Als je de steun van een belangrijk persoon mist...

Het besef kwam eigenlijk pas, op de dag van, na de uitvaart van ons engeltje Jaime...

Nou is het wel zo, dat de band met mijn moeder nooit echt super goed is geweest. Thuis vroeger hadden we het lastig. Onze ouders waren er nooit echt voor ons. Over onze thuissituatie wijd ik liever niet verder uit, maar laten we het er maar op houden dat het niet echt gezellig was. En zeker niet, toen onze ouders gingen scheiden en ik nog zeker een jaar of 11 bij mijn moeder woonde, verslechterde dat alleen maar.

Mijn partner en ik zijn op zijn zachts gezegd door een hel gegaan. Vanaf het moment dat de woorden: Ik vrees dat ik heel slecht nieuws voor jullie heb... Het moment dat we hoorden dat ons zo gewesnste lieve kindje in mijn buik bij 20 weken zwangerschap bleek te zijn overleden.

Toen we weer thuis waren na de uitvaart van Jaime, kwam bij mij het besef en gevoel ineens keihard binnen, dat mijn eigen moeder er eigenlijk niet voor mij is geweest in de afgelopen tijd, vanaf het moment dat ik haar belde om het slechte nieuws te vertellen, tot aan de uitvaart. En zo bleek later, ook nog de dagen erna.

Ik besefte, dat ik al die tijd niks van mijn eigen moeder had gehoord. Ik heb haar wel een aantal keer gesproken aan de telefoon, maar dat waren de keren dat ik haar belde. Zij liet uit zichzelf niks van zich horen. Geen telefoontje, geen kaartje, geen bloemetje, geen berichtje, geen knuffel voordat de afscheidsdienst begon, niks... En dat besef deed me zo ongelooflijk veel pijn. Ik zei wel tegen mijn partner, dat het me achteraf ook net echt verbaasde, maar aan de andere kant had ik dit ook weer niet echt verwacht, niet van mijn eigen moeder.

We hebben van iedereen om ons heen zoveel liefde, steun, hulp, kaarten en bloemen gekregen. Een lieve nicht van mij die ook bij de uitvaart van Jaime was, had zelfs een taxi genomen, om er bij te kunnen zijn, en ze had een mooie witte roos meegenomen. We hebben veel bloemen gekregen, dat ik bijna niet meer wist waar ik ze kwijt moest, bijna 30 kaarten hebben we ontvangen.

En toch miste ik net dat ene kaartje, dat kaartje van mijn moeder...

Het gaat er natuurlijk niet om, dat ik nog per sé een kaart of bloemetje erbij had willen krijgen. Maar het gaat erom, dat ik de steun van mijn moeder miste. Al had ze een keertje uit zichzelf gebeld, of ook maar iets van zich laten horen, dan was het voor mij al goed geweest.

En zij zou als geen ander moeten weten, waar wij doorheen gaan. Ik weet dat zij ook ooit een miskraam heeft gehad. Nou was ik natuurlijk wel een stuk verder in de zwangerschap, en is dit natuurlijk een IUVD, stilgeboorte, sterrenkindje, of hoe je het wil noemen. Maar in principe heeft zij ook een kindje verloren, zij het dan nog heel klein en vroeg in de zwangerschap.

Het deed me ongelooflijk veel verdriet om dit allemaal te beseffen. Als ik mijn moeder was geweest, had ik me denk ik net zo ellendig gevoeld als mijn eigen kind, dat mijn kind het ergste meemaakt wat je als ouder kan meemaken, en helemaal als je vroeger iets soortgelijks hebt meegemaakt. En dan was ik er voor mij kind, op welke manier hij/zij dat had gewild.

Het voelde alsof ze me in de kou/regen liet staan, in de steek liet. En hoewel we zoveel lieve mensen om ons heen hadden/hebben, voelde dat toch zo eenzaam en verdrietig...

Ik heb me ook zo vaak afgevraagd, wat er dan in haar hoofd omging, wat zij dacht en/of voelde. En dat vroeg ik me vooral af bij de afscheidsdienst van Jaime, ik zag haar als een zielig hoopje mens op de stoel zitten. Ik kon er geen hoogte van krijgen.

De zondag na de uitvaart van Jaime, drie dagen na de dienst, probeerde ze me in de ochtend te bellen, en ook de maandagavond. Ik heb toen de telefoon niet opgenomen. Hoewel ik me ontzettend schuldig voelde, kon ik het niet. Het kwaad was voor mij al geschied. Ze had me zoveel verdriet gedaan, in de moeilijkste periode in mijn leven.

Ik sprak met mijn partner af, dat als ze nog een keer zou proberen te bellen, dat hij dan de telefoon voor mij zou opnemen. En dat hij haar zou zeggen dat ik diep gekwetst en teleurgesteld was omdat ik niks van haar had gehoord. En mijn zus vroeg ook nog of zij het mocht zeggen, mocht onze moeder haar opbellen. Want ik weet dat ik dat niet zelf tegen haar durf te zeggen (komt ook nog door de vroegere thuissituatie).

Een tijdje later, we zaten aan de eettafel ons avondeten te eten. Toen mijn partner zei, dat hij zijn acupuncturist had gesproken. En hij had het hele voorval met mijn moeder met haar besproken. En de acupuncturist dacht dat mijn moeder getriggerd was. Dat het overlijden van Jaime in mijn buik, haar confronteerde met haar eigen verlies. Daar zat inderdaad wel wat in, dat klonk logisch...

Maar ik zou ik niet zijn, als ik me niet weer meteen schuldig voelde. En dat deed ik uiteraard. Ik voelde me onmiddelijk schuldig, dat ik die twee keer de telefoon niet had opgenomen. En ik vroeg me af of ik niet heel hard was geweest tegen haar. En of ik anders had moeten handelen, moest ik haar niet alsog zelf opbellen? Moest ik me verontschuldigen omdat ik de telefoon niet had opgenomen?

Maar er werd mij meerdere keren op het hart gedrukt dat wat ik had gedaan dat het goed zo was, want het is mijn gevoel. Het draait nu niet om haar en haar verdriet van vroeger, maar het gaat nu om ons verlies van Jaime, en ons bijbehorende ellende en verdriet.

En tot op heden hebben zowel mijn zus als ik nog niks van onze moeder gehoord. We zullen zien waar het schip uiteindelijk strandt. Ik hoop wel dat ze, zij het van mij, of van mijn zus of partner, een keer te horen gaat krijgen wat het met me heeft gedaan.

Voor nu probeer ik me er niet teveel door te laten beïnvloeden, hoewel dat makkelijker gezegd dan gedaan is, en kijk ik naar de mensen die er wel voor ons waren/zijn.