Alles is Grijs

3 maanden geleden, moeder geworden van een prachtig mannetje en meteen de grootste uitdaging in mijn leven aan moeten gaan… Doorgaan zonder ons prachtige mannetje. Waar de dagen in het begin enorm traag gingen, elk dagdeel een uitdaging was om door te komen. Zijn er nu gewoon al 3 maanden voorbij. En ineens besef ik dat wat ik eerder gelezen heb klopt. 3 maanden geleden wilde ik dat de tijd sneller ging, de zwarte, donkere dagen en weken door, zodat ik ze gehad zou hebben. En nu wil soms weer terug, terug naar het niets moeten, terug naar het intense verdriet, terug naar de week waar Mats nog bij ons was.

Het stuk over de crematie van Mats krijg ik nog niet helemaal op papier. Dat is het laatste waar hij fysiek bij was. Het lukt me gewoon niet. Voorheen zou ik wat ik vandaag schrijf niet kunnen plaatsen, alles moet perfect en in de juiste volgorde. Dus eerst de crematie en dan de tijd daarna. Maar nu laat ik die kwaliteit/valkuil van mezelf maar los, alles in de juiste volgorde en het streven naar perfectie is 3 maanden geleden ook gestopt.

De eerste weken waren zwart, donker, verdrietig, onbeschrijfelijk zwaar. Elke ochtend bedenken hoe je de dag weer door moet gaan komen en elke avond blij zijn dat de dag weer voorbij is. Stilstaan bij je gevoel en hier de tijd voor nemen. Momenteel is het andersom. In de avonden ga ik denken en in de nachten lig ik soms wakker. Gevoel ‘uitzetten’ en doorgaan met wat je moet doen. En nee, dat is niet omdat ik dat zo graag wil. Het is een overleving van mijn lichaam, het voelen doet zo’n pijn, ik kan het niet aan..

Ik doe mijn ding, zet stapjes, kom weer buiten, pak het huishouden weer op. Ook deze eerste keren zijn zwaar. Telkens een trigger aan hoe het had moeten zijn en hoe het nu zo anders is. Bevestiging dat ik het goed doe, dat ik de tijd mag nemen. Maar ja, heb je een keus? Ik moet wel! Ik moet door, ik moet dit aangaan, ik moet stapjes zetten. Op de bank blijven zitten is geen optie… En nu heb ik het besef dat mijn gevoel vlak is. Ik heb er een deksel op gezet en druk deze telkens strak op mijn gevoel. Soms klapt deze eraf, maar meestal kan ik hem gecontroleerd open zetten om even de druk eraf te halen. Zelf een momentje kiezen om aan Mats te denken en mijn gevoel toe te laten. Als mijn deksel op een ander moment open klapt is het niet te doen. Dan stroomt heel mijn lichaam vol verdriet en boosheid en heb ik geen controle meer. Enorm heftig. Ik weet dat het er mag zijn, maar het doet zoveel pijn! Ik kan niet eens omschrijven hoeveel pijn het doet.

Ik ga zelfs weer ‘grotere’ dingen doen. Even naar het werk, naar de dierentuin. Het voelt als een enorme stap, maar als je erover nadenkt zijn het zo’n normale dingen, die iemand van mijn leeftijd gewoon zou moeten kunnen. Nadat ik vorige week even op het werk ben geweest heb ik in al mijn emotie een stukje geschreven:

Thuis ben ik kapot. Ik ga op de bank liggen en kom tot rust. En dan komt het besef weer. Ik lig op de bank, kapot, van een paar uurtjes werk. Voel me beroerd, ben boos, ben intens verdrietig. Dit had niet zo moeten zijn! Ik functioneer het beste in mijn eigen bubbel, buiten bezig zijn, serie kijken, met Eva spelen en weer klaar. Dat is prima voor mij, zal ik het zo laten? Iedereen zegt dat ik de tijd mag nemen dus waarom doe ik het dan niet? Als ik dan ooit weer terug kom op mijn werk is iedereen doorgegaan, iedereen behalve ik. Wie ben ik dan? Wat kan ik dan? Wat wil ik dan? Interesseert het me? Nee eigenlijk niet. Maar toch weer wel anders denk ik er niet over na. PFF conclusie van deze dag, je doet je best of je doet het niet, maar je voelt je altijd KLOTE.

Zo voelt het ook eigenlijk. Je kunt het niet goed doet.. Als je, je gevoel aanzet kun je niets meer. Ben je enorm bezig met het verwerken van je verdriet, maar staat de rest stil. Als je doorgaat met de rest ben je niet meer bezig met je verdriet en is je gevoel dus vlak. De uitleg die hierbij hoort: Je zit in een roeiboot en een peddel is verdriet en een peddel is doorleven. Je moet ze beiden gebruiken, anders vaar je rondjes. Maar dan merk je pas hoe moeilijk rechtdoor varen is….