Al meer dan een jaar zonder mijn kleine man.

Rond 18 juli onderstaande geschreven. Maar het delen op social media is niet iets wat ik zomaar doe. Nu tijdens de BLAW (Baby Loss Awareness Week) wordt ik me er weer meer bewust van. En nu ik er zelf weer even helemaal doorheen zit en me afvraag hoe ik op een goede manier weer verder kan, lees ik onderstaande tekst en denk ik: Dankjewel! Dat je toen de tijd hebt genomen om dit te schrijven en het me nu weer wat kracht kan bieden! 

En toen was er ineens een jaar voorbij. Vorig jaar, 18 juli veranderde ons leven compleet, onverwachts. Mats kwam stilgeboren ter wereld. Ik heb de minuten weggekeken en de dagen geteld en nu we een jaar verder zijn vind ik het moeilijk beseffen dat we alweer een jaar verder zijn. Dat Mats al bijna een jaar fysiek niet meer bij ons is, maar wel een groot onderdeel is van ons gezin. En hier hebben we heel hard voor moeten werken. En nog steeds…

Ik zat diep in de rouw, paniekaanvallen, angst, negatieve gedachten, zwart, het kon me allemaal niets meer interesseren en voor elke stap moest ik keihard werken. Mijn gevoelens waren intens of weg. Samen met mijn psycholoog heb ik hier een goede balans in proberen te zoeken. Balans was het sleutelwoord. Zorg goed voor jezelf, laat je emoties toe en luister goed naar je eigen lichaam. Doe ik dat niet dan wordt ik overspoelt en kan ik het niet meer aan.

Ook werken was en blijft lastig. Ik kan me minder goed concentreren, heb minder energie, moet mijn balans goed in gaten houden. Ik ben mijn nieuwe ik nog aan het vormen en dat kost tijd, tijd die ik gelukkig krijg. Ik wil wel weer en stap voor stap kom ik er wel weer.

Ik wilde het afgelopen jaar maar een ding, weer zwanger zijn, een kindje om voor te zorgen, een broertje of zusje voor Eva. Maar eigenlijk wilde ik iets heel anders en dat is Mats terug in ons leven. Zodat ons leven zou zijn hoe we het al voor ons zagen. Maar dat gaat nooit meer gebeuren.

In het begin waren de leeftijdsgenootjes van Mats allemaal kleine baby’s en heb ik bewust afstand genomen van de eerste maanden na een geboorte. Nu zijn de leeftijdsgenootjes allemaal 1 of worden 1 en dat is confronterend. Want zou Mats al lopen? Wat zou hij lekker vinden? Hoe zou Eva zijn als grote zus voor Mats? Allemaal vragen die ik zelf moet invullen en waar ik nooit het antwoord op ga krijgen. En dat doet pijn en dat blijft pijn doen.

Gesteund door familie, vrienden en collega’s zijn we het jaar doorgekomen. Mats heeft me al zoveel geleerd. Ik kijk naar wat belangrijk is voor mij, maakt tijd voor Eva en ons gezin, leef in het hier en nu, geniet van de kleine dingen. Want wij weten nu, het kan in een keer anders zijn. En soms heel soms lukt het me al om te kijken naar de liefde, de liefde die Mats ons heeft gegeven en nog steeds geeft. Voor hem wil ik kijken naar alle mooie dingen die het leven heeft, leven in het moment, goed voor mezelf en anderen zorgen, genieten. Allemaal dingen die ik bewuster probeer te doen na de geboorte van Mats. En daar ben ik hem intens dankbaar voor. De liefde die hij in ons heeft losgemaakt is intens en onbeschrijfelijk. Het koste me een hele tijd om in te zien en soms lukt dit nog steeds niet, maar ook dit mag naast elkaar bestaan. De intense liefde van en voor Mats en de intense rauwe rouw om het verlies van Mats.

Lieve Mats, je hoort bij ons (L)

Leestip: Co-ouderschap: “Je kind missen is het rotste wat er is”