De bevalling

Wat is het ontzettend fijn om dezelfde gezichten weer te zien tijdens deze ongelooflijke moeilijke tijd. Ze vraagt hoe we de afgelopen dagen door zijn gekomen. We vertellen ze dat we ervoor hebben gekozen om de baby te begraven op de natuurbegraafplaats bij ons in het dorp. Dat mijn partner zelf het kistje gaat maken en dat we heel veel steun hebben aan onze families, vrienden en collega's. 

De verloskundige legt uit wat er vandaag gaat gebeuren. Ze brengen medicijnen in genaamd, Angusta. Elke keer twee medicijnen om de 4 uur. Dit doen ze maximaal 4 keer per dag. Dit medicijn wordt gebruikt om de bevalling te starten. Ze kunnen van te voren niet zeggen hoe lang het gaat duren. Als het na 4 keer nog niet voldoende heeft gewerkt gaan ze zaterdag verder. Hier schrik ik toch wel van. Ik hoop toch dat de bevalling vandaag plaats vindt. 

De eerste medicijnen worden ingebracht. Gelijk wordt er gekeken of er al sprake is van ontsluiting. Dit blijkt 4 centimeter te zijn alleen is het nog niet rijp genoeg. Bij onze dochter ging ik binnen vier uur tijd van 4 naar 10 centimeter. Hierdoor de stille hoop dat het nu ook wel vlot zou gaan. 

Helaas bleek dit niet het geval te zijn. Toen de tweede medicijnen werden ingebracht om 13.45 uur bleek ik nog steeds 4 centimeter ontsluiting te hebben. Wel was het al veel weker. 

De hele dag in zo'n ziekenhuiskamer gaat tergend langzaam. Via de app hielden wij onze families op de hoogte. Lezen lukt mij niet echt doordat ik mij niet kon concentreren. Uiteindelijk hebben we samen een stukje gewandeld door het ziekenhuis en even naar buiten geweest voor wat frisse lucht.

Eenmaal terug op de kamer kreeg ik wat last van mijn rug. Ik had nog niet echt het idee dat er wat gaande was. Om 16 uur kwamen de verloskundige en verpleegkundige afscheid nemen, hun dienst zat er op. Dit vond ik erg jammer, het was zo fijn dat ze er waren. 

De 'nieuwe' verpleegkundige en verloskundige waren goed bijgepraat. Het was fijn dat de communicatie met het personeel maar ook met ons zo goed was. Om 17.45 uur was het tijd voor het derde medicijn. De ontsluiting zat nu op zo'n 6 centimeter. 

Na het avondeten werden verplaatst naar een verloskamer. Nog steeds had ik het idee dat er nog niet veel gebeurde. Totdat we rond 19 uur in verloskamer 4 waren. Ik wilde gaan zitten op de bank maar dat voelde niet echt prettig. De verloskundige vroeg of ik liever op een bal wilde zitten. Ik gaf aan het wel even aan te kijken.

Rond 19.15 uur had ik toch het idee dat de weeën waren begonnen. Nog niet heel regelmatig maar het was duidelijk dat er wat gaande was. Nadat we op het belletje gedrukt hadden, kwamen de verloskundige en verpleegkundige snel weer bij ons op de kamer. Ze bleven een tijdje bij ons, als snel bleek dat de weeën heel regelmatig kwamen. De verloskundige vroeg of ik behoefte had aan pijnstilling. Op dat moment kon ik de weeën nog redelijk makkelijk opvangen. Op een gegeven ogenblik werden de weeën heftiger en hebben we toch besloten om voor pijnstilling te gaan.

Na kort overleg met de gynaecoloog kwam de verloskundige terug met een morfinespuit. s Morgens was er al een waaknaald aangelegd, waardoor de spuit snel in werking was. Hier was ik erg dankbaar voor, de weeën volgden elkaar snel op. Weg puffen was bijna niet te doen. Net als bij onze eerste zwangerschap had ik ook nu weer last van rug weeën, die langzaamaan naar mijn bovenbenen wegtrokken. 

Al vrij snel begon de pijnstilling te werken. De gynaecoloog en verloskundige wilden het liefst niet mijn vliezen breken. Omdat de baby overleden was, was het extra kwetsbaar. Door de vliezen te laten staan was er extra bescherming voor de baby. Wel lag de uiteindelijke keuze bij ons. We hebben ervoor gekozen om niet de vliezen te breken. 

Rond 21.45 uur volgden de weeën elkaar weer snel op en had ik last van persdrang. Nadat ik weer op adem kwam werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Volledige ontsluiting, ik mocht mee persen. De vliezen stonden nog steeds tijdens het persen. Toen de schouders kwamen, braken ook mijn vliezen. Op dat moment zie ik iedereen een stap achteruit doen. Nog een kleine pers en daar is dan ons knappe zoon. 

Nog steeds is er de stille hoop dat iedereen het mis heeft en dat Stann van zich laat horen. Maar het blijft oorverdovend stil op de verloskamer. Stann is om 22.16 uur geboren en wij zijn beide zo ontzettend trots op onze zoon.