8 maanden geleden
7 maanden met zonder jou
Een brief aan mijn overleden kindje.
Lieve mooie Jip,
Het is vandaag alweer 1 november. Zeven maanden geleden was jouw geboorte. Jouw mooie geboorte. Thuis, in bad, in alle rust kwam jij ter wereld.
De rest is een hel. Het ging allemaal zo snel. Sirenes, hulpverleners, ambulance, brandweer, politie. Iedereen kwam. Ik hoorde ze zelfs praten over een helikopter.
Maar jij was al weg. Je was al gegaan toen je nog veilig in mijn buik zat. Geen koude donkere kille wereld voor jou. Alleen warmte en liefde.
Oktober was een pittige maand, Jip. Mama had het moeilijk. We gingen naar de opening van de Babyloss Awareness Week in Almere. Het was een mooie weer waarin we veel aan je hebben gedacht, maar het was ook intensief. Het kost veel energie.
Gelukkig gaat het nu weer wat beter. Het rouwen komt in golven. Het gaat op en neer. Soms een grote golf en soms een kleine.
De ene golf pittig, de ander goed te doen en soms zelfs fijn. Even terug naar jou met mijn gevoelens, want ook dat is rouwen.
Terug met mijn gedachten naar jouw getrappel in mijn buik, naar alle echo's, naar alle keren dat we jouw hartje hoorden kloppen. Maar ook terug naar hoe je in onze armen lag, hoe we jou snoetje en handjes verzorgden met bodylotion, zodat je huidje mooi zou blijven, naar hoe we jou je eerste pakje aantrokken. Dat stoere tuinbroekje staat je zo goed.
Het tuinbroekje dat nu als stille getuige in je kamertje hangt, want die wilden we graag bewaren als herinnering aan jou.
En zo zijn er vele dingen die ons aan jou doen denken. Zo zijn er ook dingen die anderen aan jou doen denken. En dat is fijn. Het is fijn om te weten dat jij voortleeft in de harten en hoofden van anderen.
Jij hoort er altijd bij. Bij ons, bij anderen.
Dikke kus,
Papa en mama
