22 weken zwanger van onze regenboogbaby 🌈

Alweer een tijdje geleden heb ik jullie verteld over mijn nieuwe zwangerschap, drie maanden na het overlijden van Jip💫. Wil je daar meer over lezen, lees dan mijn vorige blogs! 

Inmiddels ben ik alweer 22 weken zwanger en wat is er een hoop gebeurd in die tijd. Het belangrijkste is dat de baby nog veilig in mijn buik zit én dat het tot nu toe allemaal goed lijkt te gaan. 

Dit is mijn eerste zwangerschap die vanaf het begin medisch is geweest. En ik moet zeggen, wat een verschil met een verloskundigepraktijk. Niet perse beter of slechter, maar gewoon anders. 

In mijn vorige blog vertelde ik dat we geswitcht zijn van ziekenhuis. Dit omdat er zoveel mis ging in het eerste ziekenhuis. Ik begreep het niet, want de zorg rondom Jip aldaar was fantastisch. Ik ging dan ook vol vertrouwen terug naar dit ziekenhuis. Echter stonden ze totaal niet open voor mijn bevalwensen, bleven ze enorm hangen in protocollen en wilde ze het pas over de bevalling hebben in het derde trimester. Terwijl het voor mij héél belangrijk was om dit eerder te bespreken. Daarnaast kon ik door logistieke problemen in het ziekenhuis (en het vasthouden aan protocollen) pas met 14 weken de Nipt test prikken, waar dit normaal al vanaf 10 weken kan. Als druppel zat de echoscopiste er met de termijnecho twee weken naast. Plotseling werd ik twee weken naar voren gezet, wat zou betekenen dat ik zwanger zou zijn geworden vóór mijn eisprong wat fysiek onmogelijk is ;-) Toen ik dit aangaf was het antwoord dat ik er waarschijnlijk naast heb gezeten met mijn eigen berekening  

Op dat moment besloten we over te stappen naar een ander ziekenhuis, kreeg ik een nieuwe termijnecho en werd ik gewoon weer 2 weken achteruit gezet en kwam ik precies op de datum uit die ik berekend had. Ook kon ik diezelfde dag nog de nipt laten prikken met een goede 11 weken. Nu lijken die twee weken niet heel belangrijk op 40 weken, maar als je weet dat deze baby vroeg gehaald gaat worden in verband met herhaalrisico van een placentaloslating, dan snap je ineens dat twee weken het verschil kunnen maken tussen randprematuur en flinke prematuriteit, best belangrijk dus! 

Goed, ik wil verder niet kwaad spreken over het 1e ziekenhuis of daarin blijven hangen, want over het algemeen leveren ze fantastische zorg en werken er mensen met zoveel hart voor wat ze doen. Het is nu denk ik allemaal ongelukkig samengekomen. 

In ieder geval ben ik vanaf het einde van het eerste trimester onder behandeling bij het Diak. Zo fijn! We hadden een prachtige dertienweken echo waarop we zelf wederom het geslacht van onze regenboogbaby konden zien haha. En dat terwijl we besloten hadden om het voorlopig niet te willen weten. Het maakt ons niet uit (anderen overigens wel heel veel😅) en we vonden het wel een leuke verrassing nog. Maar bij een vierde zwangerschap ben je inmiddels ervaren in echo’s en al vrij snel wistten we dus het geslacht van onze vierde baby! 

Delen 

Bij eerdere zwangerschappen wilde ik zó graag van de daken schreeuwen dat ik zwanger was, en dit keer had ik dat helemaal niet. Het voelde het beste als voorlopig alleen Rudy en ik ervanaf wisten. Dit had ook grotendeels te maken met de enorme angst om het aan de jongens te vertellen. Ik vond het zó moeilijk om te vertellen dat Jip was overleden, en ik wilde de jongens niet weer blij maken met een baby die niet zou mogen blijven. 

Maar mijn buik groeide, het aantal ziekenhuis afspraken ook en we wilden ook niet iedere keer liegen, zeker niet tegen onze families. Met Pasen was ik 15 weken zwanger en dit was dan ook het perfecte moment om het onze families te vertellen. De avond ervoor vertelde we het aan onze jongens. Ze reageerden timide, de oudste was niet heel hoopvol en gaf aan eerst maar eens af te wachten of deze baby niet doodging. Realistisch, maar het deed ook pijn. Een vierjarige hoort daar helemaal niet mee bezig te zijn. Toch vonden ze het wel heel leuk om de volgende dag de announcement koekjes uit te delen aan onze familie. Het leuke was dat níemand het al helaas verwacht en dat iedereen enorm verrast was. Zo leuk om toch weer te vertellen. 

De weken daarna verlopen op het gebied van zwangerschap relatief rustig. We hadden een prachtige 20-weken echo, er waren geen bloedingen en weinig kwaaltjes. Opeens was ik alweer over de helft 

Hartkloppingen 

Precies rondom die 20 weken kreeg ik ineens veel last van hartkloppingen. Ook had ik constant het idee dat ik aan het hardlopen was, mijn hartslag was -zag ik op mijn smartwatch- zo’n 100/110 terwijl ik rustig op de bank zat. Een supervervelend gevoel! Toch wilde ik niet meteen het ziekenhuis bellen. Ik voelde me al zo’n moeilijke casus met een hoogrisicozwangerschap. Na een paar dagen hield ik het niet meer vol. Ik was kortademig, voelde me enorm opgejaagd en zó ongelooflijk moe. Toch maar het ziekenhuis bellen dus. 

In mijn volgende blog vertel ik er meer over! Mocht je niet willen wachten, dan deel ik op Instagram regelmatig updates! (@Lio.inutrecht)