1ste miskraam, van de 2

Bijna 2 jaar geleden mijn vriend ontmoet, de liefde van mijn leven.

Vorige jaar samen een huis gekocht, en toen we er gingen wonen stopte ik met de pil. Binnen 2 maanden was ik zwanger.

We kwamen terug van een weekend weg en ik wist het, in de auto op de terug weg zie ik het. we zouden wachten met een test, maar een maal thuis deed ik meteen een test, Wat waren wij verast, maar zo blij een magisch gevoel.We hebben het een aantal mensen om ons heen verteld. Ook al was het vroeg, we hebben er nooit spijt van gehad. Het is toch iets moois? Vol ongeloof gingen wij de volgende periode is, ik nog een paar keer een test doen tot de eerst echo. Deze was wat uitgesteld, want mijn vriend ging skiën een weekje en hij wou er ook graag bij zijn.  En ik wou hem er ook bij natuurlijk.  

Daar was de dag van de eerste echo, inmiddels 9 weken zwanger, toch?  De echo werd gemaakt,  ik was zwanger maar het was te klein. Wist ik echt wel wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest.  Mischien zaten wij er een maand naast?  Ik wist het zeker van niet, maar je gaat naar huis, De week erna zouden wij weer een echo hebben om te kijken of het gegroeid was. Dit was zo.  Toch voelde ik dat er iets fout zat, maar ik was voor het eerst zwanger dus dacht zal het wel niet goed hebben? De verloskundige was optimistisch, het was gegroeid. Mijn vriend was ook optimistisch en probeerde mijn op te fleuren, het was toch goed nieuws? De nacht voor de volgende echo 11 weken was het mis, erge krampen en veel bloedverlies. Ik wist genoeg, ik zei het toch? Ik was boos en verdrietig en het voelde of ik er alleen voor stond. Luisterde dan niemand naar mijn? 

Ik sloot mijn af voor iedereen en zat alleen met mijn verdriet. Ook de verloskundige wou ik niet meer spreken. achteraf soms wel spijt gehad, er waren nog zoveel vragen maar ik voelde mijn op dat moment niet gehoord maar praten ook niet. 

Uit eindelijk er over gaan praten, naar veel huil en woeden uitbarstingen, (die mijn vriend moest ondergaan) ik hoorde de verhalen om mijn heen, Ik was niet alleen maar toch voelt het voor iedereen anders.  Ook proberen mensen je op te beuren met het zeggen van, het gebeurd vaak de eerste keer. Ik vind dat naar om te horen, het doet er n iet toe aan hoe ik mijn voel. Ik weet dat het zo is. Wij zijn nog steeds blij dat familie en vrienden om ons heen het wisten van de zwangerschap, wij voelde ons gesteund toen het mis ging, en ook voor mijn vriend was het fijn dat zijn vrienden er voor hem waren toen ik er nier voor hem kon zijn.  

Het leven werd weer opgepakt, ben getrouwd met de liefde van mijn leven!

De rest volgt....