16 en 17 september

Na een onrustige nacht werden we op 16 september ‘s ochtends gebeld door de verloskundige uit het ziekenhuis of we over anderhalf uur in het ziekenhuis ons konden melden om te bespreken hoe nu verder. Met lood in onze schoenen vertrokken we naar het ziekenhuis. Tijdens het gesprek hebben we besloten dat we bijna alle mogelijke onderzoeken wouden laten doen om de oorzaak te achterhalen. Dit omdat we wel nog steeds een kinderwens hebben en voor eventuele volgende zwangerschappen wouden weten wat de oorzaak was. Het enige wat wij niet wouden was dat er in de baby gesneden zou worden. Samen met het ziekenhuis besloten we dat op zondag 18 september de bevalling ingeleid zou worden. Het ziekenhuis bereiden ons alvast voor dat dit meestal lang duurt, omdat mijn lichaam nog helemaal niet klaar was om te gaan bevallen. We hebben ook de mogelijkheden voor pijnbestrijding besproken tijdens de bevalling zodat het zo pijnloos mogelijk kon verlopen. Na het gesprek liet de verloskundige alvast de bevalsuite zien en kregen we een doos en allemaal folders. In de doos konden we herinneringen verzamelen het ziekenhuis kon gips afdrukken en inktafdrukken van de handjes en voetjes maken en wij konden daar dan zelf ook herinneringen aan toevoegen. Het ziekenhuis ging ook een fotograaf van stichting still regelen die foto’s kon maken als de baby geboren was. In de folders stond onderanderen de uitleg over de watermethode hierbij wordt de baby na de bevalling in koud water gelegd en op deze manier blijft de baby heel mooi. Wij kozen ervoor om deze methode te gebruiken. Voordat we weer naar huis mochten uit het ziekenhuis kreeg ik eerst nog medicijnen die ik in moest nemen dit zou er voor zorgen dat de baarmoedermond alvast week zou worden wat de bevalling zou helpen. Eenmaal thuis moesten we dan ook echt beginnen met alles te regelen. Mijn vader heeft een begrafenisondernemer geregeld. Dit was dezelfde vrouw die ook de begrafenis van mijn opa en oma had verzorgd en een bekend gezicht is wel fijn. Zij adviseerde ons om ook alvast te kijken naar een kist of mandje om de baby in te begraven zodat deze op tijd binnen was. Dit werd een mandje, een kist vond ik erg confronterend zo klein. Als ik erop terug kijk waren de dagen voor de bevalling echt het aller moeilijkste en gingen echt als een waas aan ons voorbij. Het feit dat je voor je nog ongeboren baby een mandje moet uitzoeken en een begrafenis moet regelen is echt ontzettend pijnlijk. Gelukkig heb ik echt een geweldig lieve vriend en zijn we elkaars steun en toeverlaat zonder hem had ik het echt niet aangekund.