11 November een dag met zoveel betekenis

11 november. Het begin van het carnaval seizoen, de nieuwe prins carnaval word gekozen.

11 november, Sint Maarten, de doopdag van Maarten Luther King, een dag voor aanbidding van de Romeinse god Mars.

De dag van herinnering, na het ondertekenen van de wapenstilstand in 1918. Poppy day.

Voor mij is 11 november, een dag van afscheid.

Het is 28 jaar geleden, over 3 dagen ben ik uitgerekend. Ik ben wat moe, en dan hoor ik dat er gelukkig een thuiszorg medewerker komt waken vanmacht en daarop besluit ik toch nog even te gaan liggen, voor mijn grootste broer mij op komt halen. Het strippen van 8 november had niet het gewenste effect, daar ben ik wat teleurgesteld over. Dan gaat de telefoon, Caar, haast je niet, maar je vader is net overleden. Ik lag net weer in bed, Papa zal zijn 2e kleinkind, mijn eerste kindje nooit zien. Ik bel mijn grootste broer, die vanuit Den Haag al onderweg was. Met een dikke buik regel ik samen met mijn vader zijn vrouw het afscheid. Mijn broer is alweer vetrokken, lukt jou wel he kleintje zegt hij nog, terwijl hij een ring van mijn vaders afkoelende vinger rukt. En weg is hij. Er komt een Dela mens. Het Dela mens raakt er niet over uit gepraat hoe leuk het is dat ik zwanger ben. Ergens breekt er iets, ik vind er namelijk even niets aan. En op een gegeven moment vertel ik haar dat vrij duidelijk. Daarna is ze niet aardig meer, dat scheelt, want ik heb geen zin in aardig.

16 November is dan het afscheid, waar ik zelf niet bij kon zijn, want toen had ik wel weeen. Ik kon niet mee, iedereen was bang dat ik ter plekke op de kist een oerbevalling zou krijgen ofzo. Maar goed, mijn kind werd niet op dezelfde dag geboren. Dat kon echt niet. Dus pas na 12 uur snachts gaf ik eraan toe. En daar was hij, om 10 voor 1 snachts ons eerste kindje J.

Maar het vreet ieder jaar aan me, dat ik er niet was, nog steeds. De week van 10 tot 16 november zijn niet mijn dagen. En ik moest toen J klein wasaltijd voor 10 november alles al voor de verjaardag geregeld hebben, want er komt gewoon niets uit mijn handen.

11 November 2021, J is net 11 dagen het huis uit, en ik heb zijn zolderkamertje geclaimed. Dat word mijn hobbypaleisje. Voor mijn plotter, printer, laser en al die andere knutselfrutsel troep. De meeste spullen zijn al van het kleine kamertje naar boven verhuisd. Het kleine kamertje word straks het logeerkamertje voor Henry en hopelijk nog veel meer toekomstige mini kuijketjes.

Een ledikantje hadden we al uitgezocht, het hoefde alleen nog even gehaald. A gaat naar haar werk, dag mam tot vanavond gilt ze de trap op. En ik gil nog tot vanavond terug.

Het is alweer 11 november... De dag waarop ik normaal het liefste de dekens de hele dag over mijn hoofd hou, ben ik nu gek genoeg energiek bezig, de beamo moet aangesloten op zolder. Het valt mijn man ook op dat ik zo lekker bezig ben, en we hebben het er zelfs nog even over. Fijn zegt hij, om je eens een keer te zien lachen op deze dag.

We gaan dat kleine kamertje binnenkort behangen. Een mooie diamond painting aan de muur, nieuw laminaat.

Manlief besluit even naar de gamma te rijden voor een onderdeel voor de afzuiging voor de laser.

En ineens gaat de voordeur weer open, ik hoor een ijselijk, afgrijselijk gehuil, en manlief roept me. Er gaat door me heen, A....er zal toch niets gebeurd zijn onderweg. Ik ben nog nooit zo hard de trap afgevlogen. In de gang staat A helemaal niet.... Het zijn Esmee en Marcel. Esmee huilt zo, zo hard, echt uit haar tenen. En het snijd tot het diepste van mijn ziel, Marcel ziet er verdoofd en afgestompt uit, wit, zo verschrikkelijk wit. En na wat horten en stoten begrijp ik eindelijk wat ze zegt." Henry' s hartje klopt niet meer."

Hoe was dit in godsnaam mogelijk. Ik hou ze vast, allebei en in een kringetje huilen we.

Daarna prop ik ze op de bank.

Om beurten huilen ze, we luisteren, schenken verdoofd drinken in voor ze. En vragen wat nu. Maar ze hadden nog geen wat nu. De verloskundige had gezegd ga maar naar huis we bellen nog wel. WTF..... We bellen nog wel? Het is geen pakketje wat kwijt is geraakt bij de post. Hoe kan dat nou, totaal geen begeleiding, want ze hadden het druk. Ik word pisnijdig dat ze zo zijn weggestuurd, ze hadden zichzelf wel dood kunnen rijden. Ik had bij die verloskunde praktijk de eerste weken ook nog graag een baksteen door de ruit geflikkert. En terwijl ik het schrijf komt die behoefte weer in me op.

Maar goed onze kinderen zijn blindelings naar ons gereden. Esmee huilt, Marcel troost. Marcel breekt, Esmee troost. Wat een team zijn die 2, en ergens tussen al het verdriet door ben ik enorm trots op ze. De nodige telefoontjes worden gepleegd. Marcel' s ouders worden ingelicht. En Esmee en Marcel bellen hun werkgevers. Esmee die net precies die ochtend met verlof was gegaan.

Aan de andere kant van de telefoon hoor je mensen reageren, je maakt een grapje toch zeker? Of dat meen je niet? En dan valt het stil. Ijzig stil, ongemakkelijk, want wat zeg je in zo een geval.

Uiteindelijk bellen ze de verloskundige zelf, en mogen ze misschien morgen naar het ziekenhuis. Oh nee, ze kunnen vanavond nog naar het Ikazia in Rotterdam.

Inmiddels zijn de broer en zus ook op de hoogte. J komt naar huis met zijn vriendin N. Manlief rijd met Esmee en Marcel naar het ziekenhuis. J en N zijn nog net op tijd ze nog even sterkte te wensen en te knuffelen. Met nog zo de hoop dat de verloskundige het fout had.

Helaas.....

Ik bel op verzoek van Esmee de oma's en R. Want die mochten het niet via via te horen krijgen.

Thuis bestellen we 2 pizzas en nog iets. Eigenlijk meer omdat we iets moeten eten. Marcel zijn ouders komen ook naar ons. En dan komen ze weer thuis.

Opnieuw was er een echo met een stil beeld. De dopler bleef angstvallig stil.

Morgenochtend begint de inleiding.....

Na een kort overleg gaan ze naar huis, moe, versleten, kapot.

Henry, hun eerste kindje, ons eerste kleinkindje, leeft niet meer. Nu volgt een inleiding en bevalling, de weeen, de pijn, en de wetenschap dat ze met lege handen achterblijven. Het liefste had ik Esmee en Marcel op de bank vast gebonden en zelf naar het ziekenhuis gegaan. Kom maar kinders, mama doet het wel voor jullie. En voor de eerste keer in mijn mama leven schiet ik tekort. Ik kan dit niet van haar overnemen, ik moet haar laten gaan. Maar wat deed dat vreselijk veel pijn. Tot op het bot....

11 november 2022.... Het kleine kamertje is pas 2 maanden geleden voorzien van laminaat en behangen, maar vandaag.....doe ik niets.