1 jaar, 3 zwangerschappen (2/3)

Drie zwangerschappen in één jaar dus. De eerste mocht maar kort duren, zoals ik eerder schreef. Half januari 2021 kreeg ik met 5 weken een miskraam. Waar mijn cyclus normaal altijd precies 4 weken duurt, moest ik hierna 6 weken wachten tot deze weer begon. 

Een nieuwe kans

Na 6 weken wachten, kondigde dan toch mijn cyclus, en daarmee een nieuwe kans, zich aan. We waren niet van plan langer te wachten, dus gingen we er voor. Die twee weken tot het testmoment duren altijd zo lang, maar ik weet mij altijd aardig te beheersen. Eén dag overtijd, twee dagen overtijd. De derde dag doe ik dan toch maar een test. Positief! 

Voorzichtig blij

We zijn natuurlijk blij, maar wel voorzichtig. Ik kan alleen niet wachten het te vertellen. Met zes weken vertel ik het mijn tante en met zeven weken mijn twee beste vriendinnen. Is dat vroeg? Ja, maar mocht het misgaan deel ik dat ook graag met hen. Dan komt eindelijk de acht weken echo. Het hartje klopt, wat een opluchting! Het weekend erop worden aanstaande opa's, oma, tante en oom ingelicht. Ook enkele vrienden die we zien, willen we het leuke nieuws niet ontnemen. 

Zo stil

Wat kunnen vier weken lang duren. Zeker als je nauwelijks eten, dan wel drinken, binnen kan houden en je je voelt als een vaatdoek. Eén ding is zeker, ik voel me zwanger. Na geduldig wachten, mogen we dan eindelijk voor de 12 weken echo langs komen. In de eerste seconde dat de echo beeld geeft, zie ik het al. De verloskundige blijft stil. Na enkele seconde zegt ze: 'Ik zie helaas geen kloppend hartje.' Hoe dan? Hoezo? Bij het opmeten blijkt het hartje bij zo'n tien weken gestopt te zijn. 

Verlies

En wat nu? Afwachten, medicatie of een curettage. Het liefst laten we de natuur zijn werk doen, dus we besluiten te wachten. Hoe raar om te weten dat je met je overleden kindje in je buik rondloopt. We waren al zo gehecht aan ons kindje. Plannen aan het maken voor de nabije toekomst, ideeën voor het kamertje, in december lekker vrij samen. Aan alles wordt abrupt een eind gemaakt. In de eerste dagen licht ik langzaamaan familie en vrienden in. Onderstaande kaartje stuur ik ze toe, omdat dat de enige woorden zijn die ik er voor heb. 

Miskraam

Ik dacht zelf wel aardig voorbereid te zijn op wat ging komen, maar toch schrok ik er van. Daarom zal ik in een volgende blog uitgebreid stil staan bij mijn miskraam.

Mijn verhaal van moment tot moment is te volgen op Instagram (mamavan.janiek).