° E E N H A L F J A A R °

Een half jaar.

Al een half jaar, of nog maar een half jaar?

Soms is het 'al' een half jaar geleden dat wij voor altijd afscheid namen van jou. Maar soms is het ook echt nog 'maar' een half jaar geleden.

6 maanden geleden toen Hylke zelf aangaf dat het goed was, hij kon niet meer.

Heel vaak voelt het nog als de dag van gister. Het moment dat wij die beslissing namen. Gauw nog weer even naar Hylke toe, zeggen dat wij ondanks alles zo onwijs trots op hem zijn, zoveel van hem houden en vooral, dat het goed is zo.

Daarna onze naaste familie gebeld, al was het oud&nieuw, wij wilden dit zo graag met hun delen ook omdat wij het fijn zouden vinden als ze de volgende dag langs zouden komen. Ik zie ze nog voor me, verslagen, verdrietig maar ook niet weten wat te zeggen. Wat valt er ook nog te zeggen..

Vanuit het ziekenhuis kregen wij alle steun en hulp die wij nodig hadden. Ook al was C*rona er nog steeds, alles kon en mocht vanaf dat moment. Van geen visite, konden nu de volgende dag onze naasten langskomen, bij Hylke op de kinder-ic.

Ook al was het oudjaarsdag, savonds toch maar optijd proberen te slapen want het hele oud&nieuw-gedoe kon ons wel even gestolen worden. Het toeval was wel dat als wij uit onze raam in het Ronald McDonald huis keken, wij precies naar de kinder-ic afdeling keken en daar het raam zagen waar Hylke lag.

De volgende morgen vroeg wakker en weer gauw naar Hylke toe. Vanuit het ziekenhuis hadden ze geregeld dat er een fotograaf zou komen van Make-a-memory. Hiervoor hebben pake en beppe, omke en tante ervoor gezorgt dat Thomas optijd bij ons in het ziekenhuis was en hebben wij geprobeerd om nog wat foto's van ons vieren te maken. Helaas wou Thomas niet helemaal mee werken, het was voor hem ook wel veel in 1x natuurlijk. Maar toch zijn er onwijs mooie foto's gemaakt, vooral van Hylke. Die dag hebben wij iedereen kennis laten maken met Hylke, maar vooral ook afscheid laten nemen van Hylke. Doordat wij vrijdag in overleg met de artsen al hadden besloten om de beademing van Hylke op zondag 2 januari te stoppen, zijn wij zaterdag einde van de middag nog naar het Ronald McDonald huis gegaan om al onze spullen op te halen. De komende nacht mochten wij bij Hylke doorbrengen, eentje kon bij hem op bed liggen en voor de ander was er een bed bijgeschoven. Het enige wat wij konden doen was bij hem zijn, bij hem liggen, zachtjes met hem praten, voorzichtig je hand op zijn buikje en vooral hartje leggen. Proberen iets te slapen en stiekem hopen dat de nacht een eeuwigheid zou duren. Nadat ik toch even bij Hylke op bed had geslapen, zijn Jan en ik snachts om 3uur nog gewisseld. Vanaf dat moment heb ik alleen maar op het andere bed gezeten en naar de monitor gekeken. Hij had het zwaar, zijn hartslag hoog en bloeddruk te laag. Elke keer weer medicijnen om daar verandering in te brengen. Om half 5 kwam de verpleegkundige van de nacht om het hoekje kijken. Even gepraat en toen heb ik maar meteen aangegeven dat ik kon zien dat Hylke het zo zwaar had. De bedoeling was eigenlijk om in de ochtend, na de wissel van verpleegkundigen, rustig de tijd te nemen om afscheid te nemen. Maar doordat ik het vanaf 3uur al niet kon aanzien hoe zwaar hij het had, heeft zij de arts van de nacht erbij gehaald. Toen Jan en ik beide aangaven dat het goed zo was, gaf de arts toestemming om het nu te doen. Alles werd geregeld, zodat Hylke rustig bij ons op de arm kon liggen zodat de verpleegkundige de beademingsbuis er uit kon halen. Eindelijk konden wij Hylke weer op de arm hebben, maar tegelijk ook vreselijk omdat je weet dat hij elk moment kan overlijden. Op dat moment heeft hij nog wel laten zien hoe sterk hij was, zijn hartje heeft nog een dik uur mogen kloppen en op de vroege zondagmorgrn om 06:29uur was onze lieve manneke dan echt overleden.

Een half jaar, een f*cking half jaar.

Een half jaar zonder Hylke, kapot van verdriet want wat mis ik hem enorm 💙