Wat doe je in een levensgevaarlijke situatie

2 weken geleden begon de ellende.. Pat appt mij om 6 uur. Hij is onderweg naar zijn werk... “de auto is ermee gestopt op de snelweg” .. paniek. Ben je veilig?! Lang verhaal kort Patrick was veilig en de auto ging naar de garage. Vorige week zaterdag kregen we een seintje de auto is klaar! Wij hebben de auto gehaald en zondag gingen wij lekker weg met ons gezinnetje... niet wetende wat erna zou gebeuren....

Wij reden even snel langs de wasstraat voordat wij ergens heen gingen met de kinderen. 

Wij kozen om lekker lui te zijn, het was ook veels te koud dus kozen wij de wasstraat en reden naar binnen om de auto te laten wassen. 

In de wasstraat gebeurt het... de auto valt uit. Geen paniek we zetten hem zo wel weer aan ging er door mijn hoofd. Maar aan Pat zijn gezicht te zien was het niet goed.  

Ik kijk verschrikt om mij heen we zitten midden in de wasstraat we konden niks doen dan wachten tot het einde...

Aan het einde van de wasstraat ga ik op zoek naar de noodstop. De auto wil niet meer starten dus moeten wij zorgen dat de auto achter ons niet op ons zou botsen. 

De stress word erger als ik de noodstop niet kan vinden.

Er is maar een ding wat door mijn hoofd spookt en dat is “ik wil geen botsing!” Als de auto tot stilstand komt spring ik uit de auto en probeer ik met alle kracht de auto uit de wasstraat te duwen. 

Ik krijg hem net aan over een drempel en hij rolt meteen de wasstraat uit. PFFFF wat een geluk een botsing is voorkomen! 

Maar wat nu?! Nu staan we midden op de weg stil.

We proberen nog een keer de auto op te starten. 

Hij start! Opgelucht haal ik adem. 

Jammer genoeg was het van korte duur en een paar seconden erna valt hij weer uit. We zien hoop en proberen nog een keer of de auto wilt starten. Hij maakt een gek geluid en dat houd even aan. 

Tot ik iets ruik. Dit klopt niet! “Zet hem uit!” Roep ik. Ik spring uit de auto en vraag of Pat de motorkap snel kan openen.

Ik open hem voorzichtig en weet niet wat ik eronder zie.

BRAND!!!! 

Ik spring achteruit, gooi mijn deur open en roep “haal nu  heel snel de kinderen uit de auto!” En ik ren weg om hulp te halen. 

Aangekomen bij de ingang van de wasstraat kan ik buiten adem net een paar zinnen naar buiten brengen “kunt u helpen. Onze auto staat in de brand!”

Een meneer die in de rij stond bij de wasstraat hoorde wat er aan de hand was en riep dat hij een blusser in zijn auto had en reed met piepende banden naar achter om mij te volgen. 

“Daar die auto!” Riep ik terwijl ik achter hem aan rende.

Oh het leek wel een superhelden film! De man racede naar onze auto toe, sprong onwijs snel uit zijn auto pakte in een seconde de blusser en bluste de brand. Wat was ik hem dankbaar!

Ondertussen had Patrick de kinderen veilig op afstand gezet. 

Wat hebben wij een geluk gehad dat wij hier waren. 

Als wij op de snelweg hadden gestaan hadden wij de auto voor onze ogen moeten zien verbranden.

Op wat buikpijn na maakten de kinderen het goed. Fabio was nogal geschrokken van alles maar gelukkig waren ze ongedeerd. 

En de brand? De oorzaak weten wij nog steeds niet....