Wanneer zwanger worden 4,5 jaar op zich laat wachten...

Hoi allemaal,

Leuk dat je op dit moment mijn verhaal leest. Ik zou me dan maar eerst even voorstellen!

Ik ben Angela, 34 jaar en werkzaam in de tandheelkunde voor drie dagen per week.

Ik ben al 9 jaar samen met Stefan en samen hebben we een zoontje Daley van 3 jaar. Ik ga jullie vertellen welk traject we hebben moeten doorlopen om zwanger te worden en te blijven. En over mijn bevalling. Pak een stoel of plof neer op de bank want het is een lang verhaal...

Al heel snel wist ik dat ik heel graag wilde stoppen met de pil, mijn vriend dacht daar anders over en wilde nog even genieten van elkaar en van de vakanties. Na 1,5 jaar wachten gingen we er dan voor. De eerste paar maanden had ik een hele nette cyclus. Dat veranderde na 4 maanden, toen had ik ineens hele lange cyclussen. Ik dacht elke keer overtijd te zijn maar de eerste teleurstellingen kwamen toen ik uit eindelijk na 40 / 50 dagen toch ongesteld werd. Dit ging een paar maanden zo door en ik begon toch te twijfelen of dit wel klopte en of dit normaal was... Ik wilde dan ook na een maand of acht naar de huisarts. Maar goed, er staat minimaal 1 tot 1,5 jaar voor, dus wachten we maar braaf even af. Helaas na 1 jaar nog geen verandering en kwamen we uit eindelijk bij de huisarts terecht. Deze verwees ons door naar het ziekenhuis.

Eindelijk dacht ik dat het nu wel goed zou komen. Op een echo zagen ze dat ik veel eiblaasjes had. Ik mocht toen temperaturen en dit bij houden op een curve en moest bloedprikken om te kijken of ik een eisprong gehad had. Bij de eerste maand helaas geen eisprong, we mochten dit nog een maand proberen, helaas weer geen eisprong . Conclusie, ik had PCOS, een grote teleurstelling maar op zich goed te behandelen dus we gingen vol goede moed dit traject in. Er werd een afspraak ingepland voor een kijkoperatie. Dit duurde wel nog 3 maanden ivm zomervakantie .

In de tussentijd raakte ik spontaan zwanger, maar helaas eindigde dit in een miskraam. Heel verdrietig maar we hielden ons vast aan het feit dat we zwanger konden worden zonder medische hulp. Uit eindelijk kwam de dag aan van de operatie, hoe gek het ook klinkt ik was blij dat het uit eindelijk zo ver was. De operatie verliep prima. Wel was ik de enige met pijn en voelde ik me niet lekker, ik dacht nog misschien ben ik kleinzerig. Ik kreeg te horen dat een eileider niet werkte en dat mijn andere eileider dan de taak op zich neemt waardoor ik gewoon zwanger kon worden. Redelijk opgelucht mocht ik naar huis.

Geen fijne nacht achter de rug, ik bleef pijn houden. Mijn vriend moest die ochtend al heel vroeg beginnen en ik zei: "ga maar naar je werk ik red me wel". Ik viel uit eindelijk in slaap, ik was zo moe, en toen ik wakker werd kon ik niet meer bewegen van de pijn en verloor ik heel veel bloed. Ik belde het ziekenhuis en vertelde dat ik last had van bovenstaande klachten. Ik mocht die middag rond 13:00 langs komen. Ik belde direct m'n vriend huilend op en vertelde dat ik veel pijn had en het idee had dat het niet goed was, hij kwam onmiddellijk naar huis en schrok toen hij mij aantrof. 

Hij kleedde mij aan en zette mij in de auto, waarna we direct naar de spoedeisende hulp reden. Ik kan me er niet alles van herinneren, behalve dat ik half van de wereld was. Daar aangekomen mocht ik gelijk op een bed liggen op de eerste hulp, na wat onderzoeken gilde ik het uit van de pijn. Er werd besloten dat ik met de ambulance naar het andere gebouw gebracht werd naar de afdeling gynaecologie. Hier werd ik onderzocht en kreeg ik een echo waarop te zien was dat ik een bloeding in m'n buik had. En dat ik opnieuw geopereerd moest worden. Er waren die dag drie spoedkeizersnede’s waarop ik moest wachten. Helemaal logische natuurlijk. Uiteindelijk werd ik s'avonds om 23:00 geopereerd.

Ook deze operatie verliep goed. Ik wilde de dag erna heel graag naar huis omdat ik dan thuis hulp had en het weekend was. Ik wilde absoluut niet de eerste dagen alleen thuis zijn dit durfde ik niet. Naar heel wat overleg mocht ik naar huis met de afspraak dat ik elke dag de eerste dagen telefonisch contact moest houden. Dit verliep goed en al duurde het herstel wel dik 1,5 week mocht ik verder niet klagen. Ik moest me lichaam rust geven, met iemand praten om dit te verwerken en als ik dit deed mocht ik eind dit jaar beginnen met de eerste behandeling om zwanger te raken.

Uit eindelijk was het zover ik mocht beginnen aan Clomid. Dit was rond de kerst, we besloten om dit jaar kerst met ze 2e te vieren in Londen. Je hoort en leest overal dat je er niet teveel mee bezig moet zijn om zwanger te raken. ( makkelijker gezegd dan gedaan trouwens en inmiddels heb ik ook echt een hekel aan deze opmerking ). Maar goed onder het motto er niet mee bezig zijn dachten wij romatische met ze 2e weg te zijn en te genieten. Maar oei wat een vervelende bijwerkingen heeft Clomid. Hoofdpijn en misselijk. Maar omdat mijn wens zo groot was nam en durfde ik geen paracetamol of iets in te nemen, omdat ik bang was dat de Clomid misschien niet zijn werk zou doen. En haalde ik hoop uit de bijwerkingen met het idee dat de Clomid zijn werd deed. Teleurstelling zoveel. Clomid heeft helemaal niks gedaan. Hierna werd de dosering de aankomende 2 maanden verhoogd ook dit deed niks.

Man wat een rollercoaster was dit, lukte het ooit??? Waarom overkwam dit ons??? Ging dit onze relatie overleven?? Zoveel vragen zoveel verdriet. Ik kan je vertellen ik was het ene moment vrolijk en het volgende moment was ik boos, verdrietig en onuitstaanbaar. Zo moest mijn vriend me telkens ervan overtuigen dat het goed kwam. Niet leuk voor hem. Het enigste wat we hier positief van in zagen, was dat we al de nodige dingen hadden mee gemaakt en overal sterker uit kwamen.

Na nog wat miskramen en een bmz, ( ik ga hier verder niet op in, blijf dit een moeilijk punt vinden ). Waren we inmiddels bijna 3 jaar verder en was het tijd voor de volgende stap. Hormonen spuiten.

Dit ging ik doen met Puregon 50. Ik kreeg uitleg hoe ik de injectie’s zelf in me buik moest zetten. Moest wel even omschakelen en duurde zeker een kwartier voordat ik eindelijk de spuit durfde te zetten. Maar het stelde echt niks voor en had er geen moeite mee. Na 1 week kreeg ik een echo om te kijken of er een eitje gegroeid was. En Yeahhhh het werkte het verliep helemaal volgens plan. Het waren alleen niet 1 maar 2 eitjes. We moesten nu om de dag naar het ziekenhuis om te kijken of ze niet te groot werden. Ik had een eitje van 16 mm en een eitje van 18 mm en werd de HCG- Injectie gezet. Dit is een hormoon dat er voor zorgt dat je uiteindelijke eisprong ongeveer tussen de 20 en 40 uur gaat optreden. Dus aan de slag, daaaagggg romantiek. Maar hey je hoort mij niet klagen hoor alles voor onze kinderwens. Na 1 week moest ik weer bloedprikken om te kijken of ik een eisprong had gehad. En jaaaaa hoor die had ik gehad!! Duimen duimen gaat het dan toch lukken....????? Het werd een hele lange week waarin we moesten wachten of ik zwanger was of niet. 2 dagen voor de dag dat ik officeel mocht testen deed ik al een test, en ja hoor ik was zwanger. Super blij de eerste ronde gelijk raak. Toch deed ik elke dag een zwangerschapstest om te kijken of ik nog zwanger was. Inmiddels een afspraak gemaakt voor de eerste echo. Zondag’s voelde ik me onzeker en kreeg ik een apart gevoel wat ik niet kan uitleggen. Het was maandag om 6:30 en deed toch nog een zwangerschaps test voor dat ik naar mijn werk ging. En deze was ineens negatief. Ik moest gelijk huilen en maakte me vriend wakker, deze stelde me gerust, ik verloor toch geen bloed.....?!? Ik was het daar mee eens en ging wat geruster naar me werk toe, na een ochtend werken merkte ik dat ik naar de wc moest en ja hoor WEER een miskraam. Huilend belde ik me viend en het ziekenhuis. Het kon of een tussentijdse bloeding zijn of een miskraam. Ik wist gelijk dat het een miskraam was. Ik moest een week afwachten voordat er een echo gemaakt kon worden omdat er verder niks te zien was.

De dag van de echo breekt aan en me lichaam was al helemaal schoon en al klaar voor een evt volgende zwangerschap. Ze vroegen ons of we gelijk weer wilde beginnen met de injectie’s. Dit wilde wij beide meteen. En zo begon ik die avond meteen weer, na 1 week Puregon 50 te spuiten was het tijd voor de echo. Wat was ik bang dat het niet meer werkte. Ik lag te trillen als een rietje en was helemaal op van de spanning. Maar wat bleek, het heeft zo goed zijn werk gedaan dat 1 eitje al rijp was. En werd meteen de HCG-Injectie geplaatst. Na 1 week moesten we bellen of ik een eisprong gehad had. Helaas uit het bloedprikken bleek dat ik geen eisprong gehad had, weg hoop, hallo teleurstelling nummer 100. De datum van de menstruatie naderde maar werd niet ongesteld, de dag erna ook niet. Ik dacht heb zoveel testen voor niks gekocht. Ik ga nu echt niet meer testen. Ik stapte in de auto en ging een broodje carpaccio halen. Toen ik in de supermarkt liep en me mandje al had gevuld begon ik te twijfelen, wat als ik toch zwanger zou zijn..... Nee dat kon niet. Legde voor de zekerheid toch de boodschapjes terug en besloot om een test te halen. Ik deed hem en deed een vreugdedansje want hij was DIK POSITIEF!!! Zo blij en binnen 10 min zo onzeker.

Zou het dit keer goed gaan.? Mijn vriend was ook blij. Maar waren zo voorzichtig. We hadden het ziekenhuis gebeld en mochten met 6 weken een echo laten maken. De kans bestond dat er nog geen kloppend hartje te zien was omdat het nog vrij vroeg was. De dagen telde we af en daar was de dag van de echo.

Ze zag meteen een kloppend hartje. Wat moest ik huilen van blijdschap. Ik was blij voor 1,5 dag en daar kwam de onzekerheid weer, ik stond s’nachts om de 3 uur op om te kijken of ik geen bloedverloor en ging op de dag elke half uur naar de wc om te kijken of er nog geen stipje bloed te vinden was. Elke 3 dagen belde ik het ziekenhuis dat ik buikpijn had en helemaal op was van de zenuwen. Ze waren zo lief en begripvol dat er werd besloten dat ik elke week mocht komen voor een echo. Intussen deed ik elke dag een Clear Blue test om te kijken of de aantal weken van de zwangerschap nog wel klopte. En nee, ik heb echt geen aandelen, maar denk dat ze slapend rijk van me werden hihihihi. Dit ging de eerste 12 weken zo door en alles verliep zo goed dat ik naar een gewone verloskundige praktijk mocht. Ook daar vertelde ik van me ongerustheid. Ik kon met hun een afspraak maken dat als ik me onzeker voelde ik direct mocht langs komen om het hartje te luisteren. Dit gaf me zo veel rust dat ik geen 1 keer gebeld heb. En ik netjes alleen kwam op me afspraken zo komen we terecht bij het einde van me zwangerschap.

6 weken voor me uitgerekende datum begonnen de weeën s’nachts al om de 6 minuten. Het zette niet door en bleef steken op 1cm ontsluiting, en kwam de verloskundige hier thuis ze stuurde me door naar het ziekenhuis voor een CTG scan, deze was goed maar moest voor de zekerheid een suikertest doen omdat ik wel een hele grote buik had. Dit werd een spoeduitslag en daaruit bleek dat ik idd zwangerschapssuiker had. Niks meer aan te doen zo aan het einde van me zwangerschap. We maakte een afspraak om me in te gaan leiden. Dit was over 2 weken. Wel moest ik wel die eerste maandag terug komen voor nog een CTG scan. Deze was niet zo goed, uit eindelijk een uur aan de CTG scan gelegen en werd er overlegd. Ik mocht mee naar het kamertje om de CTG scan te bespreken. Mijn vriend wilde die dag heel graag mee maar ik zei het is alleen controle ga maar gewoon werken. Er werd me verteld dat ik eerder ingeleid zou worden. Yes dacht ik in mezelf was het namelijk zo zat. Ik vroeg "oké, wanneer??" Ze zei nu meteen je gaat niet meer naar huis. We gaan je kamer laten zien en je bed en gaan gelijk beginnen. Ik belde gauw mijn vriend en vertelde het verhaal, wel zei ik hem dat hij nog gewoon op ze werk kon blijven omdat het toch niet meteen heel snel gaat. Er werd begonnen met primen . Nou tot dinsdag gebeurde er niks. Jammer maar had het wel naar me zin in het ziekenhuis, had hele lieve verpleegsters en een leuke andere vrouw waar ik mee op de kamer lag, ook kreeg ik tussendoor bezoek van familie, en kwam elke dag na het werk mijn vriend gezellig langs. Het voordeel was dat er geen bezoektijden waren, dus konden we lekker samen beneden in het restaurant eten. Hey, en welke vrouw heeft de luxe dat ze tijdens dit nog luxe uit eten kan gaan in het ziekenhuis. Haha hier kon ik om lachen en zagen we overal nog de humor van in.

Het was inmiddels woensdag en kreeg ik een ballonkatheter. Die avond kreeg ik wel wat krampjes waarvan ik niet kon slapen, ik kreeg een paracetamol en dacht yes de bevalling gaat nu echt beginnen. Ik ging gauw wat slapen en werd wakker en voelde me gewoon goed. Er werd gekeken of ik inmiddels al 3cm ontsluiting had, maar helaas nee hoor geen enkele cm erbij. Er werd besloten dat ik weer een ballonkatheter kreeg. Au dit keer deed dat best zeer, en ging het niet goed. Toen moest hij weer opnieuw gezet worden. En ja hoor, toen meteen 3cm ontsluiting. Ze gaan me vliezen breken. Ik belde me vriend dat hij naar het ziekenhuis moest komen omdat het ging beginnen. Misschien was ik heel naïef, maar voor mijn bevalling had ik mijn haartjes nog laten doen, wimper extensions gezet en dacht ik dat ik er wel een beetje fatsoenlijk erbij wilde liggen. Zag ook totaal niet op tegen de bevalling. Ik vroeg of ik nog even mocht douchen, en dit mocht. Inmiddels was mijn vriend ook in het ziekenhuis en werden de vliezen gebroken.

Yeah, het gaat beginnen en vandaag hebben we ons kindje nog in onze armen.! Ik kwam gelijk aan een weeën infuus. De eerste paar uren nog heel goed te doen. Mijn vriend en ik hadden erg veel lol, ik bedacht me zelf ineens dat ik nog een afspraak had staan bij de verloskundige en belde deze tijdens de weeën nog af. Mijn vriend hield onze familie die bij elkaar was op de hoogte met appjes. Na de max van de weeën infuus begon het wel heel heftig te worden, erg veel last van mijn rug weeën maar hey, we doen het voor een goed doel, er werd gemeten hoeveel ontsluiting ik had, iedereen dacht dat er wel een aantal cm bij gekomen moest zijn omdat het infuus al op de max stond. Nou zoals je al leest boffen wij niet echt met alle dingen die gebeuren, dus ook dit verliep niet zoals het moest. Geen 1cm is erbij gekomen. Ik begon te huilen ik ga dit niet volhouden als er nog niks bij gekomen is en vroeg om een ruggenprik, deze kreeg ik gelukkig. Ik voelde niks meer, dat was zo lekker, alleen lag ik wel helemaal te shaken, dokter bibber was er niks bij. Wij zijn ook leken en dachten het zou wel zo horen. Het was inmiddels 21:00 s'avonds en nog steeds geen enkele cm ontsluiting erbij gekregen. Er werd besloten dat ik tot 23:00 moest wachten, anders werd het een keizersnee. Ik begon steeds meer te trillen en voelde me niet lekker. Al die tijd werd ik en Daley in de gaten gehouden. Ik zelf kreeg ondertussen een koortsstuip en Daley had het niet meer na zijn zin in mijn buik en moest gehaald gaan worden. Gelijk de hele kamer stond vol met hele aardige dokters en die vertelde wat er ging gebeuren en werd mee genomen naar de O.K. Ik vroeg nog aan een arts of hij bij mij wilde blijven als ik gehecht zou worden, hij zei nog dat is niet nodig daar voel je niks van.

Daar gingen we dan , mijn vriend naast me en ons kindje konden we eindelijk gaan ontmoeten. Ik kreeg geen verdere verdoving omdat ik al een ruggenprik had. De eerste testen, ik voelde niks alleen wat druk wat helemaal normaal is. Maar toen ineens voelde ik het en schreeuwde ik het uit. Au, au, au, ik voel het, dit is geen druk meer...... please help me, dit ga ik niet redden. Ik kreeg in me andere hand een infuus aangelegd , en bleef maar vragen is hij er al, heeft hij haartjes? Haha waar je op zo moment druk over maakt. Maar werd op deze manier heel goed afgeleid en me vriend was zo lief en bleef maar praten en weet hoe hij me rustig krijgt. Zonder hem was dit echt niet gelukt.

En toen uiteindelijk was hij daar dan.......onze zoon, ons wonder, ons kindje waar we zo naar verlangd hebben. Daley een flinke boy van 9,5 pond en geboren om 22:51!!

Onze prachtige zoon Daley

Na de eerste onderzoeken bij Daley mocht hij bij mij liggen. Wauw, wauw, wat een mooi moment. Alleen door dat ik een extra infuus kreeg moest ik erg overgeven en werd besloten dat mijn vriend en Daley naar onze kraamsuite gingen en de lieve dokter aan wie ik vroeg of hij bij wilde blijven tijdens het hechten kwam zonder te vragen naast me zitten. Ze hadden 2 foto’s met een polaroid gemaakt van Daley en deze bij me gezicht neer gehangen zodat ik hem kon blijven bewonderen.

Helaas voelde ik dus het hechten ook daadwerkelijk, ik weet niet hoe ik het gedaan heb maar de lieve dokter bleef tegen me praten dat hij trots op me was, dat wij een prachtige zoon hadden en bleef maar over me gezicht vrijven waardoor ik heel rustig werd. Ik moest naar de uitslaapkamer, kreeg een ijsje en mocht daarna eindelijk naar mijn mannen toe.

Daley werd op mijn blote borst neergelegd en dit deed ons beide goed. Ondertussen was ook de familie al in het ziekenhuis en kwamen naar onze kamer om hun kleinzoon en neefje te bewonderen. Vond het heel fijn om mijn familie te zien. Was wel erg moe want al met al heeft de bevalling toch zo'n 4 dagen geduurd.

Ik moest een weekje in het ziekenhuis blijven maar ik herstelde heel goed. Na 2 dagen was ik van de pijnstillers af en douchte ik al zelf. Ik mocht dan ook een dag eerder naar huis. De kraamhulp was er en dat verliep allemaal goed, we mochten gebruik maken van extra hulp. Dit hebben we niet gedaan ik voelde me zelf best goed, mijn familie was er om te helpen en mijn vriend deed ook alles wat hij kon doen.

Wel heb ik na dit alles nog hulp gehad door met een psycholoog te praten, dit om alles een plekje te kunnen geven. Ik merkte dat het er toch heel erg ingehakt heeft ik raak dan ook in paniek als iets verdoofd moet worden dat het niet werkt. Maar ook dit gaat steeds beter, ik heb geen gesprekken meer. Ben inmiddels nog wel 1x geopereerd en nu is alles helemaal goed en ben ik helemaal hersteld.

Wij hebben ook besloten om het bij 1 kindje te laten. We horen vaak van mensen dat iedereen dit roept in het begin. Maar wij weten het echt heel zeker. Wij zijn zo trots, gelukkig, en blij dat het uiteindelijk gelukt is. En ik weet dat ik in aanmerking kom voor een mommy keizersnede maar wil nu graag genieten. Ik heb deze 4,5 jaar zoveel verdriet gehad, zoveel onzeker geweest, een bevalling gehad wat ik nooit meer aandurf... Het was voor mij heel moeilijk om met bepaalde situatie’s om te gaan, maar realiseer mij nu ook dat het vanuit de andere kant het ook moeilijk is om met bepaalde situatie’s met ons om te gaan in zo traject. Gelukkig hebben we heel veel steun gehad en ben ik heel dankbaar dat er een kans bestaat dat je met medische hulp toch zwanger kan worden. Helaas geldt dat niet voor iedereen en ook dat realiseer ik mij heel goed.

Ik heb lang nagedacht of ik dit verhaal wel zou willen opschrijven, want wil totaal geen medelijden oproepen.

Ik wil dit verhaal graag met de mensen delen om te laten weten dat hoe zwart het soms ook is, hoe moeilijk sommige dingen ook zijn, je wordt er sterker van!

Wij zijn zo dol gelukkig met Daley, het is nog leuker dan ik ooit gehoopt had. Want een lief en vrolijk kind is het, hij lacht zo goed als altijd en de hele dag door. Hij maakt ons compleet en dol gelukkig. En ik geniet elke dag van hem.

Heel veel liefs,

Angela mama van Daley