Vakantie blog deel 1.

En daar lig ik dan, op een strandbedje in de Italiaanse zon mijn eerste vakantie blog te tikken. Terwijl mijn kind heerlijk een tukkie ligt te doen. Ik ken vervelendere plekken…

Laten we bij het begin beginnen, de reis… Een reis van 1000 km met een jongetje van 1,5 jaar. En dit ging verbazingwekkend goed. De entertainment en koekjes die we paraat hadden staan waren nergens voor nodig. Meneer viel na anderhalf uur rijden in slaap en daarna hebben we hem niet meer gehoord. We zijn na het avondeten weg gereden met het idee dat hij lekker in de auto kon gaan slapen, en dat is dus helemaal gelukt!

Eenmaal aangekomen en gesetteld in ons huisje kon de vakantie dan echt beginnen. We hebben een prima huisje op een camping niet mega luxe maar oké voor ons. Wij zijn geen stereotype kampeerders dus je zult mij niet achter een skottelbraai het eten zien bereiden.

Ik ben die vrouw die jurkjes, hakken en een krultang mee neemt naar een camping, die met een Gucci zonnebril op een strandbedje ligt met daar onder een laag waterproof mascara. Mààr ik ben ook die moeder die bij haar kind op de grond zit. Zandkastelen bouwt en waarvan de bikini onder de modder zit. En dat maakt niks uit. Want samen spetteren we in het water, tot we weer schoon zijn en dan beginnen we gewoon weer opnieuw. En dat is dus precies hoe ik me het had voorgesteld.

Ik denk dat het goed is om je verwachtingen wat bij te schaven als je met een kleintje op vakantie gaat. Je kan niet meer uren bakken op een bedje, om 12 uur beginnen aan de rosé. Of uren lang tafelen. En verwacht ook niet dat je 3 boeken gaat uitlezen. Mijn stapel tijdschriften die ik kocht liggen na 5 dagen nog steeds in het folie op dezelfde plek.

‘S ochtends gaan Youp en ik samen op pad, een nieuwe traditie lijkt geboren. We wandelen samen naar het bakkertje in het dorp. En precies bij dat zelfde bakkertje waar de tijd lijkt stil gestaan te hebben haalde mijn moeder vroeger ook elke ochtend broodjes voor ons. Een echt oud Italiaanse bakkertje, waar weinig toeristen komen en we met ons gebrekkig Italiaans, handen en voeten toch weer de deur uit gaan met alles wat we lekker vinden.

Van het ritme van thuis is weinig meer over. Zeg maar gerust niets, go with the flow zullen we maar zeggen. Nou hebben wij het geluk dat Youp heerlijk in de wandelwagen kan slapen dus we kunnen gaan en staan waar we willen. Heerlijk een dag aan het strand. Of gezellig een stadje in. Dat laatste vind Youp trouwens helemaal geweldig want alle ogen zijn op hem gericht. Overal waar we komen steelt hij de show. Met zijn blonde haartjes, blauwe ogen en lekkere spekbeentjes. “Bello, bambini” horen we regelmatig als we door de straatjes struinen. En dat snap ik natuurlijk volkomen want het is ook een mega gezellig en ondeugend ventje.

‘s Avonds ploffen we weer neer op een terras en schuiven we de lekkerste pizza’s en pasta’s en cappuccino’s naar binnen. Youp is trouwens dol op de lasagne hier! En met een iPad bij de hand kunnen ook wij heerlijk dineren. Papa en mama hebben tenslotte ook vakantie.

De eerste week zit er zo wat op, maar gelukkig hebben we nog een paar heerlijke dagen voor de boeg. Dat lees je in de volgende blog.

Arrivederci 🇮🇹❤️