Kriebels in mijn buik

Zijn het de rollercoasters, de sfeer of de tijd die we samen doorbrengen. Geen idee, maar de vlinders flapperen als een gek door mijn buik. 

Het begon al bij het opstappen van de trein, of nee, de avond er voor toen ik met tranen in mijn ogen, dramaqueen-gewijs, mijn dochter zat te knuffelen alsof ik voor een maand de wereld in ging zonder haar. 

Drie dagen Disneyland Parijs, 2 en een half uur met de Thalys verwijderd van haar, valt best wel mee nu achteraf bekeken. 

Eens ze in bed lag begonnen de zenuwen door mijn lijf te gieren, ik had dit als kind al wanneer we naar een pretpark gingen : niet kunnen slapen, zenuwachtig, de dag proberen in te beelden. Er is duidelijk nog niet veel veranderd.

Een korte nacht later zat ik met mijn slaapkop op de trein, de rit naar het station kan ik me zelfs niet meer herinneren, ergens rond de zoektocht naar een Starbucks is waar mijn eerste herinneringen beginnen op te klaren. 

We worden begroet door een vriendelijke dame, Nancy, die ons de tickets en een programma overhandigd. Tot op dit punt dacht ik nog steeds ergens " dit kan toch niet echt zijn?"  Wel dus. Ik werd van de ene verrassing in de andere geslingerd en kon niet wachten om het papieren programmaboekje om te zetten in ervaringen. 

Dankzij onze rechtstreekse Thalys verbinding hoefde ik hier niet te lang op wachten. Op de trein konden we hier en daar al wat "celebs" spotten, bekende vloggers, bloggers, instagrammers en bekende Nederlanders, erg vreemd om even in dat wereldje te zitten. 

Met ons druk programma hadden we ook geen tijd om hier bij stil te staan. Ons groepje werd van de Thalys op een bus geloodst, die ons op minder dan 5 minuutjes naar het pas gerenoveerde Newport Bay Hotel bracht. Top hotel, niets op aan te merken, de tijd die we hier hebben gespendeerd was vooral met onze ogen dicht, maar ik kan hier geen slecht woord over zeggen! Een goede nachtrust helpt ook echt om de hele Disneybeleving ten volste op te nemen, want het is toch best vermoeiend om zo'n groot park te bezoeken. Ik zou hier een foto van mijn blaren kunnen posten - die nog steeds niet genezen zijn- maar die bespaar ik jullie. Graag gedaan. 

Bij aankomst werden we meteen ondergedompeld in de sfeer die het hele weekend compleet zou maken : The Lion King. He's back and he's here to stay for a while. Deze toffe oortjes - ook te verkrijgen in het park zelf - kregen we mee op pad. 

En zo werden we los gelaten in het park om te verkennen. 

De tijd van mijn leven, jongens. Echt. Disney BLIJFT leuk. Het was heet, enorm heet. Dus uiteraard moest ik mezelf even gaan bevrijden van mijn hoed-haar ( jeweetwel, coupe champignon wanneer je je bezwete hoed van je bol pelt) op het hotel voor ons gezamelijk diner gepland stond. 

Dit zou namelijk ook weer een unieke beleving worden. 

Stipt 19.00 uur. Het Studio Park sluit zijn deuren....maar niet voor ons. Ik geef toe dat het een soort van speciaal gevoel is om met dat perskaartje te wapperen en deuren,letterlijk, te zien openen. 

In het Studio park bevindt zich de Ratatouille attractie. Opnieuw een toppertje, als Disney iets goed doet dan is het belevingen creëeren. 

We hadden een diner gepland bij Chez Remi, het restaurant uit de film Ratatouille. We kregen ons tafeltje, naast Bridget Maasland - voor mij, domme Belg, compleet onbekend, maar uit jullie reactie te zien best a big deal - die ons aanspoorde om de beleving compleet te maken en eerst even in de attractie te gaan. 

Ze had gelijk, duh, meteen in de sfeer van de film het restaurant binnen rollen en lekker smullen...ratatouille...what else?! 

Prachtige beleving, prachtig avond. 

Zo rond als een ton besloten we naar het hotel te rollen, lekker letterlijk met de shuttle die ons voor de deur van ons hotel weer afzette. 

Dit besluit dag 1. Ongeveer. Er is nog veel meer maar als je het al tot hier hebt gelezen dan prijs ik mezelf gelukkig en jou waarschijnlijk verveeld. 

Smaakt het naar meer ?

Gelukkig kan ik je daar dan snel mee verder helpen, tot snel!