Kamperen of creperen?

Moedig… heftig… Wow… met een baby kamperen? Allerlei reacties kwamen op ons af. Zelf wist ik dat het pittig ging worden maar nuchter als ik ben was m’n reactie telkens ‘als t echt niet gaat, gaan we toch gewoon naar huis?’… die gedachte is al een paar keer de revue gepasseerd maar vooralsnog passeerden we al dag 11 van onze eerste vakantie als gezin van 4, met onze sleurhut.

Hoe doen we dat toch? Schoonouders op de camping, schoonbroertje en zusje met neefje, heel veel surrogaat ooms en tantes, opa’s en oma’s en veel sociale toezicht… jarenlange kampeerervaring, engelengeduld, een dosis relativeringsvermogen en dan nog is het eigenlijk niet te doen… maar goed, meegeteld dat we 3 maand geleden nog in het ziekenhuis lagen in vrij kritieke toestand, is dit toch een peulenschil? Of toch juist dan niet?

Mijn man, Inmiddels 34, komt al 32 jaar op dezelfde camping in Italië met z’n ouders en broertje. Beiden is het ze gelukt om een partner te vinden die het net zo leuk vond om elk jaar naar dezelfde plek, dezelfde mensen met hun schoonfamilie te kamperen. Het voelt voor mij na 11 jaar, als een tweede thuis… afschakelen van werk, lekker niks doen, met een verlengde familie en vriendengroep en bovenal heerlijk eten. Het is en was elk jaar weer genieten van de gezelligheid en het Bourgondische leven.

Sinds vorig jaar, onze eerste vakantie als gezin, merkten we al dat het nooit meer zo zou zijn als anders. Ties begon te lopen en we waren in de wolken met onze 13 maanden oude wereldwonder… nu hebben we 2 wonders… een heleboel bagage verder (letterlijk en figuurlijk), en hup de auto in met de kids en door… door met ons leven waarvan we even dachten de draad op te pakken.

Tijdens de heenreis waren beide kids engeltjes, Ties kletste vrolijk met papa voorin, en Job dronk in tegenstelling tot thuis, zijn flesjes helemaal leeg in de auto. Hij sliep als een Roosje en huilde nauwelijks. En zo arriveerden we in het zonnige Domaso, Italië. 

Een caravan installeren met voortent, en de hele inboedel doe je ff, als je zoveel mensen om je heen hebt. Ties ging met oma naar het strand en ik ruimde de boel in. 

Het genieten kan beginnen maar het onstuimige weer gooit al gauw roet in het eten. Letterlijk de hele dag regent het en dus zit ik de hele dag in de caravan met Job, speel ik met Ties in de voortent en eten we in de voortent, manlief is even bijkletsen bij vrienden. Hopen dat het gauw beter wordt, en gelukkig is dat zo. Alleen krijgt manlief rugklachten…. Hij crepeert van de pijn. Gelukkig schiet een bevriende fysio te hulp. 

Nu dan genieten? Job besluit dat hij toch weer elke 2 uur wil eten en liefst kleine beetjes. Hij wil alleen in de airco van de caravan op bed z’n flesjes drinken want op het strand is het te rumoerig. Zijn neefje vorig jaar, had dezelfde leeftijd als hij nu en dronk de ene fles na de andere op het strand, terras en in de boot. Achteraf jaloersmakend hoe makkelijk dat ging. Elke twee uur slentert een van ons naar de caravan met onze huilende Job. En steeds meer flesjes worden een strijd. De kleinste afleiding en Job stopt met drinken. 

Ik bel toch maar naar het ziekenhuis in NL, er komt een hittegolf en Job drinkt nog rond de 450 ml. Het was thuis al geen grote drinker maar naar het ziekenhuis in het nabijgelegen dorpje is niet de beste optie voor ons. Toch geeft het ziekenhuis ons de zekerheid die we zochten: zolang er plasluiers zijn, Job alert is en speelt dan is er niks aan de hand.

En dus proberen we een beetje te genieten. 

Net nu de fysio behandeling z’n werk lijkt te doen, begint mijn man, net als nog 10 anderen op de camping, last te krijgen van zijn maag. Weer een dag in de caravan op bed voor hem… 

Hij tobt zo wat af met zijn rug en maag en het zit hem hoog. We hadden deze vakantie zo enorm nodig na alles en het valt allemaal zo tegen. Hij had het zich zo anders voorgesteld. Gelukkig had ik korter gereserveerd dan andere jaren, omdat ik er al tegenop zag met 2 gezonde kinderen op vakantie te gaan. Achteraf een goede vooruitziende blik gehad… hoewel… 

Na het contact met het ziekenhuis in NL voelen ons ietsjes zekerder en net alsof Job het doorheeft drinkt hij een beetje beter. Het gaat twee dagen goed, en we beginnen langzaam te genieten. ‘S avonds wordt het laat met vrienden die de dag erna gaan inpakken. Het is ook zo gezellig om daar te zijn, maar zo enorm anders met kinderen. Eindelijk even tijd voor ons, Just like the old times.

We dag erna durven we het aan met vrienden een dagje te gaan varen. Dat eindigde alleen in een abrupt einde van onze vakantie. 

Lees wat er gebeurde in de volgende blog.