Door de smalle straatjes van Toledo...

On the road

Na 1700 kilometer, 12 tolpoortjes en 26 tunnels komen we na één overnachting in Chartres en twee overnachtingen in Urrugne nu in de Spaanse stad Toledo aan. Na twee nachten in een typisch Spaans appartement middenin het oude centrum zullen we daarna onze reis voortzetten naar het zuiden van Spanje. Ons onderkomen in Toledo heeft de naam El Patio de Mi Casa (zeker een aanrader!).

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal

We zitten nog in de auto, mijn man aan het stuur, drie kleine meisjes op de achterbank en ik turend uit het raam naar het mooie Toledo wat ik in de verte zie. De laatste 100 kilometer waren blijkbaar erg ontspannen want iedereen sliep, behalve de chauffeur dan. Gelukkig maar.

Prinsen en prinsessen

Op onze navigatie zie ik dat het vlaggetje inderdaad in het oude centrum staat te zwaaien. Ik zie de dikke stadsmuren wanneer we het oude centrum inrijden. Samen met de kinderen vergaap ik me aan al het moois wat we zien. Op de achterbank hoor ik kreten zoals ‘wauw’, ‘heuj’ en ‘oooooh’ en even later hoor ik ze elkaar vertellen dat daar prinsessen wonen, prinsen en een koning en een wit paard. Of een bruin paard. Of een zwart paard... Mijn man is wat stiller en focust zich op de smalle straatjes. We komen steeds dichterbij ons eindpunt, het vlaggetje van de navigatie staat ons al op te wachten. Maar hoe dichterbij we komen, hoe smaller de straatjes worden.

Met ingehouden adem en buik

‘Mag je hier wel door?’ vraag ik twijfelend terwijl alle mensen opzij springen en met ingehouden buik tegen de muur gedrukt staan, wachtend totdat die gekke Hollanders zijn gepasseerd. Je ziet ze denken hè ‘hoe haal je het in je hoofd om hier met een auto te komen?!’. En ze hebben gelijk. Wanneer ik daar met inhouden buik tegen die muur zou staan, zou ik hetzelfde denken. Dokus, wat doe jij nou. Maar ik sta niet tegen die muur, ik zit in de auto en vertel net tegen mijn man dat ik het liefst onder de stoel wil kruipen. Ik schaam me dood en daarom druk ik mijn zonnebril nog wat steviger op mijn neus.

Smaller en smaller

De straatjes worden smaller en smaller. Terwijl we ons hardop afvragen waar we zometeen moeten parkeren, versterkt mijn kleuter mijn schaamte. ‘Mama, die meneer keek zo?!’ Ik kijk naar haar en zie dat ze haar lippen stijf op elkaar drukt, haar hoofd schudt en met haar ogen rolt. De twijfel slaat nog meer toe. Helemaal wanneer ik vervolgens een soort schaaf geluid hoor, krrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Je weet wel, net alsof je met de auto langs een muur schaaft. Ik kijk naar rechts en kijk in de grote angstaanjagende ogen van.. een muur. Een Spaanse stadsmuur. Gelukkig is het niet de auto die de stadsmuur ‘aait’, maar is het alleen maar de spiegel. ‘Alleen maar’, ja sorry hoor, dat wil mijn chauffeur op dit moment niet horen.

Hoe komen we daar?

Uiteindelijk komen we voor de tweede keer bij een doodlopende straat uit aan een plein. Aan de andere kant van dat plein zien we ons appartement, maar hoe komen we daar? Ik besluit uit te stappen en ga alvast een kijkje nemen.

De lieve vriendelijke spanjaard

Aangekomen bij een grote blauwe deur op nr. 5 in een van de smalle straatjes van Toledo, besluit ik de eigenaar te bellen. ‘Zie je een blauwe deur?’. Ja. ‘Dan ben je aan het juiste adres’. Oke. Daar moet je het maar mee doen. Adios. Nu ik weet dat dit het juiste adres is, sluip ik achter een van de andere bewoners de deur door. Bovenaan de trap hoor ik de Spanjaarden praten en ‘de man van boven’ vraagt aan de ‘man van beneden’ of er nog een ‘chica’ binnen is gekomen. De man achter wie ik naar binnen sloop, kijkt me van bovenaan de trap vragend aan en bevestigt met ‘si’. Zucht. ‘Si! Una Chica de Holanda!’ roep ik dan maar lichtelijk geïrriteerd naar boven.

Hasta luego

Na ruim 500 km in de auto en een avontuur door de smalle straatjes van Toledo, wil je gewoon even een duidelijk en vriendelijk ontvangst. En een douche! Dan besluit de luie Spanjaard toch maar drie traptreden naar beneden te lopen, maar wanneer ik hem vertel dat de rest van de familie nog zit te wachten in de auto, stopt hij en vertelt dat de parkeerinstructies in 'de mail' staan. Shit, denk ik. Omdat de Spanjaard duidelijk refereert naar de mail en geen zin heeft om het even in real life uit te leggen, besluit ik geen moeite te doen en neem ik voor nu even afscheid, hasta luego!

‘Even’ parkeren

In de auto volgen we de parkeerinstructies die ons leiden naar een grote openbare parkeerplaats buiten het oude centrum. Buiten het centrum ja. Dus het was best wel gek dat we door die smalle straatjes reden.. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar de voet van het oude centrum en ik tuur naar de metershoge berg. Het oude centrum van Toledo is hoog, heel hoog. En wij zijn laag, heel laag. Gelukkig brengt een roltrap ons helemaal naar boven.

Wat een uitvinding! Het straatje uitlopen en we zijn bij ons typisch Spaanse appartementje middenin Toledo. Eenmaal boven blijkt de eigenaar niet alleen een luie, maar ook best een lieve Spanjaard. Hij laat ons het mooie appartement zien op de bovenste verdieping. En we vinden het prachtig.

We love it

We kijken uit over heel Toledo en we bevinden ons tussen de roepende Spanjaarden, volle waslijnen, schotelantennes, barbecues en airco’s. Als het donker is en de kindjes slapen, drinken we nog een San Miguel op het dakterras en we genieten van het uitzicht. Later vertel ik jullie meer over onze avonturen in Toledo, want geloof me, ook met kinderen is Toledo heel erg leuk!

---

Volg Inspirerend Gekwebbel op Instagram of Facebook om de komende tijd meer te lezen over onder andere deze reis!