De lang naar uitgekeken vakantie gaat beginnen.

Om te beginnen, just to be sure: dit is hoe ik het ervaren heb, hoe het ging met onze dochter en dus totaal mijn mening. Ik kan dus ook niet iemand dit aanraden of juist heel hard roepen dat het onverstandig is.

Eind oktober was het zover, de vakantie waar we al ontzettend lang naar uit keken. (Lees: meerdere jaren, aangezien er altijd iets tussendoor kwam)

Dit jaar niet zoals die andere jaren op de planning stond met zn tweetjes, maar in plaats daarvan mocht ons kleine meisje van ongeveer 10 maanden ook mee.

“Zou je dat wel doen?!” “Pfffff dat is ver vliegen met zo’n kleintje” “Het is daar veel te warm voor een baby’tje” en nog vele andere meningen kregen we te horen, als we vertelde dat onze vakantie bestemming het o zo verre, maar mooie en warme Curaçao was.

Spannend vonden wij het ook, want ja het is een lange reis en het is warm. Toen we de reis boekten wisten we ook nog niet dat we te maken hadden met een ontzettend makkelijk meisje, dus een gok was het wel.

We sliepen de nacht voor de vlucht al in een hotel in Amsterdam, om zo de ochtend van de reis zelf rustig op te starten. De klok was de dag ervoor verzet en daar hadden we allemaal nog een beetje last van dus ach dan kan die jetlag er ook wel bij.

Op naar het vliegveld, op naar ons vervoersmiddel voor de komende 9 a 10 uur.

Ons meisje vond het interessant en indrukwekkend tegelijk, al die mensen, al die geluiden en alles wat ze nog meer zag. Maar moe was ze ook en zo viel ze in de rij voor de douane lekker in slaap, een kort slaapje helaas, aangezien ook zij gecontroleerd moest worden.

Nog even een snelle hap en dan het vliegtuig in.

•De reis•

We mogen meteen het vliegtuig in, super fijn. We zoeken ons plekje op, het plekje hebben we bewust gekozen: een met extra beenruimte, fijn voor papa zijn lange benen, maar ook fijn om wat speelruimte voor ons op de grond te hebben.

We zijn er klaar voor, het vliegtuig helaas niet. Wat ongemakken en dus een half uurtje vertraging.

Het is zover, we gaan de lucht in, met een knijpfruitje houd ik ons dochtertje bezig, lekker smikkelen en slikken om pijne oortjes tegen te gaan. Ze geeft geen kik en voor we het weten zitten we hoog in de lucht op weg naar de zon.

De hele vlucht doet ze super goed, de eerste 6-7 uur zelfs voorbeeldig. Ze slaapt een uurtje, speelt, we lopen een rondje door het vliegtuig, ze lacht en zwaait wat af. (En ja, ik ben zo’n moeder die wat nieuwe cadeautjes kocht in de hoop dat ze hiermee fijn zou spelen. Of het werkte? Ja bij ons wel!)

De laatste uurtjes worden pittiger, ons dametje wordt moe, de zit duurt nu erg lang en we zijn toe aan het landen. Dus vele rondjes door het vliegtuig volgen, vele liedjes worden gezongen en we kijken nog een stukje juf Roos.

Een half uurtje voor we landen valt ze nog even in slaap en zo hebben we ook een relaxe landing. Pijn aan de oortjes? Het lijkt er niet op. Ze wrijft even over haar oor en kijkt dan met grote ogen naar buiten. Daar waar het mooie eiland en de blauwe zee op ons wachten.

De douane door, koffers pakken en naar buiten. Inmiddels is het 17.00 uur, wat betekent dat ons gevoel zegt dat het 22.00 uur is. Klein dametje daarentegen lijkt nergens last van te hebben en leeft bij het buiten komen weer helemaal op.

Hop hop taxi in en op naar ons hotel, een klein half uurtje rijden.

Hoe we het vervolgens in ons hotel hebben ervaren lezen jullie in een volgende blog. Zullen we veel last hebben gehad van een jetlag?