Dagjes uit zijn stom!

Toen Luke nog in zijn maxi cosi zat in de auto, keek ik er zó naar uit. Een dagje weg. Lekker een uurtje in de auto, snoepje erbij en zingend "we zijn er bijna" vanaf de hoek van de straat in spanning afwachten tot we aankomen bij de plaats van bestemming. We zouden naar dierentuinen, pretparken en bossen gaan. Gezellig samen in de auto, hij en ik. En papa mocht ook mee.

Luke was een uit de kluiten gewassen baby en moest met 7 maanden in een gewone autostoel. Gelukkig kon deze gewoon nog achteruit geplaatst worden, dus alsnog veilig voor onze uitstapjes die nog komen gingen. De eerste rit in zijn nieuwe stoel ging naar een vogelpark. Het was zo'n 40 minuutjes rijden en we hadden er zin in. Dat werd na 10 minuten ruw verstoord door een geluid op de achterbank dat ik niet kon plaatsen. Doordat hij achterstevoren zat kon ik het ook niet goed zien, maar een Houdini act verder zag ik dat hij aan het spugen was. Golven. Het arme kind, z'n eerste dagje uit en dan is ie ziek. Hij was ook al wat aan het snotteren. De rest van de dag ging wel goed, dus we zochten er niks meer achter. Tot de terugweg weer mis ging. Toch een griepje? 

De autoritten die volgden gingen allemaal hetzelfde. Na een minuut of 10/15 komt er een golf en kunnen we hem (en zijn stoel) schoonmaken. Omdat hij nog niet eens een jaar was, was er weinig dat we konden doen voor hem. Rustig rijden, de bochten tergend langzaam en alle hobbels vervloeken. We rijden een automaat, wat sowieso al prettiger is. Voor om zijn polsen heb ik van die bandjes gekocht, waar iedereen laaiend enthousiast over is. Ze zullen vast werken, maar niet bij die dunne polsjes van Luke. Dagjes uit werden zo gepland dat hij kon slapen in de auto, maar eer hij sliep waren we 20-30 minuten verder en was het al minimaal 1x raak geweest. We pakten dus de auto niet meer zo snel en gingen meer met OV doen. Menig ouder zal het met me eens zijn dat dit voor dagjes weg niet ideaal is, maar hé we konden tenminste. 

Inmiddels is Luke 2 jaar en lijkt t nog erger te zijn geworden. Soms moeten we wel met de auto. Gewoon omdat je niet je hele kledingkast die je in 3 koffers gepropt hebt, het koffieapparaat, je hele keukenuitrusting eigenlijk, en alle zooi die je meeneemt op vakantie maar je toch nooit gebruikt, in de tram en trein mee kan nemen. Vergeet vooral het kind in de buggy niet. Nee, dus de auto it is met een weekje weg. Tegenwoordig voelt hij de misselijkheid al aankomen en gaat hij huilen, wat betekent dat je 10 seconden hebt om kots op te vangen. Nu hij 2 is, mag hij een kwart primatour tabletje. Je zou zeggen dat hij en ik beloond worden voor het geweld waarmee dat ding naar binnen gepropt moet worden ("nee mama, niet kwark. Pilletje in"). Zie dat smerige ding dan nog maar eens naar binnen te krijgen. En als het dan werkt, heb ik het er wel voor over. Maar ook met pil is het geen succes. Wat ik al zei, het lijkt erger dan ooit. Inmiddels hebben we alle tips geprobeerd. Geen zuivel in de ochtend, klein beetje eten voor het weggaan, onderweg op wat appeltjes knabbelen noem het op. Niks. Werkt. 

Ondertussen ben ik op een punt gekomen dat ik niet meer lekker zit in de auto. Ik ben gespannen, zit vol met stress en denk alleen maar 'laten we er alsjeblieft bijna zijn EN DIE HOBBELS!! WANNEER DOEN ZE DAAR WAT AAN?!'. Autorijden in mijn eentje vind ik fantastisch, en ik hoopte dat Luke dat ook zou vinden. Dat we samen op avontuur gingen. Hij en ik. Maar het enige dat hij zegt is "nee, niet auto! Niet auto!!". 

Ik denk dat ik een elektrische fiets ga aanschaffen en hem alle mooie plekjes van Nederland ga laten zien, zoals mijn ouders dat met mij deden. Drinken mee, snoepjes mee, zingend op de fiets "we zijn er bijna"..