8.5 uur vliegen met mijn 2 maanden oude zoontje

Een ontzettend spannende reis, gezien we maar met z'n tweetjes waren

11 juli vertrok ik met mijn moeder en mijn zoontje Manu naar Schiphol voor onze grote reis naar huis! Mijn man is Tanzaniaans en zodoende wonen we in Tanzania. Na 5 maanden in Nederland te zijn geweest voor mijn zwangerschap, de bevalling, en de kraamperiode, was het tijd om weer terug te gaan. Mijn man was in verband met zijn visum al 2 weken eerder vertrokken.

Met een steen in mijn maag stapte ik 's ochtends de auto in. Het voelde heel verdrietig om weg te rijden en niet meer terug te komen! Ook voor Manu vond ik het heel moeilijk. De enige vertrouwde omgeving die hij kende, moest hij achterlaten zonder daar enig besef van te hebben. Anderzijds keek ik uit naar ons leven in Tanzania. Deze overgang was lastig, maar nodig.

Eenmaal aangekomen op Schiphol besloot ik eerst de bagage te droppen. Het was nog al wat; 2 grote koffers, 2 kleine koffers en een autostoeltje.

Daarna was het tijd voor het laatste kopje koffie samen met mijn moeder. Ondertussen voedde ik Manu, die daarna in slaap viel. Mama liep vervolgens mee ons tot aan de poortjes, waar ze achter bleef. Manu en ik gingen door de poortjes en stapten de lift in. Ik zwaaide naar mijn moeder tot de deur van de lift dicht ging.

Het afscheid viel zoals altijd zwaar. Met natte ogen stond ik met Manu in de lift en sprak ik mezelf wat wijsheid toe: 'Het afscheid zit erop, nu kunnen we weer vooruit kijken'.

De rij voor de security was kort. Manu sliep ondertussen heerlijk in de draagzak. Helaas moest hij tijdens de controle wel in de kinderwagen. Chips! Het laatste waar je op zit te wachten als moeder zijnde in zo'n situatie, is dat je je slapende baby moet overtillen.

Wonder boven wonder sliep Manu, die normaliter nooit in de kinderwagen slaapt, door! De rij voor de paspoortcontrole was best lang en rumoerig. Het voelde als een opluchting dat hij daar niets van mee kreeg. Het had verre van ideaal geweest als hij al overprikkeld aan de vliegreis had moeten beginnen.

Toen het onze beurt was, pakte ik alle papieren uit de tas. De geboorteakte en het toestemmingsformulier waar Emmanuel -mijn partner - zijn handtekening op had gezet. Als ouder alleen met een kind vliegen mag - mits je gezag deelt - niet zonder toestemming! Was ik even blij dat we daar tijdig achter waren gekomen.

Na de paspoortcontrole was er nog voldoende tijd over om rond te neuzen in de winkeltjes. Ondertussen dacht ik over een planning na: wil ik voor het boarden nog voeden en de luier verschonen? Ga ik hem daarvoor wakker maken?

Eenmaal aangekomen bij de gate, besloot ik Manu's luier te verschonen. Toen de gate open ging werd mij verteld dat ik mocht preboarden, maar dit wees ik af. Ik bleef liever zo lang mogelijk in een stil hoekje staan, in plaats van alvast te gaan zitten terwijl er nog zoveel mensen zouden moeten passeren.

Als een van de laatsten haastte ik me uiteindelijk met Manu hobbelend in de draagzak de tunnel door, waarna we plaats namen in het vliegtuig. Ik had een speciale stoel aan het schot met een reiswiegje en veel beenruimte, dat was echt ideaal! Heel fijn dat dat kon bij KLM.

Tijdens het opstijgen moest Manu op schoot, in een of andere onhandige baby gordel.

'Pff, een baby van 2 maanden die op schoot moet zitten in een gordel. Gaat dit hem van de ondergang redden als het noodlot toeslaat?' Mompelde ik.

Gelukkig vond Manu het zelf minder vervelend en sliep hij tijdens het opstijgen.

De rest van de vlucht ging eigenlijk vrij vlot. Manu vond het reiswiegje fantastisch om in te spelen maar niet om in te slapen, dus uiteindelijk heeft hij grotendeels in de draagzak bij me gehangen. Het bedje was wel fijn om even een tel mijn haden vrij te hebben.

Door het riddeltje 'verschonen, eten, spelen, dutje' een paar keer te herhalen, ging de vlucht best snel voorbij. Tijdens zijn dutje kon ik dan lekker even een serie kijken. Tijdens het landen was Manu wakker en heeft hij wel behoorlijk gehuild. Het laatste kwartier moest die maffe gordel ook weer om. Wat een verademing was het toen we geland waren.

Eenmaal uit het vliegtuig werden we opgewacht door een medewerker van het vliegveld. Emmanuel had haar van tevoren ingelicht dat we eraan kwamen en een centje toegestopt om ons overal snel doorheen te loodsen (zo gaan die dingen hier). De rij voor de immigration is iets verschrikkelijks op Kilimanjaro International Airport, je kan er uren in staan. Alles gaat hier 'pole pole' (swahili voor langzaam). Daar zit je na zo'n lange reis met een baby van 2 maanden absoluut niet op te wachten!

Nadat we onze visa binnen hadden, werden onze koffers vluchtig bij elkaar geraapt. Daarna konden we eindelijk naar buiten, waarna we met z'n 3en konden knuffelen!

In de auto naar huis besefte ik me dat ik een koffertje van Manu op het vliegveld had laten staan! Gelukkig werd die na een telefoontje de volgende ochtend naar ons gebracht. Wat een avontuur. Nu kan ons nieuwe leven écht beginnen.