#42 Het afscheidsfeest van Nick

Eigenlijk gebeurde er niks bijzonders, want ik had ik geen contact meer met Nick. Wat ik eigenlijk een beetje raar vond, maar ik vermoedde dat hij daar een wel reden voor had. Toch had ik geen idee wat dat kon zijn. Op een dag lag de uitnodigingskaart van Nick zijn afscheidsfeest in mijn postvakje. Het werd een week later bij hem thuis gehouden. Het werd een simpel afscheidsfeest die al in de ochtend begon, omdat Nick aan het eind van de middag zou vertrekken naar het vliegveld. Die informatie had hij allemaal op zijn dubbel gevouwen uitnodigingskaart geschreven. Hij was dan alweer geruime tijd afgestudeerd en dus klaar met zijn studie. De vakantie was voor de nog niet afgestudeerde studenten net een week gaande. Net als de vorige keer had Nadia een taxi geregeld. Ook was zij weer degene die aanbelde bij het huis van Nick en Bram. Eenmaal in binnen zagen we tot onze verbazing dat er al vier andere studenten aanwezig waren. Die kenden wij niet op één na. Dat was Charlotte. De andere drie studenten, alle drie jongens, bleken klasgenoten en tevens vrienden van Nick te zijn. Dat waren natuurlijk de vrienden die hij tijdens zijn studie had leren kennen en daarom had uitgenodigd zoals hij dat eerder vertelde in een sms. Nick omhelsde mij stevig als begroeting. Ik was de laatste die hij begroette. Hij deed het net zo vlug als bij de anderen die hem al begroet hadden. Iedereen deed dat op zijn of haar eigen manier. "Ik ben blij dat je er bent, want ik heb je heel erg gemist." fluisterde hij met een zucht in mijn oor. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Er ging een kriebel door mij heen. "Ik jou ook." zei ik uiteindelijk met wat moeite, omdat mijn gevoelens weg waren, op die kriebel na dan. Hij liet mij los en liep vervolgens naar het midden van de woonruimte. "Ik wil jullie aan iemand voorstellen. Enkelen van jullie hebben haar waarschijnlijk al een enkele keer eerder gezien." begon Nick enthousiast te vertellen. "Dit is Charlotte Raveling." Nick zei het met zoveel enthousiasme dat ik een gevoel van jaloezie voelde opwellen. Hij had een relatie met haar? Wat had dit te betekenen? Was dit de reden waarom ik niks meer van hem hoorde? Dat mocht niet gebeuren. Niet op dat moment. Nick zag een aantal verbaasde gezichten en mijn jaloerse blik, maar hij ging snel verder met zijn verhaal. "Sinds een paar maanden woont zij bij ons in. Zij is de vriendin van Bram." Daarbij keek hij mij doordringend aan. Iedereen was blij voor Bram. Bijna iedereen dacht dat Charlotte de vriendin van Nick was en dat lieten ze ook blijken. Ook al had ik allang mijn beslissing genomen. Toch was ik op de een of andere manier opgelucht en zuchtte zo zacht dat niemand er iets van merkte. Charlotte kwam na het voorstellen naar mij toe en we raakten met elkaar in gesprek. Ze vertelde mij hoe ze Bram had leren kennen en waarom ze verliefd op hem geworden was. Zo vertelde ze ook dat Bram haar had gevraagd om bij hem in het huis te komen wonen. Ze was er op in gegaan, omdat ze heel erg verliefd op hem was en een relatie met hem wel zag zitten. Ze wou eigenlijk niet meer van zijn zijde wijken en bij Bram gaan wonen was dan een ultieme test om te zien of dat ging werken. Daarnaast zou Nick het huis toch verlaten. Zijn kamer kwam dan vrij en voor Bram werd het dan te duur om daar alleen te blijven wonen. Dat telde voor haar ook mee. Ze was er al eerder wonen om alvast te wennen. Ze zag het wel zitten om met Bram samen te gaan wonen. Ik gaf aan dat ik het erg leuk vond voor haar en voor Bram. "Of dacht je dat ik de vriendin van Nick zou zijn?" vroeg Charlotte. "Ehmm, ja eerst wel, omdat hij zo enthousiast over jou vertelde." antwoordde ik. "Nick is niet het type jongen waar ik op zou vallen. Gelukkig valt hij ook niet op mij. Hey, maar hoe zit het nou precies tussen jou en Nick?" Met een nieuwsgierige blik stelde ze haar vraag. Waar kwam dat nou ineens vandaan en wat wist zij over ons? "Uhhh, hoezo?" vroeg ik verbaasd. "Nou, bijna elke keer als Nick met Bram zit te praten heeft hij het over jou. Het is niet altijd positief, maar volgens mij is hij stapelgek op jou en baalt hij erg vaak van dat hij niks met de situatie kan. Dat heb ik laatst een keer opgevangen. Ik weet niet in wat voor situatie jullie nu zitten, maar ik denk dat je eens goed met hem moet gaan praten. Het is maar een tip hoor. Hij wordt namelijk stapelgek van de situatie. Dat zegt hij zelf weleens. Het is iets van de laatste tijd. Dus ik was benieuwd hoe het zit met jullie twee. Hebben jullie iets met elkaar?" "Ehmmmm, nee. Ik kan je nu niks zeggen over de situatie. Misschien later." Verder zei ik niks meer, want Nick kwam naar ons toe gelopen. "Hey, Nick." begroette Charlotte hem vrolijk. "Ik zal jullie alleen laten. Denk aan mijn tip. Ik denk dat het nu een goed moment is." Nick keek eerst naar Charlotte en vervolgens naar mij met een verbaasde blik. Charlotte knipoogde naar mij en liep vlug naar Bram. Het gesprek wat ik met haar net daarvoor voerde zorgde ervoor dat ik weer twijfels kreeg. Toch wist ik zeker wat ik wou. "Welke tip?" vroeg Nick. "Niet belangrijk." gaf ik als antwoord. "Wat hebben wij elkaar lang niet meer gezien. Ik ben blij dat je er bent." sprak Nick tegen mij op een zachte toon. Hij bleef op een gepaste afstand voor mij staan. "Dat klopt. Wij hebben elkaar heel lang niet meer gezien. Sinds die date in december niet meer." zuchtte ik. "Eigenlijk best jammer, maar ja. We hebben nog wel contact gehad met elkaar via de telefoon en sms, maar niet meer face to face en dat vind ik best jammer." gaf Nick aan. "Tja, dat is zo. Het gaat ook best moeilijk als we het allebei te druk hebben met onze studies en ik dan ook nog met die andere zaken." vertelde ik onzeker. Ik vond het moeilijk om met hem te praten. Dat kwam ook door de beslissing die ik genomen had en welke ik nog aan hem moest vertellen voor mijn gevoel. "Tja, daar gaat jammer genoeg veel tijd in zitten. Hoe is het gegaan met die andere zaken? Zijn die al afgerond?" vroeg Nick voorzichtig. "Nou ja, ehhmmm. Het huis is verkocht en alles wat daarbij geregeld moest worden is allemaal geregeld. Dus daar zijn wij vanaf. Dat hoofdstuk hebben Dennis en ik gelukkig goed kunnen afsluiten en daar zijn we maar wat blij om. Al het andere wat ook nog gedaan moest worden is grotendeels afgerond. Er zijn nog wel een aantal zaken die we nog moeten afronden, maar dat gaat wel lukken. We hebben daar hulp bij en dat is fijn. Er is mij beloofd dat het afgerond zal zijn voordat ik afgestudeerd ben. Waarschijnlijk al binnen een jaar. Daar heb ik dan na het behalen van mijn diploma geen omkijken meer naar." "Dat zou fijn zijn." glimlachte Nick terwijl hij mij onderbrak. Een verlegen glimlach verscheen op mijn gezicht. Zijn glimlach was hartverwarmend, maar gelukkig niet flirterig. Toch durfde ik hem niet meer recht aan te kijken en keek daarom een beetje verlegen en onzeker naar zijn donkerblauwe t-shirt. "Zeker. Er is eigenlijk zoveel gebeurd de afgelopen maanden met het afronden van flink wat zaken en met het afsluiten van dat stukje uit ons verleden dat het teveel is om dat nu allemaal aan jou te vertellen. Zeker nu op jouw afscheidsfeest vind ik het gewoon ongepast. Misschien dat ik er wat uitgebreider met jou over kan praten als jij weer terug bent, maar dat zal dan wel afhangen van de situatie op dat moment. Ik had de moed weer gevonden om hem weer recht aan te kijken. "Ben je blij dat je nu afgestudeerd bent en heb je zin om op wereldreis te gaan?" veranderde ik van onderwerp. "Ik ben zeker blij dat ik nu afgestudeerd ben. Ik heb voorlopig wel genoeg studieboeken gezien en ik heb ook wel genoeg gehad van al die colleges die ik moest volgen. Nu heb ik mijn diploma op zak waarmee ikweer een levensfase afgesloten heb en daar ben ik blij mee. Als ik eenmaal op wereldreis ben kan ik bijkomen van al dat gestudeer en kan ik gaan genieten. Ik heb er heel veel zin in. Ik ben er echt wel aan toe." zei Nick lachend, maar toch klonk zijn lach anders dan wat ik van hem gewend was. Alsof hij ook onzeker was. Het klonk meer als een zenuwachtige lach. Alsof hij eigenlijk iets anders bedoelde of zeggen wou. Ik wist niet hoe ik daar op moest reageren. Ik kon hem alleen maar aankijken en even leek het erop dat hij zag dat ik het toch wel moeilijk vond dat hij zo ver weg ging. "Weet jij al gaat doen als jij afgestudeerd bent?" vroeg hij na een korte stilte. "Anita en ik hebben het er al serieus over gehad om samen een huurhuis te gaan zoeken en als het goed gaat tussen haar en Jochem gaan we daar met z’n drieën wonen. Daarnaast zal Anita waarschijnlijk financiële steun krijgen van haar ouders. Anita en ik mogen tijdelijk bij haar ouders in komen wonen, maar dat wil Anita niet. Zodra wij samen iets gevonden hebben ga ik gelijk werk zoeken zodat ikzelf een huis kan gaan zoeken om zelf in te wonen." vertelde ik, maar eigenlijk klopte het niet helemaal. Mijn plan was om tijdelijk bij Anita en Jochem in te trekken totdat ik zelf wat gevonden had. Ik had inmiddels genoeg financiële middelen om zelf een huis te huren, maar dat wist Anita niet en Nick al helemaal niet en dat wou ik zo houden. Voorlopig althans. Of ik het ooit ging vertellen wist ik op dat nog moment niet. "Wat fijn dat het zo kan. Zijn haar ouders zo rijk dan?" "Nou, ze hebben genoeg financiële middelen om Anita te ondersteunen. Laat ik het daar maar op houden." vertelde ik. Nick was verrast. "Oké, fijn dat zij Anita willen helpen daarbij en jou dan ook een klein beetje." Ik knikte, want dat klopte wel. Nick vertelde verder. "Van mijn ouders heb ik ook wat geld gekregen om te gebruiken voor mijn reis rond de wereld. Ik heb nu genoeg om in elk geval één jaar rond te komen. Om het tweede jaar te kunnen bekostigen zal ik hier en daar wat werk moeten vinden om wat bij te verdienen. Ik wou dat jij mijn ouders had ontmoet. Ik denk dat zij jou helemaal geweldig zullen vinden." Nick werd enthousiast terwijl hij over zijn ouders sprak. "Helaas kan dat niet meer. Ik heb ze voor vandaag uitgenodigd, maar ze konden vandaag niet." "Jammer. Hebben ze andere afspraak dan?" vroeg ik. "Ja en ik kon jou wel voor gisteren uitnodigen, maar dan zou het opvallen en jij had toch geen tijd begreep ik via via." "Dat klopt. Ik heb gisteren inderdaad geen tijd gehad en je hebt gelijk dat het zou opvallen als ik gisteren hier zou zijn geweest en vandaag niet." gaf ik voorzichtig toe. "Zeg, wat weet Charlotte over ons? Ze vroeg mij daarnet iets over." veranderde ik van onderwerp. "Ze…. Niet veel eigenlijk. Ze vangt wel eens wat op als ik met Bram praat over jou. Ze woont tenslotte nu bij ons in. Ik kan het niet tegenhouden als zij iets opvangt. Over onze situatie gesproken, jij hebt een beslissing genomen begreep ik uit één van je sms’jes. Klopt dat?" verwachtingsvol keek hij mij aan. "Klopt. Ik vind het wel moeilijk om het vertellen, maar het zal wel moeten. Ik wil……….." Mijn mond bleef open, maar er kwam niks meer uit. Het lukte me niet om mijn zin af te maken, omdat ons gesprek namelijk werd afgebroken door één van de andere studenten. "Hey, Nick. Wil je eens komen? We willen je iets laten zien." Het was Hugo. Op een afstand lachte hij gemeen naar mij. Hij wilde waarschijnlijk voorkomen dat er iets meer gebeurde tussen Nick en mij dan alleen maar praten. Voor mij maakte het toch niks uit, want meer dan praten met Nick zat er toch niet in. "Bewaar je antwoord maar voor straks. Sorry, maar ik ga naar ze toe." zei Nick met een onzekere lach en hij liep naar Hugo en Jochem toe. Ik raakte even later in gesprek met Marijn, Nadia en Anita. Ik ging bij ze aan tafel zitten. We praatten over van alles en nog wat. Nick was inmiddels druk in gesprek geraakt met de andere jongens. Iedereen vond het een fijn feest, ook al was het heel erg simpel. We dronken wat tijdens onze lange gesprekken met elkaar en de uren vlogen voorbij. Nick sprak ik niet meer. Hij had het te druk met zijn vrienden. Wat ook erg logisch was. Die vrienden zou hij ook een lange tijd niet meer zien en spreken als hij eenmaal vertrokken was. Uiteindelijk brak het moment aan om echt afscheid van hem te nemen. Ik was de laatste die opstond van de tafel en met gemengde gevoelens sloot ik als laatste aan bij de rest van de groep. Marijn was de eerste die afscheid nam. Ze nam op een zeer uitbundige manier afscheid. "Het ga je goed Nick. Ik hoop dat je veel gaat beleven op je wereldreis. Ik wens je heel veel plezier in elk geval." zei ze. Daarna liep ze een stukje bij hem vandaan. "Dank je. Ik hoop het ook." zei Nick haar nakijkend. Jochem liep op Nick af en wou hem een hand geven, maar trok die heel snel weer terug. Hij lachte erbij. "Wat doe je?" vroeg Marijn nogal verbaasd. "Ik wou Nick foppen en je trapt er nog steeds in gast. Je weet toch zo langzamerhand wel dat dit onze groet is." lachte hij. "Jawel, maar toch..." sputterde Nick. "Nou,  ik wens je een hele fijne reis toe en zoek ons op wanneer je weer terug bent." "Dat zal ik zeker doen. We houden contact zodat ik je kan vinden." Beide jongens lachten en omhelsden elkaar. Na Jochem namen de andere drie vrienden van Nick, die ik eigenlijk niet kende, afscheid van hem. Elke vriend had zijn eigen manier van afscheid nemen, maar ze wensten hem allemaal het allerbeste, een hele goede reis en ze wouden graag contact met hem houden. Daarna was Hugo aan de beurt. Hij deed precies hetzelfde als Jochem. "Het ga je goed man. Ik zie je graag eens weer als je terug bent, wanneer dan ook. Ik hoop dat je een hele geweldige reis hebt en misschien neem je nog wel een chickie mee terug. Dat moet je gewoon doen, een chickie meenemen. Ik ben dan wel benieuwd wie dat dan zal zijn en hoe zij eruit ziet. Misschien wel zo’n mooie Thaise" knipoogde hij. Met een schuin oog keek hij gemeen naar mij. Het deed me niks. "Wie weet." zei Nick met een klein lachje. Het leek erop dat hij dat niet van plan was, een 'chickie' mee terug te nemen. "Hey man. Wij moeten gaan." zei een van zijn andere vrienden. De naam van die vriend wist ik niet meer. "Is goed. We houden contact." zei Nick. Daarna liepen de drie vrienden naar buiten. Nick liep achter ze aan en zwaaide ze uit. Nadia liep kort daarop naar Nick toe die nog in de deuropening stond. "Oh, onze taxi staat er ook al zie ik." zei ze. Jochem, Hugo en Marijn liepen naar Nadia en Nick. Zij zagen de taxi ook staan en liepen gelijk naar buiten. Even later stapten zij in. Nog voordat ze instapten zwaaiden ze naar Nick. Dat kon ik door het raam zien. Nick zwaaide ze uit, net zoals hij dat deed bij zijn andere vrienden. Daarna liep hij samen met Nadia weer een stukje de woonruimte in. Bram en Charlotte kwamen bij Nick en de overgebleven studenten staan. Bram en Charlotte gingen tegen elkaar aan staan en Bram pakte Charlotte bij haar heup vast. Charlotte legde een arm om Bram zijn schouders heen. Nadia stond klaar om afscheid te nemen van Nick. "Ik vind afscheid nemen nooit leuk. Dus ik maak het kort." vertelde ze. Het was ook duidelijk aan haar gezicht te zien dat zij het niet leuk vond om afscheid te nemen van hem. Dennis stond naast haar en had een hand op haar schouder. Nadia omarmde Nick kort en liep snel naar buiten. Daarna gaf Nick Dennis een vriendschappelijke knuffel. "Wil je alsjeblieft op je lieve zus letten? Ze…….." het laatste fluisterde Nick tegen Dennis. "Maar natuurlijk doe ik dat. Komt goed maatje." lachte Dennis en hij legde zijn hand op Nick zijn schouder. Ik vroeg mij af wat Nick gefluisterd had. Hij was inmiddels een hele goede vriend van mijn broer geworden. Het leek erop dat Nick er emotioneel van werd. Ook Dennis liep snel naar buiten achter Nadia aan en pakte haar beet. Gelijk daarna wou Anita afscheid nemen. Ze hield mij tegen door een vlakke hand op te houden naar mij. "Ik hoop ook dat je veel gaat beleven op je wereldreis. Kom je ons echt een keer opzoeken?" vroeg ze. "Ik zoek jullie zeker een keer op na mijn reis." antwoordde Nick met een gemaakte lach. Hij leek steeds emotioneler te worden. "Ik heb het namelijk iemand beloofd." "Juist ja. Ik begrijp je. Je hebt het aan je broer beloofd." Anita lachte een beetje en knipoogde daarbij naar Nick. "Ehm……ja, dat klopt." "Nou heel veel plezier dan en tot, nou ja……zo snel mogelijk dan maar." "Dank je. Dat gaat wel lukken. Het komt goed." Nadat Anita afscheid had genomen van Nick was ik als laatste aan de beurt. Voorzichtig liep ik op hem af. "Ik ga douchen." zei Charlotte vanuit het niets en ze liep naar de slaapkamer van Bram. Ze knikte met haar hoofd naar Bram alsof ze wou dat hij met haar meeging. Gehoorzaam liep hij achter haar aan. "Maak het niet te lang. De taxi wacht op ons." lachte Anita naar mij. Nick keek verbaasd naar Anita en vervolgens naar mij. Hij wees met zijn vinger naar haar terwijl ze naar de voordeur liep. "Weet zij.....?" vroeg hij terwijl Anita door de deur naar buiten liep. We waren ineens weer eens met zijn tweeën en dat was erg lang geleden. Ik voelde me zelfs nogal ongemakkelijk daardoor. "Ja, ze weet dat er iets speelt tussen ons en ze weet van mijn beslissing." Ik liep met gemengde gevoelens op hem af. Voor ik het door had nam hij me al in zijn armen genomen voor een knuffel terwijl hij mij aan bleef kijken. Dat gaf mij een fijn gevoel. Een bekende en een gek genoeg vertrouwde geur kwam in mijn neus. Zijn parfum. Die vond ik nog steeds heerlijk. Ineens waren daar die verliefdheidskriebels weer. Dat bracht mij weer enorm in twijfel. Nog erger dan daarvoor. Ik had dan al wel mijn besluit genomen waarvan ik heel erg overtuigd was, maar ineens leek het geen goed idee meer om het aan Nick te vertellen op dat moment. "Kom je ons echt opzoeken?" vroeg ik hem voorzichtig en onzeker. "Dat ga ik zeker doen. Ik heb het jou toch beloofd?" "Dat weet ik, maar….." "Ik ga het zeker doen. Echt waar!" Hij keek mij heel doordringend aan. "Kom alsjeblieft naar het vliegveld. Ik kan op deze manier geen afscheid van jou nemen. Ik wil…..….ik……. Please, doe het voor mij. Over drie uur, nee,……" Nick keek op zijn horloge. "…….nee, over vier uur vertrekt mijn vlucht. Kom alsjeblieft. Over een uur ben ik daar. Ik moet er minimaal een uur van tevoren zijn om in te checken, maar ik zal er dus al veel eerder zijn. We hebben daar dus nog genoeg tijd om goed afscheid te nemen van elkaar en dat wil ik toch wel heel graag. Jij bent en blijft altijd voor mij een heel speciaal persoon, lieffie." Daar was ineens dat woord weer die me de vorige weliswaar overrompelde, maar mij niet verder beïnvloedde of raakte. Deze keer werd ik er wel door geraakt, omdat in zijn ogen tranen kwamen. Die smekende blik in zijn ogen deed me nog meer twijfelen of ik het hem wel moest vertellen van mijn beslissing en of ik wel de juiste beslissing genomen had. "Maar Nick, dit is toch al voldoende?" Ik maakte me los uit zijn greep wat Nick begripvol toeliet. "Doe alsjeblieft wat hij vraagt. Hij wil het heel graag. Hij is nog steeds wanhopig verliefd op jou." Bram stond vlak achter Nick. Hij stond ineens voor zijn slaapkamerdeur en had dus gezien dat Nick mij vast had gehouden. Ik vroeg me af hoe lang hij daar al had gestaan. Even later ging hij naast zijn broer staan en legde hij zijn linkerhand op de linkerschouder van zijn broer. "Hey bro." lachte hij. Ik keek beide jongens verbaasd aan. "Het is echt waar." zei Bram terwijl hij zijn gezicht weer naar mij draaide. Nick knikte ter bevestiging met nog meer tranen in zijn ogen. "Nick, ik…….ik weet het niet. Ik……." "Denk er alsjeblieft over na." stelde Bram voor. Hij had zijn armen over de schouders van zijn broer gelegd om hem te steunen. "Ik moet gaan. De taxi wacht op mij." "Mag ik je nog wel een knuffel geven voordat je weggaat?" vroeg Nick wanhopig. Bram liet Nick los. Ik wilde hem snel een knuffel geven en gelijk weggaan, maar Nick maakte gretig gebruik van de gelegenheid nadat ik toestemmend knikte. Hij pakte mij steviger beet dan bij de knuffel die hij ervoor gaf. Nogal verrast en onzeker legde ik mijn armen om hem heen en knuffelde hem voorzichtig terug. Hij begroef zijn gezicht in mijn nek en drukte er een kusje in. Dat kusje kriebelde op een tedere manier in mijn nek. Dat overweldigde mij flink. Het werd mij teveel. "Nick, ik kan het niet. Wil je me alsjeblieft loslaten?" fluisterde ik smekend. Zuchtend en duidelijk teleurgesteld liet Nick mij los. Vlug draaide ik me om. Ik had het er toch moeilijker mee dan ik verwacht had. Er kwam een brok in mijn keel. Snel pakte ik de deurklink vast om de deur te openen. Ik draaide me nog even om en keek naar Nick. "Vaarwel Nick." zei ik met een groter wordende brok in mijn keel. De tranen stonden in zijn ogen en de glimlach op Bram zijn gezicht was verdwenen. Vlug deed ik de deur open en liep naar buiten. "Jammer dat het niet gelukt is. Misschien dat ze straks nog komt. Ik hoop het wel voor je bro." hoorde ik Bram zacht achter mij zeggen. Nick hoorde ik duidelijk snikken. Ik liep snel naar de taxi. Die brok in mijn keel werd met elke stap groter en er begonnen tranen in mijn ogen te prikken, maar driftig probeerde ik ze tegen te houden. Niemand mocht ze zien. In de taxi fluisterde Anita tegen mij. "Waarom duurde het zolang?" "Als je straks met mij mee loopt naar mijn kamer leg ik het je wel uit. Niet nu." fluisterde ik aangeslagen terug. "Hè hè, daar ben je dan eindelijk. Ik zou bijna denken dat je met Nick hebt staan zoenen." lachte Hugo gemeen. Iedereen zat hem verbaasd aan te kijken. "Hoe kom je daar nou bij? Dat heb ik helemaal niet gedaan." reageerde ik boos. Ik kon Hugo op dat moment wel schieten. Wat een irritante gast was hij op dat moment. Vreselijk gewoon! "Wat denk je wel niet? Ze zijn alleen maar vrienden van elkaar." verdedigde Anita mij. "Dat klopt. Het is niet meer dan dat." zei ik nog steeds boos. De brok in mijn keel maakte plaats voor boosheid. "Maar ik heb gezien dat jullie……... Ach, laat ook maar. Ik ben allang blij dat jullie verder niks hebben. Dan maak ik tenminste nog steeds een kans." sneerde Hugo. "Zeg Hugo, Carmen beslist zelf wel met wie zij een relatie wil en ik denk niet dat jij dat bent!" hoorde ik iemand vel reageren. Deze keer was het Nadia die het voor mij opnam. Marijn en Jochem hielden zich stil van verbijstering. Duidelijk niet wetende wat er aan de hand was en niet wetende wat er ze ermee aan moesten. "Laten we het alsjeblieft gezellig houden." zei Nadia streng tegen Hugo. De rest van de rit terug naar het studentenhuis praatte Hugo niet meer tegen mij of over mij en Nick. Gelukkig maar. Wat was hij soms irritant en vervelend. Ik staarde wat uit het raam. Dat kon ik ongestoord doen, omdat de rest met elkaar aan het praten was. Het was gelukkig maar een korte rit van nog geen kwartier. Dennis werd eerst terug gebracht naar het studentenhuis waar hij woonde. Daarna werden wij terug gebracht. Eenmaal terug liep Anita gelijk met mij mee naar mijn kamer. In mijn kamer legde ik Anita gelijk uit waarom het zo lang duurde bij het afscheid van Nick en wat hij mij vroeg. "Ben je gek geworden? Je moet naar hem toe gaan. Laat hem niet zo weg gaan. Ga heen en wel nu!" riep Anita uit. "Ga nu!! Waar wacht je nog op?! Ga!" Anita duwde mij mijn kamer uit en belde gelijk met haar mobiel naar de taxicentrale. Beneden in het halletje kwamen we Nadia tegen. "Waar gaan jullie heen?" vroeg ze. "Carmen moet nog wat ophalen uit de stad voor de komende vakantie. Het kan alleen vandaag nog. Het is te hopen dat het lukt. Ik loop met haar mee totdat de taxi er is." vertelde Anita. Dat was natuurlijk niet waar, maar dit leek voor waarschijnlijk de beste optie. "Ga jij dan niet mee?" vroeg Nadia verbaasd. "Nee, ik moet hier nog wat dingen regelen en zo." antwoordde Anita. "Ik zou wel mee willen, maar ik kan niet. Ik heb afgesproken met Dennis. Hij komt straks hierheen nadat hij zich omgekleed heeft voor zijn bezoek hier. Dan zie ik je straks of vanavond wel weer." gaf Nadia aan. "Ehm, ja tot straks of vanavond. Je ziet me vanzelf wel weer verschijnen." zei ik nerveus. Anita sloeg een arm om mijn schouders en samen liepen we naar buiten. De taxi kwam net aangereden. Anita haalde haar arm van mijn schouders en draaide zich zodanig dat ze voor mij kwam staan. Ze pakte met haar handen mijn beide schouders vast. Zo kon ze mij recht aan kijken. "Neem heel goed afscheid van hem. Heel veel succes. Stuur mij maar een sms zodra je vertrekt en deze kant weer op komt. Dan zal ik op je wachten. Ik ben er dan voor je als dat nodig is." zei Anita zacht. "Doe ik. Misschien ben ik jouw steun wel nodig." zei ik terug. Ze liet me los en met lood in mijn schoenen stapte ik in de taxi. Voordat de taxi wegreed zwaaide ik nog naar Anita. 

Ik moest hem mijn beslissing vertellen. Het was de laatste kans. Ondanks mijn twijfels en gevoelens voor hem.