#26 Een kennismaking met de nieuweling.

Ik blader het hele dagboek door, maar ik kan de dag van die eerste echte date niet terugvinden. Vlug kijk ik op mijn telefoon. Het is nog maar net een half uur geleden dat ik de eettafel opgeruimd heb. Dus nog tijd zat om het goede dagboek op zolder op te zoeken. Maar voordat ik naar boven ga meldt Boeltje zich weer. Ze wil weer naar buiten. Ik doe de deur open, maar Boeltje bedenkt zich en loopt weer terug. Ik sluit de deur en wil naar boven lopen. Ze loopt een stukje met mij mee, maar blijft in de gang achter. Op zolder zoek het ik dagboek op waar die eerste date in beschreven staat. Terwijl ik aan het rommelen ben in de doos hoor ik getrippel op de trap. "Miaauuwww." Boeltje kijkt met haar kopje om de hoek van de zoldermuur waarachter zich de vaste trap naar zolder bevindt. "Ben je toch meegelopen Boeltje?" vraag ik haar. "Mraauuuw." geeft ze als antwoord. Of ze daadwerkelijk met mij is gelopen weet ik niet zeker. Ik heb haar niet meer achter mij zien lopen vanaf de gang. Inmiddels heb ik het goede dagboek gevonden en die leg ik het op het tafeltje naast de schommelstoel. Het dagboek wat er lag leg ik op de grond naast het tafeltje. Deze keer komt Boeltje bij mij op mijn schoot zitten. Ik pak het dagboek die ik beneden had gelezen erbij. Ik verwacht dat ik toch de rest van de dag alleen thuis ben. Nou ja, Boeltje is er ook. Ze ligt nu lekker op mijn schoot te doezelen. Ze is natuurlijk moe van het eten en dat ze buiten is geweest. Ik open het dagboek en begin verder te lezen waar ik gebleven was. Tijdens het lezen aai ik Boeltje. Zoals gezegd, die eerste date kwam er, maar voordat Nick en ik onze eerste echte date hadden heb ik nogal wat dingen meegemaakt. 

Zo leerde ik die nieuwe student, die op den duur Nadia’s taken in het studentenhuis over ging nemen, wat beter kennen. Op een avond, enkele weken na de herfstvakantie, zat ik met een leesboek op een bank in de woonkamer van het studentenhuis. Het was aangenaam warm binnen. Buiten was een stuk kouder. Het vroor nog net niet. Anita kwam de woonkamer binnengelopen en kwam naast mij zitten. "Heb je nog iets van Nick gehoord?" vroeg Anita zacht. Marijn was ook in de woonkamer en zat op de leunstoel achter in de woonkamer. Zij kon ons gelukkig niet horen terwijl wij zachtjes praatten. Marijn zat weer eens met haar neus in de studieboeken. Het leek erop dat zij haar volle aandacht daarvoor nodig had. Ik legde het leesboek op de salontafel "Nee, zijn laatste sms-bericht was over zijn rooster. Dat is zijn antwoord op mijn sms met mijn rooster. Deze maand heeft hij zijn agenda behoorlijk vol heb ik gelezen in zijn sms bericht. Hij gaf aan dat hij deze maand geen kans meer zag om met mij op date te gaan. Het lijkt alsof het heel lang gaat duren voordat wij echt een date zullen hebben en misschien lukt helemaal niet meer voordat hij vertrekt." De laatste woorden werden opgevangen. "Wie vertrekt er?" hoorden we ineens. Anita en ik keken op. Het was die nieuwe student. Hij was net de woonkamer binnengelopen. Zijn kapsel leek veel op die van Nick, maar hij was donkerblond in plaats van bruin zoals Nick. Zijn blauwgroene ogen waren ook anders dan de mooie bruine ogen van Nick. De naam was ik nog steeds kwijt. "Hey, hoi. Wat is je naam ook alweer?" vroeg Anita. Ook zij was blijkbaar zijn naam kwijt. "Ik ben Kevin Ellwood. Jij bent toch Anita?" "Ja, dat ben ik." knikte Anita. "Sorry, maar ik weet jouw naam niet meer. Hoe heet jij ook alweer?" vroeg Kevin met een onzekere glimlach aan mij. "Ik ben Carmen." "Jullie zijn toch tweedejaars studenten?" ging hij verder. "Dat klopt en jij bent eerstejaars." antwoordde Anita recht voor de raap. Kevin knikte. "Maar wie vertrekt er dan?" "Iemand die jij niet kent." gaf ik aan. "Een vriend van ons die niet in dit studentenhuis woont." vulde Anita mij aan. "Een goede vriend?" "Ja, hij is een goede vriend en over een aantal maanden vertrekt hij." vertelde ik met een zucht. "Ga je hem missen dan?" vroeg Kevin. "Ehmmm……ja, dat denk ik wel." Meer wilde ik hem niet vertellen. Kevin hoefde niet te weten dat Nick meer dan alleen een goede vriend voor mij was. "Hey, over wie hebben jullie het?" Marijn kwam naar ons toe gelopen. Anita en ik keken elkaar aan, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten zeggen. Na een korte stilte zei ik: "We hadden het over een goede vriend van ons, die we al best wel lang kennen. Hoe lang kennen wij hem eigenlijk ook al weer Anita, weet je dat nog?" "Tja, goh. Hoe lang kennen wij hem al? Ik weet het niet meer zo precies. Een aantal jaren in elk geval." zei Anita schouderophalend. Ze snapte waar ik heen wilde met het gesprek. "Oké. Maakt verder niet uit. Ik was nieuwsgierig of ik hem misschien ken, maar dat lijkt me niet. Ik ga mijn boeken naar mijn kamer brengen. Ik ben voor vandaag klaar." "Wat ga je straks doen?" vroeg ik aan Marijn. "Als ik mijn boeken opgeborgen heb in mijn kamer ga ik Thomas bellen. Als ik hem bereiken kan tenminste. Ik vind hem echt geweldig dus wil ik hem graag weer spreken. Ik hoop dat ik een date met hem krijg. Ik wil het hem straks vragen in elk geval. Hopelijk wil hij ook." "Ik hoop dat het je lukt." lachte ik. Ik gunde het Marijn van harte, maar hoopte dat het met mij en Nick ook zou lukken. Ik miste hem enorm. Ik zuchtte terwijl ik eraan dacht. Dat bleef niet onopgemerkt, want Kevin keek mij bezorgd aan. "Gaat het wel, Carmen?" vroeg hij bezorgd. "Ja hoor, het gaat prima. Hey, vertel eens wat over jezelf. We kennen jou helemaal nog niet zo goed." veranderde ik van onderwerp "Dat lijkt mij een goed idee. Waar kom je vandaan en heb je nog broers en/of zussen? Hoe lang blijf je hier?" Kevin ging op de leunstoel zitten. "Oké, goed dan. Ik heb geen broers of zussen. Mijn ouders komen oorspronkelijk uit Amerika, vandaar dat mijn achternaam Ellwood is. Mijn ouders woonden al in Nederland voordat ik geboren werd, maar zij gaan nog heel vaak terug, omdat ze daar nog altijd een huis hebben. In de zomervakantie ga ik bijna altijd met ze mee. Als klein kind ging ik altijd al mee totdat ik naar de basisschool ging. Vanaf die tijd logeerde ik bij een oom en tante in Nederland als mijn ouders weer eens naar Amerika gingen. Ook tijdens mijn middelbare schooltijd logeerde ik daar. Nu hoeft dat niet meer. Nu heb ik hier onderdak." vertelde Kevin. "Miste jij je ouders dan niet als zij naar Amerika waren?" vroeg ik. "Jawel, maar het werd op den duur de gewoonste zaak van wereld voor mij. Eigenlijk wist ik niet beter en kwamen ze altijd weer thuis. Ik keek er wel elke keer weer naar uit als ze thuiskwamen. Ze namen altijd wat voor mij mee. Allemaal nuttige dingen zoals kleding, schoenen of nuttige spullen voor op mijn kamer." "Maar als jouw ouders nog een huis in Amerika hebben, dan moeten ze toch flink wat geld in bezit hebben, lijkt mij. Anders kunnen ze die vliegtickets, het huis en het leven daar toch niet betalen?" Anita keek Kevin strak aan. "Oh, maar dat valt best mee. Mijn vader is vertegenwoordiger van een bekend Amerikaans merk en de vliegtickets worden door het bedrijf waar hij werkt betaald. Mijn moeder mag altijd mee. Elke keer dat ik meeging werd mijn ticket wel door mijn ouders betaald, maar mijn vader had een trucje om die kosten toch vergoed te krijgen door zijn werk. De hypotheek van dat huis in Amerika wordt ook door hetzelfde bedrijf betaald. Mijn ouders zijn niet de enigen die zo’n regeling hebben met dat bedrijf. Ook een aantal andere collega’s van mijn vader hebben diezelfde regeling. Dat staat ook gewoon in hun contract. Dat bedrijf vind het goede personeel wat ze hebben heel belangrijk en daar hebben ze flink wat voor over." "Dan moet dat bedrijf flink wat geld hebben verdient om dat allemaal te kunnen betalen, lijkt me." zei Anita. "Ja, dat klopt. Dat bedrijf is heel groot en heeft jaarlijks een miljarden omzet. Dus er is genoeg geld om de belangrijkste vertegenwoordigers tegemoet te komen." "Dus jouw vader wordt als één van de belangrijkste vertegenwoordigers gezien?" vroeg ik. "Inderdaad. Al vele jaren wordt hij zelfs gezien als één van de beste vertegenwoordigers. Toch hij krijgt een normaal loon net als iedere andere vertegenwoordiger, maar dan met wat extra's. Zelf wil ik ook een vertegenwoordiger worden. Daarom ga ik een studie marketing volgen na mijn huidige studie voor architectuur, maar of ik in hetzelfde bedrijf wil gaan werken weet ik nog niet." "Maar je wil wel die kant op?" vroeg Anita. "Ja en ik ga daarnaast ook nog een studie communicatie volgen." "Kun je dat combineren dan?" vroeg ik. "Nou, communicatie ga ik eerst doen en daarna marketing." "Zit jouw vader ook in de architectuur?" Ik werd nieuwsgierig. "Ja, maar hij zit daarvoor juist veel in Amerika. In Amerika moet hij de diensten en de merkproducten van het bedrijf zien te verkopen aan klanten. Het hoofdkantoor van het bedrijf zit weliswaar hier in Nederland gevestigd, maar er zit ook een klein kantoor gevestigd in Amerika en daar gaat mijn vader dus elke keer heen." "Maar je had het over een Amerikaans merk. Hoe zit dat dan?" "Ehmm….. ja, dat merk wordt hier geïmporteerd. Het is eigenlijk vooral bekend bij de architectenbureaus, maar het is in Nederland nog niet zo bekend zoals in Amerika." "Misschien kan Carmen jou helpen met jouw studie. Zij volgt dezelfde studie." "Hoe kom je daar nou bij Anita? Ik zit toch al in het tweede jaar en hij in het eerste jaar. Dan kan ik hem toch niet helpen?" wierp ik ertegen in. "Tuurlijk wel. Met datgene wat jij gehad hebt kun je Kevin helpen. Als hij iets niet begrijpt kun jij hem dat uitleggen." "Wat een goed idee van je Anita." zei Kevin iets te enthousiast voor mijn gevoel. Ik kreeg er een ongemakkelijk gevoel van. "Ik weet het niet Anita. Daar moet ik goed over nadenken." gaf ik aan. "Ik kan jou misschien aan een stageplek of zelfs een werkplek helpen als jij daar aan toe bent. Ik ken namelijk een flink aantal architectenbureaus in Nederland door het werk van mijn ouders." vertelde Kevin enthousiast. ‘Dat klinkt niet verkeerd. Heel goed zelfs. Misschien wel iets te goed, maar daar zal ik vanzelf wel achter komen.’ dacht ik op dat moment. Misschien kon hij mij inderdaad aan een stageplek of een werkplek helpen, maar het liefste wilde ik er zelf naar op zoek gaan. Toch vond ik het wel fijn dat hij mij die mogelijkheid aanbood. "Dat is goed om te weten. Ik zal het meenemen in mijn overwegingen wanneer ik het nodig ben Kevin. Ik vind het wel lastig, omdat ik het al die tijd eigenlijk alleen gedaan heb." "Dat begrijp ik best. Denk er rustig over na. Als jij besluit om mij wel te helpen wil ik jou ook helpen. Ook op andere vlakken. Zo kunnen we er misschien achter komen of we wat aan elkaar zullen hebben tijdens onze studies. De beslissing ligt bij jou." "Oké, ik zal erover nadenken." "Neem de tijd. Ik hoor het wel. Ik ga naar mijn kamer om nog wat aan mijn huiswerk te doen. Daarna wil ik gaan douchen en ga ik slapen. Alvast welterusten." "Welterusten." zeiden Anita en ik tegelijk. Kort daarop verliet Kevin de woonkamer. "Wat voor bijbedoeling zit hierachter?" vroeg ik Anita terwijl ik haar achterdochtig aankeek. "Hoezo bijbedoeling?" "Nou, je zei dat ik Kevin kan helpen met zijn studie. Denk je echt dat ik hem kan helpen of was het meer een poging om mij aan hem te koppelen, omdat je misschien denkt dat het met Nick niet meer gaat lukken?" "Oh, zo bedoel je dat. Nee joh, ik heb er geen bijbedoeling bij. Zo bedoelde ik het echt niet. Kevin mag dan wel heel knap en aantrekkelijk zijn, maar Nick vind ik veel beter bij jou passen. Kevin kennen we nog maar net en ik vind het nog te vroeg om iets van hem te vinden. Ik denk echt dat je hem kan helpen en wie weet heeft hij een goede stageplek voor je." "Dat zou kunnen. Ik zie het wel. Ik ga erover nadenken of ik Kevin wil helpen." "Ik geloof echt dat het wel goed komt met jou en Nick. Het is je eigen beslissing, maar ik kan me niet voorstellen dat jij met iemand anders een relatie zou beginnen. Of er moet wel iets heel ernstigs gebeuren waardoor het niet lukt tussen jullie. Mijn gevoel zegt dat jij en Nick bij elkaar horen." "Toch ben ik bang dat het niet lukt. Het duurt te lang voor mijn gevoel." gaf ik aan.

Mijn gevoel klopte wel, maar het klopte maar voor een deel. Het duurde inderdaad lang, maar die eerste date kwam er toch echt en daar was ik erg blij mee.