#13 Toch nog een gezellige avond.

"Ik vroeg jullie wat" zei Nick na een poosje en keek ons vragend aan. Uiteindelijk begon Hugo te vertellen. "Tja, ehm.... We proberen Carmen duidelijk te maken dat we haar aantrekkelijk vinden en dat zij tussen ons moet kiezen. Nu je er toch bent kun jij misschien wat over jezelf vertellen." Ik keek woest naar de jongens. "Waag het eens." snauwde ik nog voordat Nick ook maar iets kon zeggen. "Wij gaan vast naar de bowlingbanen." zei Hugo met een vreemd lachje en hij liep samen met Jochem weg. Ik draaide mij om en liep gelijk door de rode deur op zoek naar de andere meiden. "Carmen wacht. Ik......." riep Nick en liep achter me aan. "Laat me met rust Nick."

Ik liep de gang in en probeerde Nick zoveel mogelijk te negeren. Ik hoorde aan zijn voetstappen dat hij achter mij aan liep. Wilde hij net als Hugo en Jochem mij ook overtuigen van zijn goede eigenschappen en dat ik voor hem moest kiezen? Ik had daar helemaal geen zin in. Ik hoopte dan ook echt dat hij me toch met rust zou laten, maar dat deed hij niet. "Carmen, alsjeblieft." riep hij bijna smekend. De muziek van de disco kwam mij tegemoet terwijl ik door de gang liep. Die disco bevond zich achter de grote hoge ramen rechts van mij, ook al moest ik naar beneden kijken om de dansvloer te kunnen zien. "Nick, ik zei toch al, laat me met rust. Ik heb er geen zin in. Ik ben het zat." riep ik terug. "Maar ik weet helemaal niet eens wat er aan de hand is." Daar reageerde ik eerst niet op. Ik dacht erover na. Hoe kan hij dat nou niet weten? Volgens Hugo hadden zij het met z'n drieën besproken. "Dat weet je best. Jullie hebben het met z'n drieën erover gehad om mij ervan te overtuigen om te kiezen wie van jullie drieën mijn vriend moet worden, omdat jullie mij zo aantrekkelijk vinden. En laat me nou met rust." riep ik even later. Ik keek niet achterom naar Nick en liep gewoon door. "Maar...." Nick liep nog even achter mij aan, maar uiteindelijk hoorde ik zijn voetstappen niet meer. Ik zuchtte van verlichting. Blijkbaar had hij het toch opgegeven. Daar was ik dan toch wel een beetje blij mee. Ik vond de deur waar de andere meiden moesten zijn en ging naar binnen. Daar vond ik inderdaad de meiden. Ze waren al begonnen met biljarten. "Dat heeft even geduurd Carmen. Moest jij je make-up soms nog bijwerken?" grapte Anita. "Zoiets." gaf ik als antwoord. Ik vertelde maar niet waarom het werkelijk zolang duurde. Dat kwam later nog wel. Gelukkig werd ik weer wat rustiger tijdens het biljarten. Na een paar potjes biljart en een hoop geklets vroeg ik aan de meiden wat ze ervan vonden om samen met de jongens te gaan bowlen. Ik vertelde de meiden op dat moment alleen maar dat ik de jongens tegenkwam bij de toiletten en dat Jochem het voorstel deed. "Ik weet het niet. Dit vind ik toch ook wel leuk om te doen als meiden onder elkaar." zei Nadia bedenkelijk. "Het is zeker leuk om als meiden onder elkaar te zijn. Dan kun je het over dingen hebben wat de jongens niet mogen weten en zo." gaf Marijn toe. "Nou, volgens Jochem is het de bedoeling om elkaar op die manier wat beter te leren kennen." zei ik terwijl ik bekeek hoe Marijn een aantal ballen probeerde weg te spelen. "Dat is ook weer waar." beaamde Marijn. "Wat vind jij Anita?" vroeg ze. "Ik zou de jongens best wel beter willen leren kennen. Het bowlen vind ik ook wel leuk om te doen. We zijn nu met een grote groep. Dus zou het best gezellig kunnen worden, lijkt mij." Dat was typisch een antwoord van Anita. Zij wou altijd wel met jongens omgaan. Dan kon zij misschien met eentje flirten. "Dat wordt vast en zeker gezellig, denk ik. Dus we doen het gewoon." zei Nadia terwijl ze een bal probeerde weg te spelen. Ze was duidelijk van mening veranderd door Anita's antwoord. "Waarom blaas je zo hard? Is er iets Carmen?" vroeg ze. "Nee, er is niets. Het krijt wil gewoon niet van die keu af." antwoordde ik. Maar natuurlijk was er wel iets. Op dat moment wou ik dat ik mijn woede van het gesprek met Hugo en Jochem net zo kon wegblazen als dat krijt wat teveel op die keu zat, wat niet echt lukte. "Ah joh, laat het krijt toch zitten." lachte Nadia. Al snel besloten wij om na dit potje nog een laatste potje biljart te spelen en dan de jongens op te gaan zoeken. Het laatste potje van Marijn en mij was al snel afgelopen en we gingen naar het laatste potje van Anita en Nadia kijken. Ze waren net begonnen. Nadia was als eerste. "Ik zal je verslaan." daagde Nadia uit. "Dat moet ik eerst nog zien." lachte Anita. Anita kwam eigenlijk niet eens aan de beurt. Zo goed ging het bij Nadia. Nadia speelde de ene na de andere bal weg. Het enige wat Anita deed was haar keu steeds weer opnieuw krijten. Ik keek een poosje door een raam naar buiten. Het was inmiddels al donker geworden. Ik dacht even weer terug aan het gesprek. Hoe konden die jongens toch zo van mij eisen om te kiezen wie mijn vriend moest worden? Ik snapte het niet. Wat bezielden die jongens toch. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de vraag die Anita met luide stem stelde. "Weet je zeker dat je dat lukt?" Ik keek naar Nadia en begreep waarom Anita die vraag stelde. "Natuurlijk lukt mij dat. Ik zal van je winnen." antwoordde Nadia lachend. Ze moest zich wat manoeuvreren om een bal weg te kunnen spelen. Het lukte haar inderdaad, maar de bal die daarna weggespeeld moest worden lukte haar echter niet. Anita maakte het potje af en won daarmee. We ruimden de keus op en verlieten de biljartruimte. Door al het geklets tijdens het biljarten bleek algauw dat er een hele goede klik was tussen ons vieren en dat vond iedereen fijn.

Na het opruimen gingen we de jongens opzoeken. Marijn wist waar de bowlingbanen konden vinden. De jongens hadden we daardoor ook snel gevonden. We besloten om een jongensgroep en een meidengroep te vormen voor het bowlen, omdat de jongens al een tijdje aan het bowlen waren. Alleen waren we met drie jongens en vier meiden, wat dus geen eerlijke score kon geven tussen de groepen. Dus stelde Marijn voor om bij beide groepen te gaan. Ze begon bij de jongens en wachtte totdat de andere meiden hadden gespeeld. Daarna wachtte ze totdat alle jongens waren geweest. Toch hielden wij er rekening mee dat ze niet heen en weer moest vliegen zonder uit te kunnen rusten. Allemaal zouden we de punten van beide groepen bijhouden, maar daar kwam weinig van terecht. We deden het meer voor de lol. Na een poosje spelen besloot ik om na mijn beurt op de bank te gaan zitten. Ik wou toekijken hoe de anderen het deden, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Ik zat nog maar net op de bank of Nick liep naar onze bank toe. Ik keek hem recht aan en vroeg me af wat hij wilde. Eerst zei hij niks en keek alleen maar lachend terwijl hij naar mij toe liep. Ondertussen leek niemand iets te merken, omdat Jochem en Hugo zo ontzettend luidruchtig waren dat het door de hele ruimte te horen was. Het leek wel alsof ze als bezetenen aan het bowlen waren. Iedereen die bij de bowlingbanen was er door afgeleid. Nick besloot om dichterbij te komen en sprak me uiteindelijk aan. "Eeeuuuh,..... Carmen? Ik eehmm,....... ik speel nu even niet mee, omdat Jochem en Hugo zo in hun spel zitten dat ze iedere keer weer een bal pakken. Dus zag ik de kans om................ nou ja eehmm,................ Ik dacht misschien................ kan ik even................ babbelen met uuuhm................ jou." stamelde hij. Ik keek hem niet langer meer aan. Ik staarde wat naar de grond. Ik verwachte iets wat ik nou net hoopte te kunnen vergeten. Hoe kon Nick nou toch zo stuntelen? Toen hij zich voorstelde tijdens de meeting van de vorige avond leek hij zo vol zelfvertrouwen dat ik dit dus echt niet van hem verwachte. Voorzichtig kwam Nick naast mij zitten waar ik helemaal niet op zat te wachten. Ik reageerde niet op hem. "Ik ehm,........ zou eigenlijk wel eens willen weten wat er daarstraks gebeurde met ehm.......... nou ja, je weet vast wel wat ik bedoel denk ik." ging hij bijna fluisterend verder. En dat was nou precies wat ik wou vergeten. "Laat me toch met rust." zei ik dan ook geïrriteerd, ook al probeerde ik het zo netjes mogelijk te zeggen. Ik wende mijn hoofd van hem af. Ik wou hem niet aankijken. Ik voelde weer de boosheid omhoog komen. "Wat is er gebeurd dan?" vroeg Nick nog een keer. Ik hoorde hem iets naar voren schuiven op de bank. Waarschijnlijk hoopte hij dat hij mij kon aankijken. "Dat weet je best. Je bent al net zo erg. Ik wil het er eigenlijk helemaal niet eens over hebben." antwoordde ik zacht, maar ook boos. "Sorry, maar ik begrijp het nog niet helemaal. Oké, Jochem en Hugo...." zei Nick op fluistertoon terwijl de twee jongens gewoon door gingen met het lawaaierige bowlen. "....vinden jou aantrekkelijk en hebben geprobeerd je te overtuigen van hun goede kanten en vonden dat jij moest kiezen tussen hun twee. Meer dan dat weet ik niet. Het spijt me dat ze dat gedaan hebben." Ik was er niet van overtuigd dat hij dat meende. Ik draaide me terug en keek hem voorzichtig aan, maar ik zei verder niks. "Als ik van hun plannetje op de hoogte was geweest, dan had ik ze wel tegengehouden. Dat mogen ze gewoon niet zomaar doen bij een mooie meid zoals jij. Een meid zoals jij verdient het om met wat meer respect behandeld te worden." Hij keek mij recht aan en ik zag dat hij het meende. Toch klonk dit voor mijn gevoel te mooi om waar te zijn. Daarom reageerde ik een beetje bot naar hem. "Nick, hou er alsjeblieft over op. Ik wil er niet meer over praten en laat me met rust." Boos keek ik een andere kant op. "Oké, oké, ik hou erover op en zal je verder met rust laten." zei hij nogal gepikeerd, tenminste daar leek het op. Nick stond op en liep weg zonder om te kijken. Ondertussen kwam Nadia naar mij toe gelopen. "Hey, heb ik wat gemist? Is er iets tussen jullie?" vroeg Nadia terwijl ze tegenover mij ging zitten. "Nee hoor." antwoordde ik terwijl ik Nick nakeek. "Daar leek het anders wel op. Nick is anders een hele lieve jongen. Hij is altijd heel behulpzaam. Ik ken hem nu dan al een jaar. Hij heeft nooit iets verkeerd gedaan. Ik ben zelfs verliefd op 'm geweest, maar dat werd niks. Hij zag mij niet zitten, omdat wij teveel van elkaar verschillen. Jij bent trouwens aan de beurt met bowlen." Ik stond gelijk op en bleef kijken naar Nick. Meende hij nou echt wat hij zei? Had hij echt spijt voor hetgeen wat Jochem en Hugo hadden gedaan? Wou Nick ze echt tegenhouden als hij er van af had geweten? Allemaal vragen waarop ik het antwoord niet wist. Nick kwam echt heel anders over dan Jochem of Hugo. Hij leek helemaal niet zo macho te zijn zoals Jochem of Hugo. Had ik hem nou gekwetst? Had ik hem dan toch verkeerd ingeschat? Was hij dan echt een lieve jongen zoals Nadia zei? Ik begon te twijfelen. 

Nu ik dit stuk weer teruglees in mijn dagboek herinner ik mij heel goed wat er allemaal gebeurd was die avond. Alleen wist ik nog niet wat er daarna zou gaan gebeuren. Gelukkig krijg ik van die herinneringen juist weer een glimlach op mijn gezicht en wordt ik er heel blij van. Die avond was het begin van meerdere mooie en blijvende vriendschappen.

Die twijfel over Nick bleef nog een poosje hangen, omdat Nick alweer stond toe te kijken en hij mijn blik ontweek. Terwijl ik hem zo zag kreeg ik spijt dat ik zo bot op hem gereageerd had die avond. Misschien had hij het idee dat ik een verkeerde indruk van hem had gekregen en dat hij probeerde om dat weer recht te zetten. Uiteindelijk besloot ik maar om te gaan bowlen. Het was namelijk ook mijn beurt. Nick bleef nog een poosje op de plek staan waar hij heen was gelopen. Toch was ik het al snel weer vergeten en had ik eigenlijk alleen nog maar aandacht voor het bowlen. Op een gegeven moment keek iedereen nieuwsgierig naar Jochem. Hij was zo akelig stil geworden toen hij speelde, dat iedereen erdoor werd afgeleid. Hij was namelijk de hele tijd zo luidruchtig en nu ineens niet. Wat was hij van plan? Het duurde niet lang voordat dat duidelijk werd. Na zijn beurt ging Jochem met luid gemopper op de bank zitten. Hij had maar 5 kegels in totaal om weten te gooien. Dat was niet zo goed voor de puntentelling van de groep, die toch niet zo goed werd bijgehouden. Terwijl Hugo een bal pakte liep Nick ondertussen naar jongensbaan, omdat hij na Hugo aan de beurt was. Na Nick was Marijn weer aan de beurt en bij de meidengroep was Nadia aan de beurt. "Laat mij maar." zei Jochem tegen Marijn en hij pakte de bal voor haar neus weg. Hij wou ervoor zorgen dat ze punten haalden, want ze stonden er niet zo goed voor. "Nou zeg, ik was toch aan de beurt? Ach laat ook maar." was haar weerwoord. Iedereen keek naar het gehele tafereel. Bij de meidengroep ging het beter. Nadia gooide een strike en juichte het uit. Na Jochem zijn beurt probeerde Hugo het nog goed te maken door vooraf een of ander maf dansje te doen voordat hij de bal over de baan gooide, maar ook dat mocht niet baten. Hij gooide geen strike waar hij zo op hoopte. We speelden en kletsten nog een hele tijd door totdat we met z'n allen vonden dat het genoeg was geweest voor die avond. We spraken af dat beide groepen gelijke punten zouden krijgen.

Samen besloten we om de disco op te gaan zoeken. De ingang van de disco was moeilijker te vinden dan we dachten. Zelfs voor Hugo en Marijn die al eerder waren geweest. Waarschijnlijk waren zij niet eens in de discotheek geweest als ze in 'Het Lichtpunt' waren of waren ze het domweg vergeten waar de ingang was doordat ze misschien iets teveel op hadden. Iedereen wilde alleen dansen, behalve Anita. Die wou Jochem proberen te versieren. Ik wou eigenlijk ook alleen dansen, maar ineens stond Nick voor mij te dansen. Ik moest toegeven dat hij er heel goed uitzag. Eigenlijk zo goed zelfs dat Nick bij mij wel in de smaak viel. Nu zag ik zijn ogen heel duidelijk, maar de kleur was door het licht van de disco toch moeilijk te bepalen. Zijn ogen waren erg mooi. Nick keek mij diep in mijn ogen aan met een glimlach. "Zullen we samen dansen?" vroeg hij voorzichtig. Ik twijfelde en zweeg. Ik wist niet zo goed of het echt wel zo'n goed idee kon zijn. Ik wilde niet weer met hem in gesprek. Daar had ik geen zin in, maar Nick bleef mij glimlachend aankijken zonder ook maar iets te zeggen. Ik keek om mij heen en zag dat iedereen zo aan het genieten was dat niemand op ons lette. Ik hoorde dat er heerlijke muziek gedraaid werd waarop je wel moest dansen. Anita had alleen maar aandacht voor Jochem en blijkbaar had ze het voor elkaar gekregen om met Jochem te dansen. Ik keek weer naar Nick. Zijn glimlach was eigenlijk te mooi om te weigeren. Wat maakte het ook uit. Ik kreeg er wel zin in om met hem te dansen. "Oké, goed idee." Ik kreeg kriebels in mijn buik toen ik dat zei. Kwam het doordat ik dat enge gevoel weer had? Of was het toch een ander gevoel omdat ik Nick zijn ogen toch wel erg mooi vond? Het was zo'n raar gevoel dat ik niet wist wat het nou was. Ik keek even naar boven waar de ramen waren waar ik eerder die avond langsliep op zoek naar de meiden. Het leek erop dat daar iemand met lange donkere jas stond, maar het was te donker om dat goed te zien. Kwam het enge gevoel misschien daardoor? Op dat moment kon het mij erg weinig schelen. Ik had eindelijk plezier en daar ging het om. Niks geen rare dingen zoals dat gesprek met Hugo en Jochem of wat dan ook. Bovendien zag ik dat de rest ook plezier had. De meest luidruchtigste waren natuurlijk weer Hugo en Jochem, maar dat was niet erg. Nick was gelukkig rustiger. Jochem en Hugo hadden alleen maar aandacht voor het dansen en Jochem had zelfs aandacht voor Anita. Het leek erop dat die twee elkaar hadden gevonden. Dat vond ik leuk voor Anita. Eindelijk had ze iemand gevonden waarmee ze kon flirten, want dat deed ze. Misschien werd het ook nog wat. "Vind je het leuk hier?" vroeg Nick weer met een glimlach. Was hij nou met mij aan het flirten? Of leek dat maar zo? "eehh,.. ja, het is hier wel leuk." stamelde ik en glimlachte terug. Weer die kriebels. Nu leken het echt wel vlinders te zijn, maar ik wist niet wat ik daarmee moest. "Ik vond die film van vanavond wel leuk en het was gezellig op de bowlingbaan." ging ik verder. "En nu dan?" vroeg Nick. Ik werd er verlegen van. Mijn gezicht begon te gloeien. "Nu is het ook gezellig." gaf ik toe. "Sorry, dat ik je daarstraks zomaar aansprak over je weet wel. Het was echt niet mijn bedoeling om je ermee te kwetsen. Ik zal het niet meer doen. Je mag zelf weten of je het me wil vertellen of niet. Het spijt me echt." En dat meende Nick oprecht, want dat kon ik aan hem zien. Ik waardeerde hem dan ook daarvoor en vond hem respectvol. Eigenlijk was hij een schat op dat moment. Verder zeiden we weinig tegen elkaar en dansten we door tot diep in de nacht. Af en toe kruisten onze blikken elkaar en kreeg ik kriebels in mijn buik als hij me aankeek. Rond half drie verlieten wij de discotheek. We liepen terug naar de hoofdingang. Nadia en Marijn liepen voorop. Hugo volgde daar achter. Ik liep op een afstandje van hem. Anita en Jochem liepen op een flinke afstand achter mij. Nick zag ik eerst niet, maar algauw kwam hij op een drafje naar mij toe. Hij kwam naast me lopen. "Vond je het gezellig?" vroeg hij voorzichtig. Ik wist mij even geen houding te geven. Verlegen keek ik naar beneden. De manier waarop hij het mij vroeg was toch wel heel lief vond ik. Het lukte me toch om te antwoorden. "Ik eeehmm......... vond het wel....... heel gezellig vanavond en vannacht." stamelde ik zacht. Hoe kon ik nou toch zo verlegen zijn? Dit was niks voor mij. Dit pastte niet bij mijn karakter. Nick wilde nog wat vragen of zeggen, maar hij kreeg er de kans niet voor. Anita vloog mij ineens om de nek. "Vond jij het ook zo gezellig? Ik wel. Ik vond het heel gezellig." Anita was duidelijk aangeschoten. Nick liep snel naar voren. Jochem holde ons voorbij. Daardoor gingen Anita en ik als laatsten naar buiten. Eenmaal buiten merkte ik dat het een zwoele nacht was geworden. Voor een geparkeerde donkere auto stond een mannelijk persoon. Hij had een lange zwarte jas aan met daarbij zwarte laarzen en een zwarte muts. Hij stond met zijn rug naar ons toe. Hij draaide zijn hoofd om. Zijn gezicht kon ik niet goed zien doordat er net op dat moment een schaduw op zijn gezicht viel, ondanks dat het al nacht was. Die schaduw was van een lijnbus die net voorbij een straatlantaarn reed. Hij keek naar ons en stormde ineens weg. Hij verdween in het donker. 'Zou dat die verdachte zijn?' schoot er door mijn hoofd. Moest ik dat melden? Ik ging er maar vanuit van niet, omdat hij er wel heel anders uit zag dan de persoon die ik gezien had in de nacht voordat............ Toch kreeg ik hetzelfde bekende gevoel weer terug, maar die was net zo snel weer verdwenen als die man. Snel stapte iedereen in de taxi die al voor ons klaar stond. Anita kletste de hele rit terug aan één stuk door. Ze vertelde wat ze zoal geprobeerd had bij Jochem en hoe leuk zij hem vond. Volgens haar vond hij haar ook leuk. Ik luisterde er maar half naar haar. Ik reageerde alleen op de momenten waarop ik het nodig vond. Ik dacht vooral terug aan wat er gebeurd was die avond en nacht. Voor mijn gevoel was het toch nog heel gezellig geworden. Nick sprak ik niet meer en ik vond het wel even goed zo.

Bij het studentenhuis aangekomen moest ik Anita naar haar kamer sleuren. Ze was half in slaap gevallen omdat ze zo aangeschoten was. Ze had duidelijk teveel gehad. Zelf had ik er geen last van omdat ik vooral fris gedronken had. Ik was niet zo dol op alcohol. Ik hoopte dan ook dat zij er geen kater aan over zou houden de volgende dag.