“Slapen ze niet in hun eigen bed?!”

Samen slapen met onze kinderen was niet iets wat ik van tevoren had bedacht. Vanuit mijn eigen opvoeding leerde ik dat slapen in je eigen bed de norm was. Dus toen ik moeder werd, begon ik er ook zo aan: onze kinderen zouden in hun eigen bed slapen. Maar inmiddels, vier kinderen later, weet ik hoe waardevol samen slapen voor ons gezin is.

Het begon allemaal met onze oudste, Julie, die moeilijk sliep. We kwamen bij een slaaptherapeut, en zij stelde een simpele vraag: “Heb je er last van als ze bij jullie slaapt?” Mijn antwoord was meteen: “Nee, totaal niet.” Dat moment opende mijn ogen. Waarom zouden we vasthouden aan regels die niet bij ons passen, als iedereen er beter van wordt wanneer we samen slapen?

Vanaf dat moment begon ik er anders naar te kijken. Onze kinderen hebben ons nog zo hard nodig, vooral omdat ze de aandacht al met elkaar moeten delen. Die geborgenheid die ze ’s nachts bij ons vinden, maakt voor hen én voor ons een groot verschil.

Ons slaappatroon is inmiddels helemaal afgestemd op wat voor ons gezin werkt. Onze jongste slaapt vanaf zijn geboorte bij mij in bed, iets wat ik bij mijn eerdere kinderen niet had overwogen. Maar na veel lezen en uitzoeken weet ik nu hoe ik dit veilig kan doen. En eerlijk? Hij is de beste slaper die ik ooit heb gehad.

Julie, onze oudste, slaapt ook bij mij, terwijl Lou het liefst bij papa in bed ligt. Joe, onze derde, slaapt meestal alleen, maar kruipt soms ook bij papa. Dit klinkt misschien chaotisch, maar het werkt. Iedereen slaapt beter, en dat is uiteindelijk het belangrijkste.

In het begin voelde het alsof ik me moest verontschuldigen. Samen slapen is niet bepaald een populaire keuze, en mensen hebben vaak hun mening klaar: “Dat is toch slecht voor hun zelfstandigheid?” of “Gaan ze dan ooit nog in hun eigen bed slapen?”

Maar ik heb geleerd om me daar niet door te laten beïnvloeden. Onze kinderen groeien op in een huis vol liefde en nabijheid. Ze zullen vanzelf hun eigen weg vinden, inclusief de stap naar hun eigen bed, als ze daar klaar voor zijn. Voor nu geef ik ze wat ze nodig hebben, en dat is geborgenheid.

Het samen slapen is niet alleen goed voor hen, maar ook voor mij. Ik stroom over van geluk als ik zie hoe ze zich veilig en geliefd voelen. Die momenten waarin ik hun zachte ademhaling hoor of voel hoe ze mijn hand vastpakken in hun slaap, zijn onbetaalbaar.

Samen slapen is voor ons geen praktische keuze meer, maar een manier om onze kinderen te laten voelen dat we er altijd voor hen zijn, ook in het donker.

Zijn er meer ouders die met hun kinderen samen slapen? Of wat werkt voor jullie?