Zullen we in een hutje op de hei gaan zitten?

Voordat ik kinderen kreeg dacht ik weinig over de toekomst na. Misschien zelfs wel veel te weinig. Er gebeurde veel om me heen, zoveel dat ik al snel wist; ' Morgen kan alles anders zijn, en misschien is er zelfs geen morgen." 

De dag dat ik moeder werd, gelijk weer met de neus op de feiten werd gedrukt, die dag begon mijn angst. De onzekerheden van het leven hebben me nooit in de weg gezeten, maar vanaf die dag wist ik dat ze dat wel zouden gaan doen.

Angst is zoiets raars, zeker angst voor wat je niet in de hand hebt. Het is haast nutteloos want hoe graag ik het ook zou willen sturen, het leven overkomt je. 

Ik wil mijn zonen beschermen, het liefst met ze in een hutje op de hei gaan zitten. Maar ik kan ze niet beschermen tegen het leven. Ik kan ze niet beschermen tegen verlies, pijn of ziekte. 

Mijn verstand zegt me ook, ze moeten alles meemaken, voelen, en zich eigen maken. Ze zullen gekwetst worden, zien dat er vervelende dingen gebeuren in de wereld. Nu ze klein zijn krijgen ze het allemaal nog niet zo mee, maar ze blijven niet klein. 

Natuurlijk weet ik dat het met loslaten te maken heeft, totaal niet mijn sterkste punt. Het mooie is, ik dacht daar heel goed in te zijn, ik vond altijd mijn vriend zo overdreven beschermend naar zijn dochters. Nu snap ik het, sterker nog hij is nu degene die zegt, stel je niet zo aan. 

Hij heeft gelijk. Ik voed ze op zo goed als ik kan, geef ze zoveel mogelijk handvaten, leer ze uiteindelijk op eigen benen te staan, want ooit ben ik er niet meer. En wat is er nu mooier dan ontdekken en leren, voelen en meemaken. 

Ik heb me man wel de instructie gegeven, mocht ik ooit schoonmoeder worden, dat ik dan niet zo'n verschrikkelijke bemoeial wordt. Dat is nog mijn grootste angst :) Dan mag hij me bij uitzondering toch even de les lezen.