Zorgenkindje
Ze zeggen altijd dat er in 1 gezin wel 1 zorgenkindje zit. Ik vraag me af of dat echt zo is. Bij ons in ieder geval wel. Stef en Lotte zijn de oudste, eigenlijk hebben ze nooit wat. Stef heeft een keer een zondagsarmpje gehad maar daar houdt het ook wel mee op. Van Lotte kan ik me niks herinneren, ja ze is weleens ziek geweest maar geen dingen waar je, je echt zorgen over maakt.
Bij Maud echter hebben we ons best wel zorgen gemaakt in haar korte leventje. Toen ze 3 maanden was werd er heupluxatie/dysplasie geconstateerd. Het was allemaal best wel ernstig, toen ze 4 ½ maand was heeft ze 3 weken in het ziekenhuis gelegen om in tractie te liggen. Iedere dag worden haar benen iets meer gespreid, ze ligt in een hele stellage. Toen ze eindelijk naar huis mocht heeft ze 2x 6 weken in een gipsbroek gezeten, als laatste heeft ze nog een aantal maanden een spreidbroek gehad.
De ene laatste controle bij de orthopeed was foute boel, het groeide allemaal niet snel genoeg mee. Het was nu nog goed, maar hij verwachtte dat het met de volgende controle niet goed zou zijn. Dat het weer buiten de norm zou zijn. Hij opperde zelfs al een operatie. Na een aantal maanden gingen we weer terug, en godzijdank het was allemaal goed gegroeid. De orthopeed zei dat hij geen afwijking meer zag. Gelukkig konden we dit hoofdstuk afsluiten. Een aantal weken geleden had ze natuurlijk die snee in haar kin, ja ik weet dat heel veel kindjes dit hebben gehad. Maar i.p.v. dat het Stef of Lotte overkomt gebeurd het met Maud.
Als laatste zijn we pas geleden nog bij de kinderarts geweest, ze had een bultje tussen haar sleutelbeen. Hoewel de huisarts bijna zeker wist dat het niets kwaadaardigs was wou hij het toch even na laten kijken. Het was inderdaad niks, het bleek een kliertje te zijn. Maar je haalt je toch van alles in je hoofd. De kinderarts had gekeken maar wou nog wel even dat ze bloed ging prikken omdat er nog meer kliertjes in haar hals en oksel opgezet waren.
Met bloedprikken was ze heel stoer, ze gaf geen kik. Dat bleek allemaal goed te zijn, we konden weer opgelucht ademen.
Het is allemaal niet zo heel dramatisch maar het overkomt wel allemaal 1 kind, het blijft daarom ook een beetje ons zorgenkindje. Hoewel ze echt wel haar mannetje staat en niet onder doet voor de anderen.
Twinkels
Fijn dat Maud niet geopereerd hoefde te worden. Als er al veel is dan zijn die alledaagse verwondingen gewoon net te veel. Hoe is het met het bloedonderzoek afgelopen (de gezwollen klieren?) Hier ook een echt zorgen kindje. De oudste had toen ze baby was erg veel last van oorontstekingen en dat soort dingen. De middelste heeft erg vaak de griep, heeft bronchitis en afgelopen jaar ook wel vaak ongelukjes gehad (gebroken arm, voet klem tussen de spaken) Maar ons grootste zorgenkindje is onze jongste. Toen ze 5 week oud was gingen we naar de huisarts omdat ik dacht dat ze aan het uitdrogen was en er was gewoon iets niet goed. dezelfde avond nog zaten we op de ic. Ze heeft een hartritme stoornis. Daar groeit ze hoogstwaarschijnlijk over heen. Het is nu onder controle met medicijnen. Ze heeft een week in het ziekenhuis gelegen ervoor. 2 maand later lag ze opnieuw in het ziekenhuis nu voor 3 weken omdat ze niet aankwam. Ze dronk te weinig en zeer onregelmatig qua hoeveelheid. We mogen er van uit gaan dat het een bijwerking van de medicatie is aangezien ze niets konden vinden. Ze heeft ook pufjes gekregen, lijkt wel of ze ieder virus pakt die langskomt en dan daardoor weer slechter eet. Nu net weer diarree dus de kinderarts weer bellen want wat doet het met de medicatie? Wordt dat wel goed opgenomen als de doorstroming zo snel gaat... We moeten haar gewicht in de gaten houden, niet alleen om te kijken of ze wel aankomt of niet maar ook omdat de medicatie bij 8 kilo weer omhoog moet. Gelukkig is ze bijna altijd wel vrolijk maar echt wel ons zorgen kindje.