Zijn Bijzondere Brein

Hart uit, hoofd aan. Dat is hoe het (voor mij) vaak werkt als ouder van een zorgintensief kind. Mijn hart wil namelijk mijn kind eindeloos beschermen. Geen onderzoeken, geen ziekenhuis, geen naalden, geen scans. Gewoon, als je ziek bent lekker je bed in, en ik blijf dichtbij je. Maar dat gaat helaas niet. Dat weet mijn hoofd, maar mijn hart wil er niet aan.. Dus is het in het moment een kwestie van hart uit, hoofd aan. Het is verstandig, dus we doen het. Maar het voelt wel tegennatuurlijk. En mijn moederhart heeft dan ook af en toe even tijd nodig om te huilen.

J. moet binnenkort waarschijnlijk een EEG, omdat hij steeds “raar” doet als hij koorts heeft. En ik weet dat het goed is. Dat het veilig is. Dat hij een verhoogde kans heeft op epilepsie, en dat we het serieus moeten nemen. En ik ben dankbaar dat de artsen goed voor hem zorgen. Maar ik wíl het zó niet. Ik wil zorgeloze kinderjaren en veel plezier. Ik wil verdriet om een geschaafde knie, en niet om een bloedafname. Ik wil een kleuter die het woord bloedafname niet kent, en die niet aan het eind van de dag zegt “mama, ik ben blij dat ik vandaag geen bloedafname hoefde”.

Maar we dragen hem, door alles heen. We troosten, we begeleiden, we knuffelen en we helpen met alle liefde die we in ons hart hebben. En we zijn dankbaar voor alles wat wél goed gaat. En m’n moederhart, die draag ik ook maar een beetje mee. ❤️‍🩹