Ziekenhuiscontrole na operatie

We moesten weer vanuit Eindhoven naar Rotterdam, en ondanks mijn strakke planning kwamen we bijna te laat door een opstopping in de parkeergarage. Net op tijd kwamen we bij de afdeling aan. Julan wist heel goed wat er ging gebeuren, het woordje 'ziekenhuis' linkt hij direct aan 'dokter buikje kijken'. Maar toch dook hij wat schuchter achter me weg toen hij op de tafel moest gaan liggen. Gelukkig wist ik hem samen met de assistente snel gerust te stellen, en lag hij vrij vlot keurig netjes op de bank zodra hij door had dat er een mickey mouse plaatje op het plafond te zien was. 

Hij liet de echoscopiste rustig haar werk doen. En ik zag al snel op het beeldscherm wat de stand van zaken was. Na afloop zei ze dat ze de waarden even voor me zou checken, zodat ik ook direct zou weten of het voor of achteruit was gegaan. Heel fijn! Maar ik zie zo al wel dat er een hele verbeterig heeft plaatsgevonden!! Voornamelijk bij zijn rechternier, is het heel duidelijk te zien.

Resultaten bespreken 

We moesten nog even wachten op de afspraak met de arts. Na de race tegen de klok, om de echo op tijd te kunnen maken, hadden we nu dus even rust. Tijd voor een plaspauze, en omdat Julan het tot nu toe zo goed had gedaan, mocht hij een sapje uitzoeken bij de AH-to-go in de centrale hal van het ziekenhuis. Daarna sjokken we rustig naar de afdeling urologie-nefrologie van het Sophia kinderziekenhuis. In de wachtkamer komt de assistente naar me toe, met de vraag of hij in een potje kan plassen voor een urineonderzoek. We besluiten samen om dit na het consult te gaan proberen, en nu eerst alleen zijn bloeddruk te meten. Iets wat normaal echt een verschrikking is bij Julan omdat hij niet stil kan blijven zitten. Maar deze keer ging het in 1x goed! 

De arts roept ons daarna binnen, en we nemen samen de echo's door. Ook haar conclusie is dat het beeld een heel stuk verbeterd is. De stuwing is mooi afgenomen, en er is geen reden meer tot directe zorgen. Vanaf nu moeten we het weer tijd geven om te zien hoe het verder gaat ontwikkelen. 

Ik vraag haar nog of er voor Julan medische obstakels zouden bestaan wat betreft het zindelijk worden. Terwijl we het hier over hebben, scrolt ze langs alle onderzoeken van de afgelopen jaren. Ze ziet in de blaas niet meer direct een verdikte wand, en door de vele katheters die Julan al heeft gehad, verwacht ze ook geen obstructie in de plasbuis. Misschien zou Julan wat meer moeten persen om zijn blaas te ledigen, wat niet per se goed is, maar ook niet gelijk een probleem voor de zindelijkheid. Mocht hij over een jaar nog niet zindelijk zijn, dan kunnen we altijd nog hulp inschakelen. 

Voor nu mogen de controles weer gedaan worden in het regionale ziekenhuis, waar we binnenkort weer voor opgeroepen zullen worden. Zo blijven we de ontwikkeling goed monitoren, maar hiermee is de operatie in ieder geval succesvol afgesloten.