Zieke kindjes zuigen!

In het dagelijks leven ben ik naast mama verpleegkundige. Ik bevind me vaak in acute stressvolle situaties op mijn werk. En ik hou van mijn werk.

Maar wat is het dan dat ervoor zorgt dat ik al mijn medische kennis kwijt ben op het moment dat mijn kleine mannetje ziek is? Waar ik op mijn werk niet warm of koud word van een beetje koorts gaan bij de eerste temperatuurverhoging van mijn zoontje de alarmbellen al. Hoesten zorgt voor enige paniek. Overgeven? In mijn hoofd bedenk ik al of ik nog wel ORS in huis heb. Voor mezelf bel ik ook pas bij 4 dagen boven de 39 de huisarts.  Nu is het zo dat ik me altijd de woorden van de kinderarts herinner.."uw kindje zal zich altijd net even anders presenteren dan je verwacht ". Gevolg...mama presenteert zich als een emotioneel weekdier. Nu moet ik er bijzeggen dat het lastig beslissen is voor een 3 jarige peuter die nog niet praat. En bij ziekte geen gebarentaal gebruikt. Gelukkig heb ik ook een pro-actieve huisarts. Zo ook vanmiddag toen ik even wilde overleggen over oplopende koorts ondanks paracetamol in combinatie met een klein jongetje wat alleen maar op schoot wil hangen. Gelukkig had ik in mijn hoofd al wel de juiste diagnose. Griep. En dat terwijl ik van de week hoorde dat de epidemie officieel voorbij is. Hebben wij weer.