You are my Sunshine, my only Sunshine

You are my Sunshine,

My only Sunshine

You make me happy,

When skies are grey.

You’ll never know dear,

How much I love you…

Please, don’t take my Sunshine away.

Lief klein meisje. Je bent alweer twee. 5 december was jouw dag, en wat een dag was dat. Ik ben nogal nostalgisch ingesteld, dus pakte ik de foto’s erbij. Van mijn zwangerschap, de geboorte van Jolene en maakte een reis door de tijd naar nu.

Nu gaat het goed met ons, nu leven wij. Maar wat ben ik geschrokken. Ook werd ik overladen door een gevoel van trots. Mijn kleine meisje, een echte meid inmiddels, doet het zo goed. Ze begrijpt zowel Nederlands, als Engels. Ze komt lekker mee in de groep, is erg sociaal, heeft geen moeite met hechten. Dat an sich, is al een klein wonder.

Iedere dag beleef ik zoveel mooie momenten met Jo. Ik kan lachen met Jo, maar ook huilen. Soms wil ik haar even achter het behang plakken, maar ik mis haar het moment dat wij niet samen iets aan het ondernemen zijn. Haar grote liefde is Mickey Mouse, maar Beer, van Mascha en de beer, is toch haar grote favoriet. Een dag geen beer, is een dag niet geleefd. Toch is Jo ook vreselijk creatief. Ze tekent, kleurt, speelt met klei, maar ook ‘’leest’’ ze graag.

Onze dag begint ’s morgens al mooi. Zodra ik mij aankleed, hoor ik al ‘’wauw’’ en komt Jo het kledingstuk aaien dat zij die dag mooi vind. Gelukkig ben ik haar ogen altijd mooi. Ontbijt is altijd drama, misschien omdat ik niet ontbijt. Waarschijnlijk, omdat ik niet ontbijt… Laat ik maar gelijk eerlijk zijn…

Boodschappen doen is daarentegen wel altijd een feestje. Jolene pakt haar eigen kleine karretje. Je weet wel, zo een karretje waar wij moeders, voordat wij kinderen kregen, een bloedhekel aan hadden. Kinderen rijden je voor je voeten, een moeder die hardhollende erachteraan rent om het ongeleide projectiel in bedwang te houden en te waarschuwen wat ons, zielige, kinderloze, winkelaars te wachten staat. Ja, je snapt het. Ik ben zo een moeder… Echter heb ik geen ongeleid projectiel. We kiezen samen uit wat wij eten, Jo mag nergens aankomen en ik houd het vlaggetje van haar karretje vast alsof mijn leven ervan af hangt. Heel ontspannen, meestal dan.

Ik probeer van ieder vrij moment een feestje te maken, buiten de dagelijkse bezigheden om. In het begin dacht ik dat dit voortkwam uit schuldgevoel. Ik ben alleen met haar, wat ik vreselijk vind voor haar. Jo was zo gewenst in een warm gezin, echter bleven wij met z’n 2en over uit dat ‘’warme’’ gezin. Daarnaast werk ik minimaal 32 uur. Op een vrije dag, in mijn vrije weekend, gaat Jo, eens in de 14 dagen, naar de leuke dingen oppas, dus zie ik haar nóg een dag minder. Allemaal van die dingen die aan je gaan vreten en je moedergevoel aantasten en vervangen door schuld. Toch, doe ik dit allemaal niet uit schuldgevoel. Ik geniet zo oprecht van mijn kleine kloon. Zij is de reden dat ik kan lachen, dat ik mijn bed uit kan komen ’s morgens. Dat ik meer gedreven ben dan ooit, om van mezelf een goed voorbeeld te maken en mijn opleiding af te maken. Daarnaast leert Jolene snel, dus vind ik het onwijs grappig en fijn om Jolene van alles te leren. Oké, deze loedermoeder leert Jolene ook wel eens de verkeerde dingen… Maar over het algemeen, heeft mijn meisje weinig nodig om de goede dingen te leren.

Ja, ik heb echt een baby voor beginners…

Toen Jolene 6 maanden was, wilde ze zich al optrekken aan alles omhanden. Jolene heeft nooit geduld gehad. Met 3 weken rolde ze door de box, met de nodige moeite en rood hoofd. Ik deed even mijn ‘’beklag’’ bij mijn directeur.

‘’Liaan, ze is zo ongelooflijk hard voor zichzelf… Het lijkt wel of de lat nooit hoog genoeg ligt, ze wil alles wat niet kan… Daarnaast, je mag haar niet troosten, dat vind ze niet leuk… Affectie heeft ze een beetje moeite mee, ze dramt maar door, raakt gefrustreerd, gaat huilen, wil niet getroost worden en zet nog even een tandje bij… Ze hoeft helemaal niet zo hard te zijn voor zichzelf!’’

Het enige dat Liane zei is ‘’Goh Kel, van wie zou ze het hebben…’’

Ja, Jolene, is echt mijn kloon. Het is soms hard, om die spiegel voor te krijgen. Maar het zorgt er ook voor dat wij elkaar beter begrijpen. Ondanks het stoere uiterlijk, is Jolene, net als ik, ook maar een meisje.

Jolene is mijn zon, mijn maan, mijn alles.