Whoop whoop, er is een datum!

Na maanden wachten is er dan eindelijk een datum. Ik krijg er een kriebel van in mijn buik, het doet mijn moederhart een beetje pijn en ik vind het doodeng. Maar bovenal vind ik het een opluchting. Eerder was er al 2x een “misschien” datum, maar beiden gingen niet door. Zo’n Corona gevolg zeg maar…

Stiekem vind ik het niet erg dat we zo lang moesten wachten, vooral omdat ik de hele zomer heb getwijfeld. Wanneer de temperatuur behaaglijk is, heeft Vesper nauwelijks last van de vaatkluwe in haar lip. Ik kreeg toch een beetje het gevoel dat het misschien niet zo heel nodig is dat er iets aan haar lip gedaan wordt.

Nu het wat kouder wordt, zorgt die kluwe toch weer voor meer zwelling. Laatst had Vesper een oorontsteking en was ze wat minder makkelijk te troosten, door de spanning op de huid (door zwelling van de vaatkluwe) waren er 2 kleine kloofjes ontstaan in haar lip. Zo onnodig en zielig, en iedere keer wanneer ze huilde bloedde het weer. Haar bed leek smorgens een mini-slagveld en toen ik wist het zeker… ik wil echt heel graag dat er iets aan gedaan kan worden.

Mijn plan was dat we gewoon alleen maar keihard gaan hopen dat de angiogram laat zien dat de vaatbehandeling veilig kan starten! En ondertussen wilde ik dat we ons ongegeneerd zouden storten op alle feestelijke dingen van een zeker persoon met een mijter en staf.

Maar nu die man met mijter en zijn gevolg inmiddels bij het laken en pak van de dagelijkse dag hoort komen langzamerhand mijn (misschien wel irreële) angsten naar boven borrelen. Elk scenario komt voorbij in mijn gedachten, die met de vreselijkste uitkomsten (ik durf ze niet eens op te schrijven) tot aan dromerige scenario’s waarbij Vesper nooit meer last heeft van haar lip, niemand een paar grote bloedvaten in haar brein wil “ontmantelen” en we een lang en gelukkig leven leiden met elkaar. Helaas blijven die laatste meestal niet zo hangen en ben ik alweer aan het zoeken naar cijfers van de behandeling, hoevaak dat gegeven wordt bij vergelijkbare gevallen en de complicaties daarbij… want die zijn er, complicaties… ik blijf hangen bij complicaties en ik maak mezelf gek bij die gedachten, paniek soms.

Ik zeg weleens tegen mezelf dat ik misschien wel erbij mag blijven in de angiokamer, voordat ik de telefoon heb gepakt komen mijn nuchtere gedachten gelukkig weer boven, wetende dat dat precies nul verschil maakt in de uitkomst of hoe het verloopt.

Misschien is dat het wel, ik zou stiekem het zo graag willen beïnvloeden, want we hebben het nu zo fijn met elkaar. Precies zoals het nu is! Is dat niet wat we allemaal soms graag zouden willen? Of stiekem als je heel diep in je hart kijkt is dat misschien een wens of een diepgewortelde hoop waarvan je niet eens wist dat die er zat?Een tot op zekere hoogte maakbaar geluk? Te kneden tot de vorm die je prettig vind of die bij je past? Of misschien wel alleen maar dat iedereen “gewoon gelukkig en gezond mag zijn”. Hoe gewoon is dat dan en wat is gewoon? Ik had van te voren nooit bedacht dat de zorgen die ik nu soms ervaar er gewoon bij horen.

Maar dat zou mijn onrust weleens kunnen veroorzaken; het idee dat er misschien een uitkomst van het onderzoek én de behandeling zal zijn die ik minder prettig vind dan wat we nu hebben, waar ik misschien wel verdrietig van wordt. En wat doet dat dan met mij? En met ons? Met mijn gezin en met de mensen om ons heen?

En niet onbelangrijk, wat staat Vesper daarna te wachten? Willen de artsen dan toch iets aan de bloedvaten in haar hoofd doen? En wil ik dat wel? Willen wij dat wel? En waarom dan? Wat zijn de risico’s en de cijfers? Die cijfers… wat zeggen die me dan eigenlijk?

Pfff ik zou uren zo door kunnen gaan. Soms lijken mijn gedachten wel een boek waarvan de bladzijden razendsnel omslaan, mijn humeur daarmee af en toe ook overigens. Al doe ik echt mijn best dat niet zoveel te laten beïnvloeden.

Wetende dat die ene datum steeds dichterbij komt zal ik worstelen met al deze dingen denk ik. Elke dag weer anders, waarschijnlijk elk uur weer anders en soms ook gewoon even helemaal niet en kan ik genieten. Weet dat ik het niet expres doe als je me op een minder gehumeurd moment treft ;)