Weer naar de kinderopvang

Vorige week ben je dan weer voor de eerste keer naar de kinderopvang gegaan, je huilde en hield je stevig aan me vast. Je wilde niet.

Gisteren was een extra dagje op de opvang vanwege gebrek aan oppas, oma lette altijd op je op dinsdag maar oma heeft een herseninfarct gehad en kan voorlopig even helaas niet voor je zorgen.

En vandaag, huilde je ook weer. Met een schuldgevoel gaf ik je een knuffel en een dikke zoen en liep ik weg. In de auto op weg naar mijn revalidatie stroomde de tranen over mijn wangen. Het liefste haalde ik je weer op.

Maar mama brengt je naar de opvang omdat het niet zo goed gaat met mama. Mama is aan zichzelf aan het werken zodat zij ook heel goed weer voor jou kan zorgen.

In mijn vorige blog is te lezen hoe positief en beter het met me ging tijden mijn revalidatie. Helaas heb ik dit iets te vroeg gejuicht. Ik ben een perfectionist en wil alles goed tegelijk doen, wat me mijn kop gekost heeft. 

Ik wilde tijdens mijn revalidatie ook gaan afvallen en sporten. En als ik iets in mijn hoofd heb, moet dat ook meteen gebeuren. Ik ben vorige week voor een revalidatieafspraak een halfuur gaan sporten thuis, met intensieve bewegingen met mijn benen en oefeningen met gewichtjes in mijn handen. Tot op de dag van vandaag voel ik continu pijnen in mijn handen/armen. Ik heb zeer zeker beseft in mijn revalidatie dat ik met mijn ziekte 100% kan en mag functioneren. Echter heb ik voorheen de beslissingen gemaakt veel dingen niet te doen door de pijnklachten die ik ervan zou ervaren erna. Ik doe gelukkig nu wel alweer meer dingen die ik voorheen niet zou durven vanwege de pijn. Maar als die pijn erna dan komt, dan is dat zo. Er is niets tegen te doen. Niets of iets kan het wegnemen.

Nu zie je wel weer wat het effect heeft gehad met een klein halfuurtje sporten, continu pijn, negatieve gedachtes en teleurgesteld. Het feit dat ik mijn kind naar de opvang moet brengen omdat ik pijn heb en daarvoor moet revalideren voelt als falen. Falen in een goede mama te zijn. Ik weet ook dat als je je kind naar een opvang brengt niet erg is en goed voor hun ontwikkeling is. Ze leren veel, spelen met kindjes en hebben goede lieve mensen om zich heen die voor ze zorgen. Maar toch zou het mij een ander gevoel geven als ik mijn kind zou brengen naar de opvang omdat je gewoon moet werken en geen andere opties hebt.

Ik heb het afgelopen jaar en afgelopen weken veel te veel tegenslagen gehad. Ook het niet kunnen accepteren en omgaan van mijn pijn. De fysio en ergo therapeuten van het revalidatietraject zijn dan ook van mening dat ik het ontzettend goed heb gedaan, ik heb een positievere mindset gekregen in het weer beter kunnen functioneren. Maar ik ben er helaas nog niet. Het revalidatietraject loopt ten einde volgende week en aansluitbaar wordt ik doorverwezen naar een psycholoog met het programma Acep. Dit betekend het accepteren en omgaan met pijn.

Ik had gehoopt dat na mijn revalidatie alles anders zou zijn. Maar dit is helaas niet zo. Ik moet me erbij neer gaan leggen dat niet alles kan verlopen hoe jij dat wilt. En het oké is om hier verdrietig over te zijn en weer alle hulp aan te nemen die me gegeven wordt.

🌹