Week ziekenhuis

Nadat papa naar huis ging waren we samen, je sliep en meldde je op normale tijden voor je voeding en ik zat daar op een stoel naast je bedje.

Aangezien je aan de monitor lag konden we niet van je kamer af of een stukje wandelen. Ik zou dat zelf wel kunnen doen maar ik wilde je echt niet alleen laten. De verpleging had wel aangegeven dat dat kon en mocht, dan kon ik een intercom aanzetten en zouden ze je horen op de gang maar toch.. ik had daar een heel naar gevoel bij dus ik deed dat niet.

Naast jouw kamer was de Ronald mc Donald ‘woonkamer’ zoals ze dat noemen, hier stond een koelkast waar je eten en drinken voor jezelf in kon bewaren met stickers met de naam van je kind erop.

Papa had voor hij naar huis ging boodschappen gedaan zodat ik wat te drinken had en een maaltijdsalade om te eten savonds.

En zo zat ik met mijn maaltijdsalade naast je bed te eten en naar buiten te kijken.

Als je zo helemaal terug wordt gegooid naar jezelf en niemand anders is dat heel confronterend en ga je veel nadenken. Ik besloot om vroeg te gaan slapen ( althans een poging tot.. want ik moest op een bank..)

De volgende ochtend kan ik bijna niet op staan van de pijn in m’n rug, net een keizersnede gehad en alle slapeloze nachten van de afgelopen weken en dan zo’n bedbank was echt niet oké voor m’n lijf dus ik besloot de verpleging te vragen of er geen andere oplossing was en ik een bed kon krijgen.

Gelukkig begrepen ze dat en zo kreeg ik in de loop van de dag een bed op de kamer.

Smiddags kwam papa met je broers en die zouden bij ons eten zodat ik ook even gezelligheid had. De ochtend en middag bracht ik door met tijdschriften lezen, serie kijken en naar buiten kijken. Ik was zo blij dat de jongens er waren.. confronterend wel toen ze weer naar huis gingen en ik brak op dat moment , hoe eenzaam ik me daar voelde en hoe verdrietig het is dat we daar lagen met je . De muren kwamen op me af en we moesten nog wel even..

ik hield me groot tot ze weg waren want het was al zo spannend voor de jongens ook om daar te komen maar toen ze weg waren heb ik flink gehuild.

Woensdag - dag 3.

Smorgens zouden opa en oma komen met je broers en na een nacht waarin jij ongeveer 5 uur lang gehuild had en onrustig was ik toe aan afleiding. En aan koffie! Dat ook!

Volgens de verpleging kon je geen last hebben van de medicijnen dus waar het huilen vandaan kwam snachts was een raadsel.

Je broers kwamen binnen met een grote ballon en het was heel fijn om even met iemand te kunnen praten behalve alleen mezelf 😉

Nadat opa en oma met je broers naar huis gingen kwam papa smiddags en die bleef tot het avond eten .

Toen papa er was hadden we nog een echo van je borstbeen en je rug om de zwelling achter je longen te bekijken en zo gingen we met je op de arm door het ziekenhuis naar een andere afdeling.

Aangezien ze van alles wilde echoën zat je op een gegeven moment compleet onder de gel en aangezien je toch los was van de monitor even deed papa je gelijk in bad.

Ik was echt toe aan een frisse neus halen na die dagen binnen dus ik was even 5 minuten naar buiten gegaan.

Na je badje en een voeding ging papa weer naar huis om naar je broers te gaan en bleven wij weer samen achter.

Donderdag - vandaag gaan ze je medicatie ophogen. Je dosis wordt verdubbeld en als dat goed gaat mogen we vandaag naar huis! 🥳

Ze meten je bloeddruk weer voor de medicatie. Dan een uur na de medicatie en een uur daarna nog een keer. Alles leek goed en we mochten naar huis. Inmiddels was papa er ook , we lunchten samen op je kamer en het wachten was totdat alle papieren in orde gemaakt waren . ( dat duurt altijd even in een zhuis dus we waren zo 2uur verder voor we daadwerkelijk echt weg konden)

Maar het geeft niet, naar huis is naar huis en ik was er blij mee! Wel spannend ook maar goed. We kregen nog wat uitleg over de medicatie , vervolg afspraken en hoe nu verder en toen konden we echt gaan! Yes!

Oververmoeid en overprikkeld kwamen we donderdag middag thuis.

Nu maar even bijkomen..

De eerste dagen na het ziekenhuis was je enorm verdrietig, je huilde echt hele blokken/uren en ik wist soms echt niet wat ik moest.

We kennen je helemaal niet zo, je bent vrij rustig van jezelf dus dit was wel bijzonder maar we konden ook begrijpen dat je enorm moe en overprikkeld van het zhuis was en dat in combi met de medicatie wilde we je echt tijd geven om bij te komen.

Papa ging dus de hort op met je broers om leuke dingen te doen en wij bleven lekker thuis. Even rust, terug naar ons eigen bed/eigen huis en even bijkomen..

Op naar de controles en volgende afspraken..