We zijn nu ook die ouders met zo'n kind

Het was maandag en het idee was om weer eens lekker bij de Griek te gaan eten. Aangezien onze zoon de laatste tijd een stuk moeilijk was met eten (alleen nog pasta, pizza, sushi en risotto) was dit ook weer een risico. De avond begon allemaal goed toen hij rustig aan zijn Fristi zat te lurken. Bij het wachten voor het eten kwam, wilde hij nog even naar buiten wandelen. Ook allemaal prima en toen kwam het eten, gehakt, patat en appelmoes. Waar hij normaal gesproken erg kon genieten van de appelmoes wilde hij dat zelfs ook niet. En toen begon het drama. 

We werden van ouders met een normaal gesproken een ideaal rustig kind, een stel ouders met een klein duiveltje. Schreeuwen, huilen, alleen maar naar buiten willen, niet meer terug in zijn stoel terug willen. Voorheen had ik ouders met zulke kinderen altijd een beetje veroordeeld, maar nu was ik ineens zelf die moeder. De moeder die haar kroost niet onder controle kan houden en het laat huilen. Licht schaamrood op de kaken, maar gelukkig zat het restaurant niet heel erg vol.

Uiteindelijk besloten we om onze zoon terug te zetten in de stoel om zelf te kunnen genieten van ons eten en hem compleet te negeren. Dat werkte, hij werd weer rustig, maar zelfs zijn toetje (chocolade-ijs) hoefde hij niet. De volgende keer maar gewoon weer sushi gaan eten denk ik.