We moesten 112 bellen!

Wat begon als een rustige zaterdag liep al snel uit in angstige momenten.

Mirthe was super vrolijk en gezellig. Tot ze moest hoesten. Ze kreeg taaie slijm niet weg. Ze begon te huilen. Mirthe houdt dan nog wel eens haar adem in en loopt blauw aan. Zo ook deze zaterdag. Normaal komt ze hier zelf weer uit. Nu ook, maar niet zoals we gewend zijn.

Ze haalde af en toe goed adem, maar ineens leek ze weg te zakken. Haar ademhaling niet meer onder controle. Mirthe bleef grauw en blauw en dat werd steeds erger. We hebben geen seconde getwijfeld en belde 112. Wat duurt dat dan een eeuwigheid voor je gevoel. Een hele fijne en vriendelijke verpleegkundige stond in de woonkamer. Saturatie gemeten die was natuurlijk laag. Hup aan de zuustof, keel en neus werden uitgezogen en zorgde voor een lichte hoestprikkel. Meteen aan de Ventolin verneveling. En toen kreeg ze weer kleur, kwam er weer een lach op haar mond. We keken het even aan en Mirthe begon weer goed door te hoesten.

Mirthe hoefde gelukkig niet mee naar het ziekenhuis.

Maar die angst om je kind te verliezen, de adrenaline die je krijgt omdat je moet handelen, de klap die je achteraf krijgt en het besef dat het het anders had kunnen aflopen, dat gun je niemand!.

Helaas werd Mirthe een paar dagen toch nog opgenomen in het ziekenhuis.

In deze tijd toch behoorlijk eenzaam

Enorm dankbaar voor onze lieve familie en vrienden die dichtbij ons staan, maar helaas ook zo ver weg. Want een knuffel in deze tijd zit er niet in. Ook als is die zo gewenst.

We hadden ons het begin van 2021 heel anders voorgesteld.