Wat is er met ons meisje?

Mijn kleine meisje, ze wordt zo groot. 8 jaar alweer... Ookal blijft ze klein in lengte. Ookal blijft ze altijd mijn kleine meid. Ze groeit zo hard, ze ontwikkelt zo snel.

Lezen, schrijven, rekenen... Maar ook haar hartje groeit. Alles en iedereen zijn welkom in dat mooie hart van haar. Ze wil altijd helpen, er zijn voor iedereen. Ze hoeft er niets voor terug, behalve dan een beetje liefde.

Maar dat hartje is soms gewoon te groot voor haar formaat. Het beheerst haar meer dan het zou moeten. Het beperkt haar soms zelfs in haar zijn.

Emotioneel snapt ze alles al heel goed. Ze begrijpt en ziet meer dan ik me vaak besef. Meer dan haar leeftijdsgenootjes. Veel meer dan anderen denken. Dat is ook meteen een groot punt, ze wordt niet door iedereen serieus genomen. Daardoor heeft ze vaak het gevoel er iets bij te moeten verzinnen om haar verhaal kracht bij te zetten. En die verhalen gaan een heel eigen leven leiden in haar hoofd. Die worden groter en groter.

Ons meiske is vaak gefrustreerd, verdrietig, bang en emotioneel. Ze is zichtbaar in de war en slaapt vaak slecht. We hebben veel gepraat en getroost, geknuffeld en verteld. We hebben hulp gevraagd om haar beter te ondersteunen. Niets leek ons meisje te helpen om weer haar 'oude', vrolijke flierefluitertje te worden. Maar hoe konden wij weten wat er in haar hoofd gebeurde....

Verhalen die ons ter oren komen deden ons soms stijl achterover slaan. We zijn al een aantal keer op school gaan praten over de misstanden die we van onze dame hoorden. Door de terugkoppelingen vanuit school, bleken die misstanden er alleen in haar hoofdje te zijn. Altijd zit er wel een kern van waarheid in, maar met een fantasievol, maar ook realistisch, omhulsel eromheen.

Na veel praten, tips en lezen, hebben we ons meisje nu zover dat ze eerlijk alles aan ons verteld. Maar ze is ook volledig omgeslagen.... Ze verteld alles.... Ook verhalen uit het verleden die door haar hoofdje zijn opgeblazen komen een voor een aan de beurt. Ik hoor ze aan, met tranen in mijn ogen.... Wat gaat er om in dat kleine mooie koppie... Waarom gebeurd dit met haar....

Ze is zo onzeker, zo verdrietig, zo in de war, zo bang. Al langere tijd is ze zo bezig met alle verhalen opslaan en oprakelen. Soms heeft ze dagen dat ze zoveel oprakelt in haar koppie dat ze geen oog dicht doet. Het enige wat ik kan doen is naar haar luisteren en haar troosten. Haar prijzen om het vertellen van de waarheid. Haar knuffelen en haar vertellen dat we trots zijn op haar. Dat ze fouten mag maken en dat de waarheid het belangrijkste is om te vertellen. Dat ze het echt wel kan, dat ze het echt wel weet, dat ze het zo ontzettend goed doet.

Maar, god, wat wil ik haar meer helpen dan dat. Ik wil in haar hoofdje een grote schoonmaak houden zonder dat het haar zoveel verdriet doet en in de war maakt.

Mijn man en ik hebben zoveel geprobeerd, maar de onrust in haar hoofdje blijft. Ze is zo verdrietig, zo onzeker. Het doet gewoon pijn dat te zien. Opvoed-ondersteuning heeft niet veel geholpen, wel iets, maar niet genoeg. Zou ze autistisch zijn? Heeft ze faalangst? Is ze hoogsensitief? Of heeft ze een ander dingetje, of ding....? Wat is er toch aan de hand? Met al deze zorgen en vragen maakten we ook voor haar een afspraak bij de schoolarts. 

En toen kwam in eens onze schoolarts met een nieuw inzicht.... 'Ik denk dat ze aan het onderpresteren is, misschien is zij wel, net als haar broertje, hoogbegaafd.'

Daar hadden we nog niet over nagedacht....