Wat een heldin, 'grote' zus van een prematuur!

Jullie hebben allemaal kunnen lezen over de rollercoaster waarin we beland zijn met de geboorte van Dean. Een rollercoaster die nog steeds voortdraaft...

Dit keer wil ik jullie vertellen over zijn grote zus, Meagan. Wat ben ik ontzettend trots op deze 2 jarige peuter. 

Meagan en ik zijn al vanaf de eerste dag 2 handen op 1 buik, onafscheidelijk. Vooral voor haar was het dan ook enorm heftig dat mama ineens in het ziekenhuis lag afgelopen januari. Tijdens de zwangerschap was Meagan erg beschermend over mijn buik, ze kon hem uren 'aaien' en niemand anders mocht hem aanraken (behalve papa). Zelfs controles bij de verloskundige was een ramp. Op het moment dat de verloskundige in mijn buurt kwam kroop ze helemaal snikkend tegen me aan. Onze omgeving waarschuwde dus ook voor een ontzettend jaloerse peuter op het moment dat haar broertje geboren zou zijn, want dan moest ze mama natuurlijk delen. Ikzelf geloofde hier niet zo in, maarja ze zou het ook niet leuk gaan vinden om mama te moeten delen... 

Gelukkig bleek niets minder waar! Vanaf het eerste moment dat Dean geboren is, is hij haar grootste held. Alles draait om Dean. 

Dean heeft nog steeds erg veel 'last'. Hij heeft last van reflux, krampen, problemen met ontlasting en ga zo maar door. Een rustig momentje op de dag is er al vanaf zijn geboorte niet meer bij. Vermoedelijk koemelkallergie.. Morgen kunnen we eindelijk starten met zijn dieetvoeding! Hopelijk gaat het dan beter.

Doordat ons Dean zo ontzettend onrustig is, komt het nogal eens regelmatig voor dat Meagan eventjes moet wachten, even geen aandacht krijgt of aandacht krijgt met een baby op mijn arm. Je zou verwachten dat ze daar na een tijdje wel een beetje klaar mee zou zijn. Maar wauw, wat ben ik trots op die kleine meid. 

Als Dean huilt, wil ze troosten. Heeft Dean pijn, stuurt ze me naar hem toe. Zo ongeveer de hele dag door wacht ze geduldig tot Dean weer rustig is. 

Ik voel me schuldig. Want niet alleen Dean heeft last, ook zijn zus. Waar voorheen alle tijd voor haar was en ze een geduldige mama had die tijd voor haar had, heeft ze nu een mama die inmiddels op haar wenkbrauwen loopt, minder geduld heeft en vooral veel bezig is met haar broertje. Ik wil genieten van mijn kindjes, er zijn voor beide. Dat Meagan gezond is wil niet zeggen dat ze mama ook niet nodig heeft. Ze is pas net 2, ze groeit al zo vlug. 

De afgelopen weken lijkt ze ook wel ineens een stuk ouder te zijn geworden. Een kind van 2 hoort nog geen begrip te hebben voor iemand die het harder nodig heeft. Ik zou het volkomen begrijpen als zij op een negatieve manier aandacht zou gaan vragen, of boos zou worden op haar broertje. (Ik hoop natuurlijk niet dat dat gebeurd)

Maar in plaats van negatief gedrag maakt ze me alleen maar trotser, elke dag meer! Ik wist natuurlijk dat ze een goed, lief en sociaal karakter had, maar ik had nooit verwacht dat ze zichzelf al zo 'weg zou cijferen' op haar leeftijd.  In plaats van boos of gefrustreerd te raken lijkt ze elke dag alleen maar gekker te worden op haar broertje! Kusjes geven, troosten, knuffelen, helpen met zijn flesjes etc...

In haar jonge leventjes gebeurd veel op het moment. Eerst oma ernstig ziek (die veel hulp van mama nodig had), toen een zwangerschap waarbij ze een mama kreeg met erg veel pijn waardoor ik al niet veel meer kon, daarna mama in het ziekenhuis, mama weer thuis en een broertje in de couveuse en nu een broertje thuis dat hele dagen onrustig is. Ook is ze begin maart gestart op de peuterspeelzaal. Elke week gaat ze er met veel verdriet naar toe. Dit moeten we eventjes doorzetten, als mama eenmaal weg is speelt ze lekker. Alles bij elkaar heeft ze meer dan genoeg reden om gefrustreerd te zijn, zich niet lekker te voelen en het af te reageren. 

Deze kleine meid gaat het nog ver schoppen in het leven. Haar hartje zit op de goede plek. En mama's hart krijgt ze erbij! 

Na de geboorte van Dean had ik enorm veel respect voor hem direct al. Wat is hij een vechtertje, een kanjer! Maar ook zijn zus verdiend credits wat een kleine heldin in zij!

Vaak wordt het vergeten of weten mensen het niet. Een prematuur kindje krijgen is niet zomaar iets, dat is heftig (zacht uitgedrukt). Niet alleen heftig voor de baby, maar ook voor de ouders en misschien nog wel meer voor de broertjes en zusjes. Laten we hen niet vergeten!

Deze rollercoaster is verschrikkelijk, van genieten is het nog steeds niet gekomen. Maar zijn we sterker geworden? JAZEKER!! Niet alleen wij maar ook de zussen, wat een toppers! Deze mama kan nog veel leren van haar 2- jarige dochter. Wat ben ik trots op mijn kindjes!

Hopelijk gaat onze omgeving ook zien wat een kracht er schuil gaat in de kinderen en zien dat het niet niks is wat ze doormaken en doorgemaakt hebben. Het is tijd voor begrip en awareness voor premature kindjes en hun gezin. 

1 mei is het zover.... Dag van de couveuseouders.. We gaan ervoor 

#PreemiePower