Wat doe ik hier?!

‘Wat doe ik hier?!’

Ik geloof echt dat ik het hardop zeg. Met in mijn ene hand mijn havercappuccino en mijn andere hand mijn telefoon, scroll ik langs de verhalen hier op Mamaplaats. Vers uit de oven gerold als blogger-met-gouden-randje ben ik op een ontdekkingsreis door de werelden van mijn collega-schrijvers hier.

Ik zit, mijn standaard kerst-koffiemok af en toe in ongeloof in mijn hand geklemd, en lees, terwijl mijn guppie van drie achter mij langs over de bank klimt in haar zelfgekozen outfit bestaande uit een Moana badpak en een thermolegging. In de Naturkindergarten waar ze hier in München heen gaat is ze áltijd buiten, no matter the weather, en dus vindt ze het na een hele ochtend in stevige buitenkleding heerlijk om ’s middags haar eigen fashion-gang te gaan.

‘Mama, waarom huil je?’

Ik kijk op. Ja, hoe ga ik dit uitleggen?

‘Omdat ik verhalen lees van mensen die het héél moeilijk hebben,’ leg ik met een brok in mijn keel uit.

De rest van de middag peins ik. Ik schep gedachteloos zand in een ijshoorntje en staar naar mijn biggetje die met beide handen in het zand grijpt en het over haar haar laat regenen.

Wat zal ik schrijven? Wat zal ik toevoegen?

Ja, over drie dagen ben ik weer even ‘zwanger tot het tegendeel is bewezen’ omdat er een embryo van een paar dagen oud in mijn baarmoeder wordt teruggeplaatst. We zitten voor de tweede keer in een ICSI traject en gaan net de tweede poging in, maar ik heb op het moment zoveel toffe dingen op mijn pad dat ik er nauwelijks mee bezig ben en daarnaast is deze cryo-poging eigenlijk heel goed te doen.

Ja, ik kamp met een angst- en paniekstoornis, maar ik heb hem best wel goed onder controle.

Gergös blindedarm ligt in een sinister ziekenhuisje in het mijnstadje Calama in de Atacama woestijn en we zijn ooit omsingeld door de beveiliging van de Mormoonse kerk, omdat de politie van Salt Lake City ons verdacht zag doen op de straatcamera’s en dit doorbelde, maar verder zijn we best wel gewone mensen.

Gewone ouders die nog gezellig samen met hun driejarige dochter slapen die ook nog graag ‘slokkies’ aan de borst doet. Die in de eerste twee levensjaar van het ouderschap zo’n vijf keer verhuisden, wat heftig was, maar die nu terug zijn in hun droomstad München en bij hun geliefde bergen.

We leven nu, vandaag, en genieten in het moment van alles wat op ons pad komt.

Van het feit dat mijn ouders op Schiermonnikoog wonen, op de grond van mijn overovergrootouders. Van het feit dat we de ruimte hebben daar vaak heen te gaan en de groententuin en kippen van opa en oma, het stuivende zand, het wad vól met leven en de krakende dennenbomen een vast onderdeel van de jeugd van ons meisje kunnen laten zijn.

We genieten van onze reizen, het kamperen, de tochten in de bergen. Van de avonturen die ons altijd weer lijken te vinden, het geocachen, het met peuter op de rug langs afgrondjes hiken en mensen op Instagram laten meegenieten van onze humoristische flaters, ideeën en gesprekken als koppel.

Misschien zijn de drie wandelende tak-eitjes die ik een tijdje terug online bestelde wel het meest tekenend voor mij als persoon.

Er lagen er ineens dertig in de brievenbus, van een soort die zo groot als je onderarm bleek te worden. Gelukkig kon ik met een sneaky give away een paar gewillige volgers met eitjes verblijden en moeten we nu allemaal tot Kerst wachten, omdat de uitbroed tijd van deze soort vier tot vijf maanden bleek.

Ons leven is vol avontuur, vol humor, vol open- en eerlijkheid en ook geregeld vol tranen.

Ach, eigenlijk toch net als ieder ander hier?

En zo kan ik ineens de ‘wat doe ik hier’ vraag die ik mijzelf aan het begin stelde beantwoorden:

Hallo, ik ben Anke en ik ben gewoon een mens die door het leven laveert. Soms op een eenwieler, terwijl ik kopjes havercappuccino jongleer, soms achterop op een tandem, waarbij ik me om sturen en fietsen geen zorgen hoef te maken.

Welkom!