8 jaar geleden
Wat als... je merkt dat je kind 'anders' is.
Ineens komt het gevoel weer opborrelen: er is iets 'anders' aan jouw kind. En meer mensen gaan dat nu merken...
Je eigen kind is natuurlijk de allerleukste die er bestaat. Maar toch merk je iets. Maar je kan je vinger er niet op leggen. Het loopt als een rode draad door het nog jonge leventje van kind. En opeens komen er 'vragen en opmerkingen' uit je omgeving. Dingen als "Je krijgt niet echt contact met hem hè" en "Hij zegt nog bijna niets, maak je je geen zorgen?" Euhm.. nee! Maar nu wel!
Het zijn geen schokkende bevindingen. Hij is overigens nog -net- geen 2 jaar. Maar andere kindjes van zijn leeftijd (die je bij de gastouder ziet of tijdens zwangerschaps-gym dates) praten toch wel beduidend meer en/of beter. Hmmz. Maar wanneer moet je je nu echt zorgen gaan maken?!? Als ik Het Internet er op na sla, horen ze toch al een aardige vocabulaire te beheersen. Als ik het Consultatiebureau moet geloven, is een woordje of 10-20 (halve/slechte woorden tellen mee) al voldoende. Hij zit daar net op. En nu is er een periode aangebroken dat hij die 20 woordjes ineens als sneeuw voor de zon lijkt vergeten...
Maar wanneer trek je aan de spreekwoordelijke bel? Ik ben er nog niet uit. Toch heb ik op advies van mensen uit mijn omgeving een afspraak gemaakt bij het CB. De arts gaat er even zijn licht op werpen. In mijn hoofd denk ik: als er iets is waardoor hij een achterstand o.i.d. heeft, dan hoor ik het liever vast nu. In mijn hart denk ik: ow lieve jongen toch, laat het gewoon je eigenwijsheid ofzo zijn.
Ik hou ook helemaal niet van hokjes-denken. En hij is notabene nog zo jong! Maar ik voel wel aan dat hij achter de feiten aanloopt. En er 'iets is'. Dus ben ik momenteel in een soort twee-strijd verwikkeld. Ik wil geen stempel drukken op zijn gedrag of motoriek. Anderzijds lijkt het mij beter wanneer ik weet 'wat er scheelt' zodat ik handvatten kan krijgen hoe ik hem kan ondersteunen en begeleiden. Nog een weekje en dan zullen we het wel horen... Tot die tijd is het een ongeorganiseerde bende in mijn bovenkamer :-(
Herkennen jullie je in die tweestrijd? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Hoe ben je hier mee omgegaan?
Anoniem
Heel herkenbaar allemaal. Hoe zwaar, onzeker en moeilijk waren en zijn sommige momenten. Ons mannetje is nu net 4 en gaat sinds kort naar een gewone basisschool. Het lijkt goed te gaan, toch zullen er altijd veel onzekerheden blijven. Zijn taalontwikkeling loopt achter ook heeft hij best veel kenmerken van ass. Maar zolang het nog niet nodig is willen wij nog geen diagnose/ stempel. We redden ons nog prima (soms iets minder...) maar zolang niemand (en vooral mijn zoontje niet) baat heeft bij een diagnose zie ik heg nut er niet van in. Hij is zoals hij is we weten wat hij nodig heeft en kunnen er nog naar handelen. Maar.... pffff soms.... En helaas hebben we geen glazen bol. ????
Anoniem
Heel herkenbaar allemaal. Hoe zwaar, onzeker en moeilijk waren en zijn sommige momenten. Ons mannetje is nu net 4 en gaat sinds kort naar een gewone basisschool. Het lijkt goed te gaan, toch zullen er altijd veel onzekerheden blijven. Zijn taalontwikkeling loopt achter ook heeft hij best veel kenmerken van ass. Maar zolang het nog niet nodig is willen wij nog geen diagnose/ stempel. We redden ons nog prima (soms iets minder...) maar zolang niemand (en vooral mijn zoontje niet) baad heeft bij een diagnose zie ik heg nut er niet van in. Hij is zoals hij is we weten wat hij nodig heeft en kunnen er nog naar handelen. Maar.... pffff soms.... En helaas hebben we geen glazen bol. ????
Ladu
Heel lastig. Het gevoel dat er iets is, moet je zeker naar luisteren. Ik ging gruwelijk onderuit toen ik naar mijn gevoel niet luisterde. Maar wat ik ook heel lastig vind. Stel dat er inderdaad een vermoeden uitkomt, kunnen jij en je omgeving (artsen en leraren straks) dan nog onbevooroordeeld naar de situatie kijken? Mijn zoontje heeft een lichamelijke aandoening en de meest simpele dingen leg ik gelijk weer terug bij zijn aandoening. Alles valt op. En dat is een lastige situatie. Zeker als het rondom gedrag en ontwikkeling gaat lijkt me zo. Heel moeilijk echt heel veel sterkte. Ik zou waarschijnlijk ook kiezen voor zekerheid en handvaten, maar inmiddels zie ik ook de kant van het onbevooroordeeld kijken, observeren en op eigen tempo laten ontwikkelen. Volg je gevoel, denk ik.. en om je toch een beetje gerust te stellen. Mijn dochter is bijna 3 zegt heel weinig maar kent bijna alle woorden. Ze vind alleen praten kennelijk niet zo nodig.. Het is een kleine slimmerik en ze begrijpt zo ontzettend veel meer dan je denkt, maar doordat ze weinig zegt merk je het soms niet echt helemaal.. en ja ik begin hem ook een beetje te knijpen hoor, het CB stelt gerust maar over een jaar moet ze naar school. En dan? Misschien gaat ze straks opeens volop praten als ze het nodig vind hoop ik dan maar
WerkendeMama
Ik snap je gevoel. En als jij denkt dat er iets niet klopt dan zal dat gerust zo zijn en moet je je instinkt volgen. Maar mijn Zoontje is net 2 en maakt sinds een paar weken weer sprongen. Heeft een tijdje stil gestaan met praten en praat nu ineens met 2 woorden. Ik maakte me ook zorgen. Maar ze hebben nou eenmaal allemaal hun eigen tempo. Ik zou ervoor waken dat er meteen een stempel op je kindje gedrukt word terwijl hij misschien gewoon iets meer tijd nodig heeft