Wat als je kind zich niet ontwikkelt....

Een nieuwe reeks van ons lange verhaal. 

Mijn Lieve en oudste zoon Liam is bijna 5 jaar maar functioneert op het niveau van een 3 jarige ongeveer, verschilt eigenlijk waar je naar kijkt. Hij is heel intelligent maar heeft toch een spraak achterstand en sociaal emotioneel. Hoe we hier zijn achter gekomen en hoe dit lange verhaal zich afspeelt ga ik jullie graag in mee nemen, waarom ? Zodat ik andere mama's hopelijk kan steunen met ons verhaal, inzicht bieden en herkenning. 

De dag dat Liam na een lange zwangerschap van 41 weken werd geboren, werd ik voor het eerst mama. Trotse mama. 

Vanaf het begin af aan viel het al op dat Liam het uiterlijk van zijn vader had, dat is normaal logisch maar die heeft het syndroom van waarden burg, Liam dus ook. Ook bleek na de geboorte dat Liam doof is aan één oor, dit past echt bij het syndroom wat hij heeft. Hij huilde veel als baby, overstrekken deed hij enorm en hij sliep slecht. Voor mij als eerste keer moeder behoorlijk intensief ook, moeilijke periode is dat geweest. Tot Liam ongeveer vier a vijf maanden was, hij kreeg eindelijk de diagnose reflux baby en kreeg hier medicijnen voor. Toen werd alles gelukkig wat beter en werd hij een vrolijke baby, die geluidjes maakte, contact en voor een kleine baby al heel goed zelfstandig kon spelen, hier heb ik nooit over na gedacht. 

Wat mij wel op viel dat Liam een hele trage ontwikkeling had, hij begon pas met rollen rond de 9 maanden, zitten kwam vlot daarna en hij begon toen pas te tijgeren. Dit duurde tot hij ruim één jaar was dat hij begon met kruipen. Als eerste keer moeder maakte ik me hier wel zorgen om maar het consultatie bureau zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. 

Rond zijn eerste verjaardag ben ik bij zijn vader weg gegaan, dit was een lange relatie maar was hier dood ongelukkig in. Liam en ik woonden samen in een appartementje voor een klein jaartje. Hier begon hij met lopen, zijn eerste woordjes en at hij met de pot mee, eten ging altijd moeizaam bij liam, vooral dingen met structuur vond hij erg vervelend. Zijn eerste woordjes waren mama, beppe, bah. Maar zijn woordjes veranderden steeds en bleven dan een tijdje weg. Zo sudderen we een tijdje door, niet wetende dat Liam enorme driftbuien zou krijgen, heel veel onderzoeken, en uit eindelijk een diagnose.

Toen ik voor het eerst moeder werd, heb je een bepaald beeld bij dingen. De ontwikkeling van je kind is niet iets waar je uiteindelijk zo zorgen om maakt in het begin tot het daadwerkelijk zo is, ik dacht altijd als Liam één word loopt die wel, als die twee is praat die wel, helaas bleek niks minder waar. Toen Liam twee werd begon hij steeds meer driftbuien te krijgen, hij kon nog niet praten en communiceren was erg moeilijk. Dit zorgde voor veel frustraties bij Liam, ook speelde hij altijd heel erg in zijn eigen wereldje en maakte hij weinig contact met andere kindjes. Ik dacht als hij naar de peuterspeelzaal gaat word het wel beter, het werd wel iets beter maar niet veel. ook de juffen van de peuterspeelzaal maakte zich zorgen over zijn ontwikkeling, het consultatie bureau nog steeds niet.... 

Liam ging ook al vanaf dat hij 6 weken was regelmatig op controle bij het audiologisch centrum vanwege zijn dove oortje, hier maakte ze zich ook zorgen over zijn ontwikkeling en kreeg hij ook een verwijzing voor de KNO arts. Ze gaven mij het advies om Liam aan te melden voor het traject integrale vroeg hulp, toen ik die folder las werd ik boos, verdrietig, angstig, teleurgesteld in me zelf, had ik dan te weinig gedaan als moeder ? Had ik dit kunnen voorkomen ? 

Word vervolgd