Wat als angst de overhand neemt!

In de laatste blog over Jesse zijn gezondheid. ( Je grootste nachtmerrie deel 3) Lees je dat we tot nu toe niet mogen klagen met de gezondheid van Jesse. En met de medicatie ( puffer Qvar) best goed met hem gaat.

Laat ik vooropstellen dat het gelukkig nog steeds best goed gaat met Jesse. Hij heeft gelukkig meer goede dagen dan slechte dagen. Maar het één en ander is toch wel veranderd sinds zijn laatste ziekenhuis opname in juni. Bepaalde dingen zit mij toch niet lekker, net zoals wat er afgelopen vrijdag is gebeurt. 

We zijn weer enorm geschrokken. En de angst nam weer de overhand.

Vrijdag ochtend gingen we gezellig wandelen met mijn schoonouders Jesse, Joe en de hond Beau.

Het was zo gezellig en Jesse was ook zo vrolijk en heel actief, lekker veel rennen. Elk steentje takje werd onderzocht en mee genomen. 

Heerlijk ik kan hier dan zo genieten!!

Omdat Jesse toch wat sneller moe is hadden we de kinderwagen mee. Na 35 min wandelen voor zijn eigen veiligheid ging Jesse in de kinderwagen. Ik zei na een paar min tegen mijn schoonmoeder. " Jesse kijkt best bleek vind je niet". We dachten nog misschien is het dan toch teveel geweest.

Bij thuiskomst zette mijn schoonmoeder Jesse op de bank. Ik had Joe nog in de draagzak. En Jesse oogte wat suf. Het leek wel of hij af en toe weg viel. Ik dacht mmmm dan ben je wel heel erg moe. Ik ging bij hem zitten maar kreeg maar weinig contact. Snel wat eten en naar bed voor zijn middag slaapje. Hij zal wel gewoon echt heel erg moe zijn.

Twee min later hoorde ik mijn schoonmoeder zeggen. Joy het gaat niet goed.... Ik haalde hem uit de stoel hij was lijk wit, voelde super heet aan. En moest enorm overgegeven. Hij ging gelukkig gelijk huilen teminste een reactie. Maar daarna was hij suf, viel elke keer weg rode ogen en had in een keer 39gr koorts. Ivm zijn verleden gelijk de huisarts gebeld. En we konden gelijk komen.

Bij de huisarts alles nagekeken. Buiten dat hij koorts had en heel suf was. Was zijn zuurstof, oren, longen en hartslag goed. De huisarts zei het zal wel een griepje zijn. Maar we moesten hem goed in de gaten houden. Mocht het erger worden dan gelijk naar de eerste hulp.

Bij thuiskomst toch maar even extra gepuft met zijn noodpuffer. Paracetamol gegeven en naast mij op de bank gelegd. Hij lag gelijk te slapen en kreunde de hele tijd in zijn slaap. Het is nog steeds heel bizar hoe ziek hij ineens was. Die nacht is mijn man ook naast hem gaan slapen.

De dag erna leek het net of het niet was gebeurd. Hij was heel alert, vrolijk en de koorts was weg. Hij was alleen nog wat bleekjes en zag er nog wel ziekjes uit.

Dat kreunen, suf & bleek zijn en weg vallen had hij ook bij zijn twee aanvallen voor dat hij op de IC terecht kwam. Het enige verschil was nu dat hij niet benauwd was en zijn zuurstof en hartslag goed was.

Het zit mij in ieder geval helemaal niet lekker. Want nu had het niks met zijn longen te maken en werd hij in een paar minuten zo extreem ziek. Ik ben bang dat er misschien iets anders of meer dingen aan de hand zijn.. We hebben namelijk niet duidelijk een diagnose. Want de artsen zeggen ; we denken dat hij een ernstige vorm van astma heeft want als je kijkt in de familie enz. En we denken ook dat hij waarschijnlijk allergieën heeft maar dat kunnen we nu niet uitsluiten. Dus hier heb je een puffer ( Qvar) zit een soort prednison in. Dit moet hem helpen. Om het ergste tegen te gaan.

Het is mij en mijn familie ook opgevallen sinds Jesse zijn laatste opname ( juni) hij extreem moe is. In de nacht wel 13 uur slaapt en in de middag ruim drie uur. En nog gaapt hij de hele dag. Hij is wat sneller benauwd zelfs al na een wandeling van 30 min. Hij ziet er op sommige dagen heel slecht uit heel bleek met kringen bij zijn ogen. En wat er dan afgelopen vrijdag is gebeurd. Komen er wel wat meer vraagtekens bij.

Ik hou nu een logboek bij van Jesse en ik wil 16 september overleggen met de arts, Of hij verder onderzocht kan worden. Misschien is het maar heel onschuldig een vitamine tekort of is er wel iets meer aan de hand dan wat we tot nu toe weten.

Waar ik wel van baal is dat de angst nu een beetje de overhand neemt. Zo een angst dat het straks weer zo slecht gaat met Jesse dat hij moet vechten voor zijn leven. Of misschien is er wel meer aan de hand. Wat staat ons nog allemaal te wachten. Natuurlijk wil ik dit allemaal gewoon niet. Ik wil dat hij een zorgeloos leven kan leiden en gewoon een gelukkige en gezond kind kan zijn.

Ik was best positief en het vertrouwen was weer een beetje terug aan het komen. En het lijkt net na vrijdag of ik weer 10 stappen terug hebt gedaan.

Daar moet dus zeker weer aan gewerkt worden. Het vertrouwen krijgen dat dit misschien wel toeval was. En hij misschien gewoon wat gevoeliger is voor alles, en wat sneller moe is. Misschien zie ik het allemaal te zwart en te zwaar, en neemt de angst teveel de overhand. 

Maar als je moeder gevoel zegt dat het niet klopt dan laat dat gevoel je gewoon niet meer los.

Hopelijk krijgen we 16 september wat meer antwoorden of in ieder geval te horen dat we verder gaan onderzoeken wat er nu met Jesse aan de hand is.

Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Joy