Wanneer je peuter zich als een puber gedraagt.

Mijn middelste zoon D. is nu aan het peuterpuberen. Ik kende dat van 'horen zeggen', maar met mijn oudste nooit iets van gemerkt. Hij was altijd heel meegaand, luisterde in 1 keer. Wist wat er verwacht werd, en deed daar ook daadwerkelijk iets mee. Om mij heen zag ik veel mama's strugglen met hun peuterpubertjes. Ik dacht altijd dat die moeders niet konden opvoeden, want keek maar eens naar mijn voorbeeldige peuter. Totdat....

Todat we voor de tweede keer papa en mama mochten worden van een prachtige zoon. Wat was dat een ander ventje. Qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk. Het was als baby een pittig ventje, die niet veel wilde slapen. Uiteindelijk zijn we het eerste jaar doorgekomen en was ik blij dat hij 1 werd en we naar de peuterfase gingen.

Maar toen begon het echte werk. Hij klom overal op, zat overal aan, liep weg ging nog steeds niet super slapen. Met 1,5 jaar zaten we in het ziekenhuis omdat hij op de vensterbank was geklommen en daar afviel. Daarbij brak hij zijn scheenbeentje. Heel sneu, maar gelukkig was zijn been snel weer genezen. Daarna ging het boevige gewoon weer door;) Bij onze oudste hadden we nog geen schuttingdeur. Dat was niet nodig, hij ging nooit uit de tuin. Toen D. begon te lopen moest er gelijk een deur voor;) Maar nu hij wat ouder is zet hij een stoel bij de deur en fietst zo de tuin uit, met zijn lollige bolle peuterlijfje op zijn driewielertje. Dus toch maar een slot op de deur.

Ik vraag wel eens iets aan hem, bijvoorbeeld of zijn broodje lekker is, en dan is het 'maham.. ik ben aan het ethuhun!' Of  gewoon uit het niet roept hij: 'ik wil een snoepjuhuhu!' 'Smeer nou even een broodje!' 

Of ken je dat ook? Gillen in de winkel, wegrennen, zijn broer plagen. Tjonge ik zie soms mensen kijken. En dan loop ik gauw verder met het schaamrood op de kaken. 

D. is nooit een hele goede slaper geweest. Hij komt nu ook geregeld uit bed. En test mij maar al te graag uit. Laatst had ik hem echt al tig keer terug gelegd. Ik was er zo klaar mee, en zo gefrustreerd. Ik zat tegen zijn deur aan op de hal, hoor ik hem in zijn bed tegen zichzelf praten. ' Niet cool mama, ik ga mama verslagen.' Ik kon mijn lachen niet inhouden, ha ha wat een ventje! 

Nu is hij bijna drie en de tijd gaat mega hard. Het is zo'n boef, maar wat een heerlijk kind zeg. Ik ben zo gek op hem! Af en toe vind ik het wel heel pittig en zit ik echt met mijn handen in het haar.  En lijkt er geen eind te komen aan het puberen. Maar ik geniet ook enorm van dit grappige kind. Hij gaat vast wel beter luisteren ooit. Denk ik... Hoop ik :p