Wanneer je kind onhandelbaar is en er taboe heerst op hulp in de opvoeding.

Het begon allemaal rond haar 2e verjaardag, gillend en krijsend op de grond iedere mama of papa herkent dit wel eens. Maar waar het zo onschuldig begon werd dit voor ons helaas een groot probleem. In het begin merk je nog niet dat je kind onhandelbaar is maar naarmate ze ouder werd, werd haar gedrag steeds erger. 

Ik kon niet geloven dat dit mij als moeder overkwam, niet om kunnen gaan met je eigen kind! Het moeilijkste van de opvoeding van je kinderen in dit soort situaties is dat je niet weet wat er in hun koppies omgaat. Een daarbij komend probleem bij haar is dat ze niet verteld wat er op dat moment aan de hand is en als je hiernaar vraagt ze alleen maar dreigt door te draaien.. dit gaat van hard gillen, een grote mond, slaande bewegingen, op de grond liggen, je voor paal zetten, wegrennen kortom schijt hebben aan haar ouders.

Ik wist me geen raad meer, mijn vriend ook niet.. maar de taboe die heerst om hulp in de opvoeding van “je eigen kind“ te vragen vonden wij hoog.. dit konden we toch zelf wel? Wij zijn haar ouders en hebben hier geen hulp bij nodig.. je wilt niet snel een stempel op je kind drukken. Of laten zien dat je als ouders hulp in de opvoeding van je kind nodig hebt? Hoe verbreek je dit taboe?

Nee.. dit kan je niet zelf! Als je kind gaat pikken, met een mes slaapt, je slaat en iedere dag een grote mond op zet, je gaat negeren, je uitlacht, je voor paal zet en gewoon schijt heeft aan haar ouders.. dan heb je een groot probleem..