Wanneer je dochter buitengesloten wordt

Afgelopen jaar zijn wij verhuisd van de stad naar een naastliggend dorp, heel gezellig en pittoresk. Rond de kerstvakantie begonnen onze kinderen over of ze ook naar de school in het dorp mochten. Dus dat zijn we gaan onderzoeken en het leek ons ook een mooie overstap. Logistiek handiger en gewoon een fijne school.

Onze zoon had het vorig jaar al zwaar in groep 1 omdat hij gepest werd door een individu in zijn klas dus dat kon alleen maar beter worden. Onze dochter had een grote sociale kring en lag goed in de groep in haar groep 3. Nu is dit nieuwe schooljaar 3 weken onderweg en kan juist zij haar draai slecht vinden.

Onze zoon is gelukkiger en vrolijker dan ooit dus dat is gelukt , maar juist onze dochter die bij vriendinnen in de klas zou komen en is gekomen wordt buiten gesloten. En door wie, ja juist haar vriendinnen van sport!

Bij sport gaat dit goed, maar op school mag ze aan niets mee doen en voelt zij zich alleen. Mijn hart breekt bij het huilende koppie die ik uit school haal en gisteren zijn we met de juf gaan praten. Mijn dochter geeft aan de school wel erg leuk te vinden en gezellig, maar ze  snapt niet waarom ze niet mee mag doen.

Op de vraag krijgt ze van de kinderen als antwoord dat ze raar is en bij de jongens hoort. Dit is natuurlijk super hard voor een kind van 7 en helaas zijn ze allemaal zo hard voor elkaar. Een ander vriendinnetje liep naar haar toe om even te melden dat ze haar stom vindt.

In het gesprek dat mijn dochter en ik met juf hadden gaf de juf gaf aan dat we zo niet met elkaar om gaan en dat ze vandaag een gesprek aan gaan met de betreffende meisjes. Nadat ik er slecht van geslapen heb, heb ik besloten de betreffende moeders ook te vragen of ze iets over mijn kind zeggen thuis.
Het kan natuurlijk zijn dat ze op school anders is dan op sport... en dat ze haar minder leuk vinden, maar dat wil ik dan kunnen bespreken.

In een van de gesprekken bleek, dat een van de meisjes 3 jaar heel hard heeft moeten vechten voor een plekje in de klas en dat ze ook nu weer ongelukkig is omdat haar plekje weg lijkt en dat er wat problemen met haar schoolvriendinnen zijn. 

Maar ook, dat mijn dochter zo chagrijnig doet op school. (ik dacht geen wonder als je met niemand mee mag doen, al 3 weken lang)
De moeder en ik hebben afgesproken dat we vandaag even kijken of onze meiden er met de juf uit komen vandaag en anders gaan we zelf met de meisjes praten, wellicht hebben ze juist steun aan elkaar.

Nu hoef ik alleen nog maar met een andere moeder te praten om te horen of bij haar kind ongeveer een gelijke situatie speelt. Het zou zonde zijn als de vriendschappen stuk lopen op miscommunicatie tussen de 3 meisjes, ze zitten namelijk ook samen in 1 team en het hele team rust op hen.

Maar wat is het moeilijk om je kind zo ongelukkig te zien en zo verward om een situatie die ik ook niet kan uitleggen... Ik snap ook niet waarom ze bij sport wel leuk doen en op school niet. Maar ik snap wel dat wanneer er een nieuw kindje bij komt in de klas, zeker nu er zijn maar 7 meisjes, dat er een soort rangorde verschuiving plaats vindt en dat dat voor alle meiden ingewikkeld is. Hopelijk gaat het snel voorbij.

Ik ben in elk geval blij dat we naar juf gegaan zijn, en dat ik met de moeders in gesprek ben. Tenslotte zou ik het ook willen weten als mijn dochter andere kinderen buitensluit! Dat doe je niet iemand aan. Het is het meest eenzame gevoel dat je iemand kunt geven...

Straf een kind niet omdat het zichzelf is en durft te zijn! iedereen is mooi zoals die is koester dat!