Waarom Dinand in het LUMC ligt...

Pfff oke waar zal ik beginnen! 

Nouja laten we maar beginnen bij donderdagavond 11 februari 2010. 19.00 uur heeft Dinand nog gewoon zijn portie borstvoeding gehad. Gewoon zoals altijd. Ja oke hij deed er wel ffies over, maar ik heb er zelf ook geen haast mee, en vind het eerlijk gezegd wel lekker om ffies innig met me kleine mannetje op de bank te hangen (met me grote mannetje trouwens ook hoor hihi).

Nouja goed ik probeer gewoon om de 3/4 uur te voeden, dus rond 22.00 uur / 22.30 uur was het weer tijd voor een portie liefdevolle moedermelk. Meneer wilde niet echt wakker worden, dus had zoiets van: Nouja laat nog maar even slapen dan, dan zal hij nog wel geen honger hebben.

Na 1,5 uur nog geen gehuil te bekennen dat hij nu toch echt wel honger begon te krijgen. Heb hem wel geprobeert aan te leggen, maar hij wilde echt niets.

Naja dan kolf ik het wel af, moest toch me melk kwijt, anders had ik uit elkaar geklapt vanwege een overproductie aan melk in me lichaam, en dat gaat rommel geven.

Afijn het afgekolfde melk kon ik of paul natuurlijk ook gewoon in flesvorm geven. Is net zo makkelijk. 's nachts hebben we het nog diverse keren geprobeerd, maar hij wilde gewoon echt niets. Hij was ook niet echt aan het huilen ofzo. Wel een beetje aan het kreunen. Dat gaat je wel aan het denken zetten. Zou hij last hebben van darmkrampjes? Naaaah ik heb geen rare dingen op, dus dat kan haast bijna niet. Misschien heeft hij dan last van Spruw (een schimmelinfectie in de mond wat erg veel pijn doet bij zo'n kleine). Maarja had niet echt iets van een lampje om in zijn mondje te kunnen kijken.

Ik had al tegen paul gezegd dat als hij om 8 uur nog niet wilde eten ik de dokter zou gaan bellen. Om 8 uur nog eens geprobeerd hem eten te geven, maar weer niet. Dit was voor mij de druppel. Ik vertrouwde het niet. Hij zag echt wel een beetje bleek en dan een beetje kreunerig. Gelukkig kon ik om 09.10 uur al terecht. Maar hoe moest ik er komen. Mocht eigenlijk nog geen auto rijden vanwege die keizersnede.

Ik mijn moeder opgebeld. Maar die moest naar Leiden voor de nieuwe rolstoel van Nina. Mijn schoonmoeder opgebeld. Die had klanten. Eeeehm tja, schaaaat wil jij de auto ijsvrij maken en de verwarming hoog zetten. Ik mezelf snel aangekleed en Dinand dik ingepakt. Hop de auto in. (het autorijden ging overigens prima )

Eenmaal bij de dokter:
Tja mariel, weet het eigenlijk ook niet zo goed. Kan niet echt iets vinden. Ik ga je doorsturen naar gouda naar de kinderarts. Oh oke, nouja goed.
Paul opgehaald, die was thuis gebleven omdat de schilder er was om onze muur over te schilderen.

Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel. We mochten in een kamer komen waar kinderarts van Leer Dinand onderzocht. Hij zag er nu toch wel heel erg pips uit. Pfff zustertje kwam even helpen om hem wat extra zuurstof te geven. En daar kwamen bij mij de waterlanders al. WAT IS ER IN GODSNAAM AAN DE HAND!!!

Het enige wat ze zeiden, Jaaa meisie we leggen zo alles uit, we moeten eerst voor je kindje zorgen nu. Ja DUH dat snap ik ook nog wel.

Er konden 2 dingen aan de hand zijn, of iets met zijn hartje of een infectie. Ze hadden hem voor de zekerheid al antibiotica gegeven, mocht het een infectie zijn werd dat gelijk aangepakt. Ondertussen werd er een echoapparaat binnen gereden. Er werd een hartecho gemaakt. Zijn hartje zag er goed uit. Maar wat er minder goed uitzag was zijn aorta.

Bij mij bleven de waterlanders maar komen. Toen werd ons uitgelegd wat er aan de hand was. Hij heeft een vernauwing in zijn aorta. Ieder kind heeft bij zijn geboorte een ductus, het is een soort extra bloedvat die na de geboorte tussen de 7 en 14 dagen gewoon verdwijnt. Doordat bij Dinand de ductus sloot, moest al het bloed nu via de aorta gaan lopen. Maar door de vernauwing in zijn aorta die echt heel klein was, kwam hij nu dus in de problemen. Dit kan dus wel verholpen worden d.m.v. een operatie. Tja en toen kwamen ook bij paul de waterlanders. Zaten we daar tegen elkaar aan te janken.

Je staat als ouders zijnde zo gigantisch machteloos. Je kunt gewoon niets doen. En dan zie je je kindje liggen met infuusje in zijn armpje, infuusje in zijn hoofd, allerlei slangetjes en toeters en bellen om alles in de gaten te houden.

Hij krijgt nu een medicijn toegediend. Prostin. Dit medicijn zorgt ervoor dat de ductus open wordt gehouden. Dit medicijn krijgt hij dus ook toegedient tot hij geopereerd wordt. Na de operatie zou dus ook alles opgelost moeten zijn met onze kleine man. Wat wel erg fijn is om te weten is dat deze "ziekte" heel goed te behandelen is. Het schijnt enorm vaak voor te komen bij baby's en het is dus ook erg goed te behandelen. Vandaar dat de artsen in Leiden ook heel positief zijn.

In Gouda konden ze Dinand helaas niet houden. Ze hebben daar geen afdeling voor dit soort kinderen. Hij zou worden opgehaald met een babylance en richting Leiden naar het LUMC gebracht worden. In het LUMC gaven ze aan dat we de signalen goed hebben opgepakt. We hadden geen 10 minuten later in het ziekenhuis moeten zijn, want dan... 

Vanaf vrijdagmiddag ligt hij dus in Leiden. Oh wat is het rot om je kind daar achter te moeten laten. Je weet dat hij in goede handen is, en dat ze goed op hem letten. Maar je wilt zo graag je kindje mee naar huis nemen. Lekker met hem kroelen op de bank en je normale dagelijkse dingen doen. Onderweg naar huis komt dan het o zo geweldige nummer van kane - No surrender over de radio . Hoppah daar komen de tranen weer. Jaa vrijdag was een lange, zware en vooral emotionele dag.

Nu zijn we zelf wel bekomen van de schrik. Met de kleine man gaat het goed. Hij is stabiel dankzij het medicijn wat hij krijgt. Dinsdag krijgen we als het goed is te horen wanneer de operatie zal gaan plaatsvinden. Ik denk dat dit woensdag of donderdag zal zijn.

Het enige wat paul en ik nu kunnen doen is positief blijven en er voor elkaar en onze kleine man zijn. En ik kan natuurlijk mijn portie moedermelk afkolven zodat hij toch nog zijn eigen voeding binnen krijgt.