Waarom?

‘Waarom?’

 

‘Mam’, hoor ik achter mijn rug. Mijn zoon van drie zit in zijn fietszitje. We zijn op weg naar de stad.

‘Ja schat?’

‘Ik zie het huis van Bianca de buurvrouw.’

‘Ja joh’, antwoord in quasi-neutraal.

‘Ja.’

Even denk ik dat de conversatie hiermee afgedaan is (het blijft ook even stil) en ik concentreer me op de weg.

‘Waarom woont hij daar?’ Klinkt het achter mij.

‘Zij lieverd, Bianca is een mevrouw, dan zeg je zij.’

‘Oja.’

‘Waarom woont zij daar?’

‘Eeeehm’, zeg ik om tijd te winnen. ‘Omdat haar huis daar staat?’

‘Maar waarom dan?’

‘Tsja, waarom, omdat iemand dat daar gebouwd heeft en zij het een goed huis vond om te gaan wonen’, pers ik er uit.

‘Waarom?’

‘Nou, omdat dat een mooie plek is voor een huis.’

‘Ojaaa, nou snap ik het!’

 

Pfff...  weer een waaromvraagstuk naar tevredenheid opgelost. Wat gaat er toch om in dat koppie? Iedere ouder weet dat deze fase er aan komt, en toch blijk je in de praktijk slecht voorbereid. Mijn zoon zit er midden in en meestal vind ik het heel leuk, zoals wanneer hij vraagt wat die vogel daar doet (takjes zoeken).

‘Waarom?’

‘Om een nestje te maken.’

‘Waarom?’

‘Om eitjes te leggen.’

‘Waarom?’

‘Omdat daar babyvogels uit komen.’

‘Ooooo, baby’s, wat leuk!’ Vrolijk huppelt hij verder.

 

Zo, weer wat geleerd denk ik dan. En wat leuk dat hij zo veel interesse in de wereld om zich heen toont.

 

Maar soms is het lastiger als de ‘Waaroms’ me ronde de oren blijven vliegen en weet ik ook even niet waarom de tv rechthoekig is en niet driehoekig of rond.

‘Omdat iemand ooit bedacht heeft dat dat het gemakkelijkst is schat’, zeg ik dan.

‘Maar waarom dan mama?’

(Ja, waarom eigenlijk?) Dan zeg ik maar gewoon dat ik dat een moeilijke vraag vind.

‘Ja hee, dat is het ook!’, antwoordt hij dan breed lachend, om vervolgens verder te bouwen met zijn Duplostenen.

 

Maar veel vaker laat hij mij lachen met zijn kinderlogica.

‘Waarom kan mijn broertje nog niet lopen?’

‘Omdat hij een baby is.’

‘Waarom?’

‘Omdat hij nog maar pas geboren is. Hij kan nu een beetje zitten, dan gaat hij kruipen en dan lopen.’

‘Waarom?’

‘Omdat hij alles nog moet leren.’

‘Waarom?’

‘Omdat een baby nog bijna niks kan als hij geboren wordt, dat heb je toch gezien? En nu kan hij al veel meer, maar hij moet ook nog veel leren.’

‘Oja.....’(kauwt op een boterham)

........ (stilte)

‘Spreekt hij dan?’

‘Wat vraag je me nu?’

‘Spreekt hij dan ook, net als wij?’

‘O, of hij dan ook leert praten. Ja, dat leert hij ook.’

‘Spreekt hij dan Nederlands, net als wij?’

Ik hou mijn lach in en zeg met een serieus gezicht: ‘wat denk je zelf?’

‘Misschien praat hij wel Engelse’, concludeert hij tevreden over zijn eigen verworven inzicht. Voor ik iets kan zeggen, verdwijnt hij de tuin in om te gaan fietsen.

 

Prachtig toch, wat er in zo’n koppie om gaat!