Vertrouwen krijgen...

Het was een hele weg ernaar toe, een weg vol twijfels en onzekerheden, doen we hier wel goed aan? Vorig schooljaar ging jij nog naar "de dovenschool", als een onzeker 3 jarige ventje ging je er heen. We zagen je groeien, we zagen je sterker worden, weerbaarder, je spraakontwikkeling ging in een raptempo. Wat heb jij hard gewerkt dat jaar, lieve vent.
Toen kwam het advies voor het schooljaar 2015/2016, wij adviseren regulier onderwijs, wij hebben geen uitdaging meer te bieden, de klassen zijn te klein en er is in spraak geen uitdaging meer. Het was wennen voor ons. Deze school was zo veilig voor je, zo aangepast op jouw beperking. Moeten we je nu al regulier doen? Het voelde alsof we je in het diepe zouden gooien.
We hadden geen keus, regulier zou het worden. Het maakte me angstig allerlei gedachtes spookte in mijn hoofd. Regulier, zonder begeleiding, zonder ondersteuning van gebaren. Als dove jongen, komend uit het dovenonderwijs naar het horende onderwijs, in een klas met 27 horende kinderen, ipv een klasje met 3 dove kindjes.
We hebben gevochten om voor jouw begeleiding te krijgen, om voor jou een tolk te regelen. We voelde het zo aan dat je dit nodig zou gaan hebben. We zagen het aan je, op je wendagen die je had. De strijd om naar de reguliere school te gaan, je wilde niet, je wilde liever doof zijn. Wat brak mijn hart op die dagen, wat had ik je graag thuis willen houden, wat was het moeilijk om je naar school te brengen. Met dit beeld nog voor me, voelde ik me zondagavond zo onzeker. Wat als.....
We hebben je veel uitgelegd over je nieuwe school en over het feit dat er een tolk zou zijn. Je oogjes glunderde.

Maandagochtend na mezelf wat schoppen onder mijn kont te hebben gegeven, maakte ik je wakker. Je kleedde jezelf stoer aan, vandaag school toe gebaarde je. Ja vent, vandaag de eerste nieuwe dag van school. De dag waar ik zo enorm tegenop zag.
Ik bracht je naar je klas, de tolk was er al. Stoer gaf je, je nieuwe juf een hand en zei je naam gevolgd door je naamgebaar. De tolk stelde zich voor. Je zocht je stoeltje, ik gaf je een kus, en zwaaide. Stoer, vol trots zat je daar, wat was je ineens groot! In alles straalde je dat uit!

Ik kon niet wachten tot het 14.45 was, en ik je mocht gaan halen, blij kwam je eraan lopen. Het eerst wat je vol trots zei, mama ik heb alles kunnen horen! Onderweg naar huis bleek dat je een geweldige dag had gehad. Grote verhalen had je, en zo trots ben je, op jezelf. Dinsdag, de tweede dag, weer een superdag waarin je met veel plezier naar school ging! Woensdag, vandaag uitleg voor je klasgenootjes over wat jij nu precies op je hoofdje hebt en waarom je dat hebt. Ik hoorde terug hoe jij het doet in de klas, en je hebt er gewoon heel veel plezier in.

Ik had dit niet durven hopen lieverd, en het spijt me, het spijt me dat ik teveel bleef hangen in de vorige ervaringen. Dat ik niet dat vertrouwen kon hebben in jouw kunnen en doen. En wat ben ik trots op je, dat jij je als 4 jarige doof mannetje weet te redden in een klas met 26 horende kinderen! Je doet het maar even! Wat ben je ineens groot en wat straal jij een kracht uit. Hou dit vast lief menneke van ons!