Vertrouwen beschadigen en opnieuw leren vertrouwen

Ondertussen zat ik in de eerste klas toen mijn moeder vertelde dat alles voor niks geweest was, hij was niet veroordeeld. Wat was ik boos, ik kon niemand vertrouwen zelfs de politie niet die zogenaamd "je beste vriend" is. Mensen die me horen te beschermen hebben me verraden en beschadigd. Dit moest ik zelf doen en dat kon ik op dat moment maar op 1 manier en dat was mezelf voor alles en iedereen afsluiten.

Mijn stiefvader heeft allemaal regeltjes en van die regeltjes krijgt iedereen het Spaans benauwd. Ik weet ook zeker dat die man smetvrees heeft. Elke dag of je nou thuis was of niet werd het huis gepoetst, als je 1 min te laat binnen kwam 2 tot 3 weken huisarrest. De tijd dat je binnen was rekende hij pas wanneer je jas en schoenen uit waren en je op de bank zat, dus als je 2 min voor tijd je fiets in de schuur zette dan de schuur dicht deed naar binnen liep je schoenen uit dan door naar de gang om je jas op te hangen en als je dan op de bank zat en het was 1 min over had je 2 tot 3weken huisarrest. Ik moest met mijn gezicht naar de muur slapen want anders ging ik om me heen kijken en dus niet slapen. Dat soort regels had hij.  

Als wij op school een tussenuur hadden gingen we alvast huiswerk maken dan hoefde je dat thuis niet meer te doen. In de eerste klas was ik druk en gezellig maar ik probeerde wel mijn best op school te doen. Als ik dan thuis kwam was de eerste vraag "heb je huiswerk?" En als ik dan "nee we hadden tusse uur dus heb het op school al gemaakt" zei dan geloofden ze me niet en moest ik het laten zien aan ze, ze zeiden ook later dat huiswerk voor thuis is en dat ik dat niet op school moet make waar ze me niet konden controleren. Op die manier wilde ik helemaal niks meer doen aan school, blijkbaar vond hij mijn leraren ook niet goed genoeg die mijn huiswerk controleerde want hij wilde dat doen. 

Ondertussen dat het overdag een nachtmerrie voor me was als ik thuis was was dat 's nachts niet anders. Niet veroordeeld, geen straf, niks. Alle onderzoeken waren voor niks geweest. Mijn vader en mijn ooms hadden zich meteen van hem los gemaakt toen ze net wisten wat er gebeurt was en niemand komt bij die man over de vloer. Vanaf het moment dat ze wisten wat er gebeurt was heeft iedereen hem verstoten. Dat was/is mijn enige troost. Die man is nu rond de 80 jaar en hij leeft al 15 jaar in pure eenzaamheid en isolatie, als hij ziek is komt niemand hem helpen, als hij dodelijk ziek word is er niemand die hem bij staat, als hij doodgaat in zijn eigen huis zal het wel even duren voor iemand daarachter komt want niemand zou hem missen, als hij dood gaat zou niemand daar een traan om laten en als hij doodgaat is er niemand die afscheid komt nemen ook die weg zou die helemaal alleen moeten afleggen. Dat is mijn enige troost. 

Toen ik naar de middelbare school ging wist ik dat er kans was om hem tegen te komen. En dat gebeurde ik kwam hem tegen en hij herkende me. Hij pakte me arm en vroeg alsof er niks aan de hand was hoe het met me ging, ik trok me los en rende heel hard  naar school naar 1 van me beste vrienden. Mijn grote beschermende knuffel beer. Hij sloeg z'n armen om me heen en heeft me een half uur vast gehouden en tegen me gesproken, ik kreeg een paniek aanval en dankzij hem werd ik rustig. Hij was zo boos en wilde erachteraan om hem wat aan te doen maar dat wilde ik niet want die oude gek is vrijgesproken maar straks werd mijn knuffelbeer opgepakt en we veroordeeld, nee dat wilde ik niet.

De nachtmerries bleven maar ze werden wel langzaam aan wat minder. Ik ging he steeds vaker tegen komen en ik het begin was ik bang maar ik werd steeds minder bang, ik zie hem nog wel eens lopen hij herkent me niet meer maar hij is alleen en ik niet en ik laat mijn leven niet meer door angst lijden ik leef mijn leven en niet de angst ik heb zegt de touwtjes in handen en ik moet verder met mijn leven.

Dat ik hem tegen kwam vlakbij mijn middelbare school en dat hij niet veroordeeld was had impact gemaakt. Daarbij hielp het thuis ook niet met die belachelijke regeltjes, verwijten en beschuldigingen. Omdat ik me niet aan de regels hield had mijn broertje daar last van, het was mijn schuld dat mijn moeder met een burn out liep. Ik kon er niet meer tegen en ik ging me afsluiten van me moeder en stiefvader en niemand drong nog tot me door. Ik ging doen waar ik zelf zin in had tot een bepaalde hoogte, thuis moest ik daarmee uitkijken want voor ik het wist kreeg ik een klap op me hoofd. 2jaar lang leefde ik achter een muur waar niemand doorheen kwam, ik werd volgens mijn omgeving "gevoelloos" en "emotieloos" ik werd gewoon hard ik wilde niet nog een x zo gekwetst worden.

Toen ik 12 of 13 was waren we op de camping en daar leerde ik een meisje kennen wat tot op de dag van vandaag nog altijd mijn beste vriendin is. Het klikte meteen en het voelde of ik haar al jaren kenden in plaats van 1 dag. We leerden elkaar steeds beter kennen en voor het eerst voelde ik de behoefte dat ik het aan haar moest vertellen, ik vertelde een deel van het verhaal en in plaats van dat ze wegliep en d'r rug naar me toe keerde pakte ze me vast en ze zei even helemaal niks ze knuffelde me en toen voelde ik voor het eerst sinds jaren die muur om me heen langzaam afbrokkelen. Ik voelde dat ik haar kan vertrouwen en voor het eerst in mijn leven durfde ik iemand te vertrouwen, zij zou mij niet laten vallen of belazeren en zij zou eerlijk tegen me zijn of ze het nou met me eens is of niet dat zou ze zeggen. 

Zij zou mijn leven veranderen, door haar zou ik me weer langzaam aan durven open stellen. 3 volle weken op de camping waren wij onafscheidelijk en hebben we de meest bizarre en gekke en leuke dingen gedaan,voor het eerst sinds jaren had ik oprecht gelachen en was ik echt echt gelukkig en blij. Eindelijk had ik iemand ontmoet die er altijd voor me zou zijn en die ik kan vertrouwen en dat is andersom ook zo. 

Na 3 weken camping kwamen we weer thuis en meteen begon de ellende en ruzie weer.  En het ging zoals gewoonlijk nergens over, ik wilde niet meteen een tas uitpakken dus de ruzie begon alweer. Ik zei wat ik er van vond en hij zei wat hij vond en zo ging het over en weer. Elke dag was het ruzie en met pech kreeg ik nog een klap op me hoofd. 

Hoe ga ik dit volhouden in dit huis???