Veel onrust de afgelopen weken

Januari is voorbij, de maand die ons flashbacks gaf naar een jaar geleden en ons even neersloeg.

Er was veel onrust afgelopen weken. De huidpoort van de dialyse catheter zag er rood uit en er kwam wat vocht uit. Aangezien de dialyse erg belangrijk is en een huidpoort echt steriel schoon moet blijven, geeft dit spanning; het moet opgelost worden. Dus dit moesten we behandelen met infuuszout (speciaal sterk zout om te ontsmetten). Maar helaas werd het alleen maar slechter en slechter. In het weekend gebeld met het ziekenhuis. Zij gaven aan dat er een uitslag was gekomen uit de kweek die we eerder in de week hadden laten afnemen bij Fenna in het ziekenhuis; er zat een bacterie op de huidpoort. Dus, op naar de huisartsenpost voor antibiotica (Na veel belletjes, problemen met voorraad etc).

Ook moesten we naar het ziekenhuis rijden, want het infuuszout voor de huidpoortbehandeling is alleen verkrijgbaar in het specialistisch ziekenhuis. En de pleisters die de huidpoort beschermen waren ook niet binnengekomen door de leverancier; tijdelijk niet verkrijgbaar. Dus een uur heen en een uur terug voor materialen. Oftewel, twee weken van geregel, belletjes en ritjes naar het ziekenhuis.

Maar na een paar dagen antibiotica zag de huidpoort er niet slechter uit, maar ook zeker niet beter. Ze kreeg maandagavond koorts, gelukkig zette dit 's nachts niet door. Dus Fenna gewoon naar de opvang gebracht. Die dinsdagochtend wilde ik weer materialen ophalen en was ik onderweg naar het ziekenhuis. Onderweg werd ik gebeld door de arts: er is een tweede bacterie gevonden op de huidpoort en die reageert niet op de huidige antibiotica! Fenna moet direct deze kant opkomen, naar het ziekenhuis. Voor antibiotica in het dialysaat en er moeten testen gedaan worden.

Na dit telefoontje ging ik naar huis, in de actie stand. Ik had werkelijk geen idee wat ons te wachten zou staan. Achteraf had ik even door moeten vragen wat er precies zou gaan gebeuren. Want ik kwam in een stressstand; ik maakte noodtassen klaar voor ons drieën voor het geval dat we moesten blijven overnachten. Ik kreeg flashbacks van andere ziekenhuisopnames en mijn brein begon me al voor te bereiden op het ergste. Na het klaarmaken Fenna weer opgehaald van de opvang; daar zeiden de leidsters dat ze weer koorts had en niet lekker in haar vel zat. Dit bevestigde alleen maar mijn zorgen. En daar gingen we weer met z'n drieën; op naar het ziekenhuis.

En daar? We waren serieus binnen twee uur klaar en mochten weer naar huis. De antibiotica was binnen. Bloed en dialysaat waren afgenomen en nu was het 'gewoon' afwachten totdat de antibiotica aan zou slaan. Die avond was ik zo, zo moe. Stress en voorbereiding op het ergste was dus helemaal niet nodig.

Sinds die dag moeten we nu tijdelijk elke drie à vier dagen naar het ziekenhuis zodat ze weer een antibiotica shot in haar buik krijgt. De huidpoort ziet er stap voor stap wat beter uit.

Naast alle zorgen, telefoontjes met apotheken en ziekenhuizen, was mijn man aangereden met de auto. Gelukkig hadden beide partijen geen schrammetje (met uitzondering de auto's), maar wel enorm geschrokken. En ik had een scheurtje in m'n oog, hoornvlies, gekregen waardoor ik een weekend met een ooglapje op moest lopen. En doordat je geen diepte ziet met één oog, kwam er meer zorg voor Fenna bij m'n man te liggen. Oftewel, afgelopen weken waren pittig. En het is heerlijk om dit even uit mijn hoofd op papier te zetten. Ik heb het gevoel dat ik nog niet alles heb gezegd, want er was écht elke dag wel iets van onrust of zorgen. Deze week gaat het beter, alleen geplande ritjes naar het ziekenhuis.

Naast alle onrust hebben we wel lieve kaartjes, bloemen, chocolade gekregen van lieve mensen om ons heen om ons te bemoedigen in alle onrust. Zo fijn, dat je het gevoel hebt dat je gedragen wordt. Door mensen om ons heen, maar ook God die bij ons is en ons elke keer weer een nieuwe dag geeft, met nieuwe kracht.

Deze bijbeltekst ervaarden we echt door de mensen (familie en vrienden, mensen uit de kerk):

‭Korintiërs‬ ‭12:26‬ ‭ Als één lid lijdt, lijden alle leden mede, als één lid eer ontvangt, delen alle leden in de vreugde.

En Fenna zelf? Wat is ze toch sterk. Ondanks de jeuk/ongemak aan de huidpoort, buikpijn, frustratie en onrust in haar lijfje, vaak onrustige nachten, doet ze het overdag zó verbazingwekkend goed. Ze is energiek, ondernemend, ietwat eigenwijs (oké, heel eigenwijs), zo vrolijk en veel grapjes aan het maken. Ik vind dat zo bijzonder hè, hoe ze zo ziek is en haar lijfje keihard moet vechten zonder werkende nieren, en tegelijkertijd zo krachtig is. We zijn ontzettend trots op haar en genieten van alle giechels en nieuwe ontwikkelingen. Haar grootste hobby is op de trap klimmen. Laatst heeft ze haar eerste stapje 'los' gezet. Ze vindt het nog spannend, maar het komt! Dankbaar.