Vannacht

Vannacht had ik de energie niet om te zorgen dat je zelf weer in je eigen bed in slaap zou vallen. Eigenlijk had ik er vannacht ook gewoon geen zin in. Dus ik pakte je uit je bed en nam je mee naar de mijne. Normaal zie jij dat als de uitgelegen kans om mijn neus als toeter te gebruiken, alle liedjes van juf Roos te gaan zingen en mijn lichaam als klimrek te gebruiken.Vannacht was anders. Je ging lekker liggen en viel meteen in slaap.Van buiten komt er altijd wat licht langs de gordijnen en daardoor kon ik vannacht naar je kijken. Hoe je je rust vond. Ouderwets en veilig bij mij.Mijn gedachten schoten meteen naar toen. Toen jij nog zo piepklein was. Toen je nog niet zo vertrouwd was met het leven. Toen je pijn had en 's nachts alleen maar bij mij in bed kon slapen. Wat was dat zwaar. Zo ontzettend zwaar. Ik kan nog altijd waterige ogen krijgen als ik denk aan die tijd. Maar het was ook fijn. Die momenten dat we bij elkaar rust vonden. Dat we elkaar konden geven wat op dat moment het allerbelangrijkst was: veiligheid. Dat we samen sliepen en dat iedereen daar wat van kon vinden. Maar het maakte voor ons niet uit. Want het was goud.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Vannacht genoot ik daarom weer even zo hard. Het licht scheen precies op het puntje van je lieve neusje en je bolle wangen. Met een handje had je mijn wijsvinger vast.Ik haat het als iemand op me ademt. Maar een briesje van jouw adem vloog telkens in mijn gezicht en ik vond het heerlijk. Telkens ademde ik diep in om jouw geurtje in me op te nemen en ineens kreeg ik kriebels in m'n buik. De zogenaamde vlinders denk ik. Fucking zoetsappig dit, I know. Maar hoe mooi is het dat ik ooit nog zó verliefd heb mogen worden en dat op mijn eigen kind.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

En toen liet je een keiharde scheet. Oké. Thanks gozer, ik ook van jou.